A STORY OF POLISH JAZZ: Włodzimierz Nahorny

nahorny_fot_Rumianowski

Włodzimierz Nahorny, SGGW, Warszawa, 18 IX 2007 (fot. A. Rumianowski)

Przedstawiamy trzeci fragment nieopublikowanej jeszcze książki Andrzeja Rumianowskiego „A Story of Polish Jazz”. Album zawiera 76 sylwetek artystów zasłużonych dla polskiego jazzu, wybranych na podstawie, dla niektórych może kontrowersyjnej, „listy Jarka Śmietany”. Na stronie Muzeum będziemy prezentować wybrane rozdziały. Oto kolejny z nich:

„To była jakaś wewnętrzna uroczystość w Szkole Głównej Gospodarki Wiejskiej, w Auli Kryształowej, na terenie ursynowskiego uczelnianego kampusu w Warszawie. Sam koncert nie trwał długo, ale trzeba było wysłuchać różnych przemówień i sprawozdań, z których nic nie pamiętam. W sierpniu następnego roku spotkaliśmy się i co usłyszałem? “Tu pokazywał mi pan fotografię Byrczka. Z Byrczkiem mam taką przygodę z konkursu w Wiedniu, była nas czwórka młodych: Stańko, Czesiu Bartkowski, Ostaszewski i ja. To był duży konkurs w 66 roku. 1966 rok, czasy zamierzchłe, nie mieliśmy wtedy wcale pieniędzy. Jasiu Byrczek, który też tam był , piastując stanowisko szefa Europejskiej Federacji Jazzowej zaproponował nam interes, że każdemu da po 50 dolarów, ale jeżeli ktokolwiek z nas zdobędzie nagrodę, to odda mu stówę. Pamiętam złamałem się i jako jedyny wszedłem w ten interes, ale to dla tego, że nie mieliśmy nic pieniędzy, mieliśmy oczywiście wyżywienie i mieszkanie, ale wyżywienie to był tylko posiłek, a wodę do posiłku trzeba było kupić. Ja czułem się tak sponiewierany, że powiedziałem sobie, nigdy więcej nie będę takim żebrakiem. Wziąłem oczywiście od Byrczka te 50 dolarów, a później się okazało, że jako jedyny dostałem nagrodę i musiałem oddawać stówę, ale i tak byłem bardzo “do przodu”, wspominam to bardzo miło. Ze śmiesznych tamtych historii, to pamiętam jeszcze jak za wygrane pieniądze kupiłem dla mamy pierwsze szklane garnki. Nie zapominajmy, który to był rok. Szklane garnki, ognioodporne, w których można było gotować na gazie. Kupiłem 4 garnki i małą patelenkę. Mieszkaliśmy w akademiku, spaliśmy na piętrowych łóżkach. Wydawało nam się, że jak ognioodporne, to odporne na wszystko. To chyba jednoznaczne? Koledzy mnie podpuścili, żebym rzucił jednym garnuszkiem z łóżka, z góry na ziemię, czy na pewno się potłucze? No i …rzuciłem, oczywiście potłukł się w drobny mak, a mnie mało się łzy nie polały.

Wiadomości na temat życiorysu i twórczości Artysty zaczerpnięte zostały ze strony internetowej www.culture.pl

Elington_Nahorny

Włodzimierz Nahorny odbiera nagrodę z rąk Duka Elingtona, Wiedeń 1967

Pianista, saksofonista, kompozytor i aranżer, urodzony 5 listopada 1941 w Radzyniu Podlaskim.

Studiował grę na klarnecie w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Sopocie. Już w czasie studiów w 1959 założył własny zespół – kwartet Little Four. W tym samym roku zaczął występować również z formacją North Coast Combo, z którą współpracował przez 2 lata, oraz jako klarnecista z zespołem jazzu tradycyjnego Tralabomba Jazz Band. Grał także w Orkiestrze Filharmonii Bałtyckiej. W 1962 zadebiutował na festiwalu Jazz Jamboree w Warszawie jako solista-saksofonista w big-bandzie Jana Tomaszewskiego. Od tego czasu występował tam wielokrotnie prawie przez 15 lat, głównie z sekstetem Andrzeja Trzaskowskiego (1962-77). Jako pianista współpracował również z zespołami Ryszarda Kruzy i Alojzego Musiała (1963-64).

W 1965 założył własne trio, z którym po raz pierwszy wystąpił na festiwalu Jazz nad Odrą we Wrocławiu, podczas którego zespół otrzymał I nagrodę, a Włodzimierz Nahorny – I nagrodę indywidualną i wyróżnienie za kompozycję „Zbyszek”. W 1966, podczas Światowego Konkursu Jazzu Nowoczesnego w Wiedniu, został uhonorowany II nagrodą, a w 1967 na 6. Festiwalu Jazzu Amatorskiego w Wiedniu odebrał z rąk Duke’a Ellingtona I nagrodę indywidualną oraz II nagrodę dla swojego tria. Ponadto dwukrotnie otrzymał nagrodę podczas Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu: w 1972 Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki za piosenkę „Jej portret” (do słów Jonasza Kofty), w 1973 – I nagrodę na koncercie Premiery za „Tango z różą w zębach” (do słów Kofty).

”Utwór był pisany z myślą o instrumentalnym przeznaczeniu – mówił Włodzimierz Nahorny w rozmowie z Konradem Wojciechowskim – Tekst powstał dopiero później i nikt się nie spodziewał, że ten kawałek zostanie przebojem. Boguś Mec, który zasłynął wykonaniem „Jej portretu”, był nikomu nieznanym piosenkarzem. Wcześniej proponowałem, żeby piosenkę zaśpiewał Połomski, ale odmówił.”

