19. TYRMAND 1962. JAZZ 62

Do Wydziału Kultury KC PZPR
w Warszawie

Zwracam się z uprzejmą prośbą o udzielenie mi poparcia w moich staraniach o paszport zagraniczny.
Fakt stałej i uporczywej odmowy, z jakim spotykam się przez trzy lata nie umotywowanej żadnym dowodem prawnym lub społeczno-moralnym, stawia mnie w zasadniczo trudnej sytuacji osobistej, zawodowej i psychicznej.
Nie poczuwam się do żadnych wykroczeń przeciw obowiązującym przepisom ani w postępowaniu ani w intencjach i stałe wzbranianie mi wyjazdu za granicę odczuwam jako akt dyskryminacji, sprowadzający mnie do rzędu obywateli drugiej kategorii, o ile podział taki w Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej istnieje.

Pozbawianie mnie swobody poruszania się nabiera ostatnio szczególnej wymowy.
W ubiegłym roku żona moja historyk sztuki i dziennikarka, poddana została ciężkiej operacji onkologicznej, której następstwem jest niedowład części twarzy. W ubiegłym roku wystąpiłem o przyznanie paszportów dla mnie i mojej żony w celach leczniczych motywując to koniecznością zawiezienia żony do ośrodków rehabilitacyjnych w Szwajcarii, poświadczoną przez lekarzy. Podróż zobowiązałem się finansować samodzielnie, bez pomocy Państwa. Paszportów nie dostaliśmy, zaś moja interpelacja w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych spotkała się z odmową.

Ani przeciw mojej żonie ani przeciwko mnie nie istnieją przesłanki natury prawnej, uniemożliwiające nam, zgodnie z obowiązującymi w PRL przepisami, otrzymanie Paszportów zagranicznych. W aktualnym położeniu i w świetle podanych powyżej faktów zakaz leczenia mojej żony zagranicą skazuje ją na trwałe kalectwo.

Poza wzmiankowaną próbą starań w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych zwróciłem się do Ministerstwa Kultury, oraz Związku Literatów Polskich o pomoc, do czego – wydaje mi się – upoważniła mnie sytuacja drażliwa i niecierpiąca zwłoki. Zarówno v.-min. Zaorski, jak sekr. Putrament uznali postępowanie interwencyjne w tej sprawie za nieodzowne.