 Jako pianista, saksofonista, flecista, kontrabasista, kompozytor i aranżer współpracował m.in. z Andrzejem Kurylewiczem, Krzysztofem Sadowskim, Andrzejem Trzaskowskim i Janem Ptaszynem Wróblewskim, wokalistkami – Marianną Wróblewską i Łucją Prus, zespołami Novi Singers i Breakout oraz Studiem Jazzowym Polskiego Radia. Chętnie zapraszanym jest do nagrań i koncertów innych twórców, m.in. Kazimierza Jonkisza, Jana Jarczyka, Tomasza Szukalskiego. Występował w wielu krajach, m.in. w Belgii, Austrii, Danii, Finlandii, Wielkiej Brytanii, Holandii, Niemczech, we Francji, Włoszech, w Hiszpanii, Jugosławii, Norwegii, Rumunii, na Węgrzech, w Czechach, Rosji, Algierii i Japonii.

Włodzimierz Nahorny jest kompozytorem muzyki filmowej i teatralnej (m.in. współpracował z Teatrem Dramatycznym, Teatrem Powszechnym i Teatrem Narodowym w Warszawie oraz Teatrem Wielkimw Łodzi). Napisał wiele piosenek, takich jak „Dobranoc snom”, „Jak mało, jak dużo potrzeba”, „Pokoje rozstań”, „Popłynę łódką”, „Pytam zimowych gwiazd”, „Tango z różą w zębach”, „Żaba story”, „Księżyc nad Kościeliskiem”, „Chianti”, „Czas rozpalić piec”, „Bliskość ciszy”, „Jeszcze jedna rozmowa”, „Tajne przez poufne” oraz jedną z najpiękniejszych i najpopularniejszych ballad polskiej muzyki rozrywkowej –”Jej portret”. Będąc niezwykle wszechstronnym artystą, chętnie łączy jazz z muzyką poważną, tworząc w ten sposób nową jakość – muzykę współczesną, czerpiącą inspirację z wielu stylów i gatunków. Nagrał serię płyt z jazzową interpretacją twórczości: Karola Szymanowskiego („Mity”, 1997), Fryderyka Chopina („Nahorny – Chopin: Fantazja polska”, 2000) i Mieczysława Karłowicza („Nahorny – Karłowicz: Koncert”, 2002). W marcu 2003 Opera Bałtycka w Gdańsku wystawiła premierę spektaklu baletowego pt.”Fantazja Polska”.

Włodzimierz Nahorny jest wykładowcą w Katedrze Jazzu i Muzyki Estradowej w Akademii Muzycznej w Gdańsku.

W 2000 otrzymał statuetkę Fryderyka w kategorii Jazzowy Muzyk Roku 2000, w 2011 roku otrzymał honorową nagrodę Złotego Fryderyka. Został uhonorwany również wieloma odznaczeniami, m.in. Odznaką Zasłużony działacz kultury (1974, 1986) i Brązowym Medalem Zasłużony Kulturze – Gloria Artis (2005).

JEJ PORTRET_Nahorny-proj_gref_M_Karewicz

„JEJ PORTRET” Włodzimierz Nahorny (proj. graf. M.Karewicz)

Muzyka do wybranych filmów:

  • Dzień oczyszczenia w reż. Jerzego Passendorfera (1969)
  • Księżyc w reż. Stanisława Brejdyganta (1969)
  • <Znaki na drodze w reż. Andrzeja Jerzego Piotrowskiego (1969)
  • Magia Jerzego Nowosielskiego w reż. Konrada Nałęckiego (1970)
  • Wyspy szczęśliwe w reż. Stanisława Brejdyganta (1972)
  • Z tamtej strony tęczy w reż. Andrzeja Jerzego Piotrowskiego (1972)
  • Śledztwo w reż. Marka Piestraka (1973)
  • Okruch lustra w reż. Andrzeja Zajączkowskiego (1978)
  • Gdzie szukać szczęścia w reż. Włodzimierza Gołaszewskiego (1981)
  • Zapach psiej sierści w reż. Jana Batorego (1981)
  • Dłużnicy śmierci w reż. Włodzimierza Gołaszewskiego (1985)

Wybrana dyskografia:

  • „Andrzej Kurylewicz Quintet: Ten + Eight” (1967)
  • „Nahorny Trio: Heart” (1967)
  • „Breakout: Na drugim brzegu tęczy” (1969)
  • „Breakout: 70A” (1970)
  • „Sound of Marianna Wróblewska” (1972)
  • „Jej portret” (1973)
  • „Rien ne va plus” (1973) – z Novi Singers
  • „Nowe Twarze – Nowe Głosy” (1976)
  • „Feelings” (1978) – z Marianną Wróblewską
  • „Privilege” (1988) – z Marianną Wróblewską
  • „Obejmij mnie” (1991)
  • „Ich Portret” (1995) – z Krzysztofem Wolińskim
  • „Piosenki lwowskie” (1996)
  • „Mity” (1997)
  • „Nahorny – Chopin: Fantazja polska” (2000)
  • „Dolce far niente… i nic więcej” (2002)
  • „Nahorny – Karłowicz: Koncert” (2002)
  • „Śpiewnik Nahornego” (2003)
  • „Cicho, cicho pastuszkowie” (2007)
  • „Pogadaj ze mną” (2008)
  • ”Nahorny Sextet – Chopin Genius Loci” (2010)”

Strona internetowa artysty: www.nahorny.com

Autor: Anna Iwanicka-Nijakowska, grudzień 2007, aktualizacja: Małgorzata Kosińska, Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, listopad 2010, 2014 fl.

https://www.youtube.com/watch?v=5Du5eBb4wQU