wrz 14 2021

Amy Winehouse

„In My Bad” from „Frank” – Official Video 2003

Oprac. Ewa Kałużna. Fot. viva.pl, rockarchive.com, Denise Truscello, last.fm.

 

38 lat temu urodziła się

AMY WINEHOUSE

(właśc. Amy Jade Winehouse,
ur. 14 września 1983,
zm. 23 lipca 2011),

angielska piosenkarka soulowa, jazzowa i R&B, kompozytorka, autorka tekstów.

Odeszła przedwcześnie, w wieku zaledwie 27 lat, dołączając do Przeklętego Klubu 27.

Po jej śmierci, Tony Bennett powiedział: „Była jedną z najprawdziwszych wokalistek jazzowych. Powinna stanąć u boku Elli Fitzgerald i Billy Holiday. Miała niezwykły dar”.

Była znana ze swojego głębokiego, ekspresyjnego kontraltu i eklektycznej mieszanki gatunków muzycznych – soulu (czasami określanego jako blue-eyed soul lub neo soul), R&B i jazzu.

Znawcy podkreślają, iż głos Winehouse można porównywać do głosu Sarah Vaughan, Dinah Washington czy Niny Simone.

W ciągu zaledwie 7 lat kariery, zdobyła 6 Grammy i 8 nominacji, kilka Brit Awards, MTV Europe, Mercury Prize i Ivor Novello Awards.

Grała i żyła, jak gwiazda z lat 60. – w dobrym i złym znaczeniu.

Nieprzeciętna wokalistka i współczesna biała królowa soul jest już członkinią równie ekskluzywnego, co przeklętego, Klubu 27 (Forever 27 Club), zrzeszającego muzyków, którzy odeszli w tak wczesnym wieku.

Sukces, jaki odniosła Amy – daleka od klasycznych ideałów urody, z ostrym makijażem i skórą pokrytą tatuażami – zostawił w tyle plastikowe lale, ze sztucznie napompowanymi ustami i biustem, z naciągniętą do granic możliwości skórą twarzy, które przemysł płytowy produkuje w ilościach hurtowych.

Jej sukces przyczynił się znacznie do późniejszych triumfów piosenkarek nie tyle ładnych, co utalentowanych.

Za życia, Amy zdążyła wydać tylko dwa albumy – „Frank” w 2003 i „Back to Black” w 2006. Oba wywindowały ją na sam szczyt i przyniosły Grammy Award.

Pośmiertnie ukazało się jeszcze kilka jej albumów i kompilacji, a także filmy dokumentalne.

IMAGE

Największą miłością Winehouse, jeśli chodzi o image, był wygląd dziewcząt z lat 60. Jej stylista, Alex Foden, zapożyczył od zespołu The Ronettes charakterystyczną fryzurę, w kształcie pszczelego ula. To fryzura, w której długie włosy, mocno utapirowane na czubku głowy, przygładzone lekko z wierzchu i spięte z tyłu, układają się w stożkowaty kształt, przypominając kształtem tradycyjną pszczelą barć. Z lat 60. zapożyczony został również mocny „makijaż Kleopatry” – grube, wyraziste kreski na powiekach, oraz mocno pogrubione tuszem rzęsy.

Winehouse miała 14 tatuaży, w tym napis „Daddy’s Girl” na lewym ramieniu, wykonany na cześć ojca, oraz imię „Cynthia” na prawym ramieniu, na pamiątkę swojej żydowskiej babci.

DZIECIŃSTWO

Amy Jade Winehouse wywodziła się z rodziny żydowskiej, o tradycjach jazzowych. Przodkowie wokalistki pochodzili z Białorusi, Polski i Rosji, a jej nazwisko oryginalnie brzmiało Weinhaus. Ojciec, Mitchell „Mitch” Weinhaus, był instalatorem paneli okiennych i taksówkarzem. Później został menadżerem Amy. Matka, Janis Winehouse z d. Seaton, była farmaceutką.

Mitch często śpiewał córce piosenki Franka Sinatry.

Za każdym razem, gdy Amy była skarcona w szkole, śpiewała sobie „Fly Me to the Moon”, po czym udawała się do dyrektorki po naganę.

Kilku wujków Amy ze strony matki było zawodowymi muzykami jazzowymi. Z kolei, babka ze strony ojca, Cynthia, była piosenkarką. Spotykała się ze słynnym saksofonistą jazzowym, Ronnie’em Scottem. Cynthia i rodzina Amy mieli znaczący wpływ na zainteresowanie Amy jazzem.

Rodzice Amy rozstali się, gdy dziewczynka miała dziewięć lat.

Od tej pory, Amy zamieszkała z matką, a weekendy spędzała w Hatfield Heath w hrabstwie Essex, z ojcem i jego nową dziewczyną.

W 1992 Cynthia zapisała 9-letnią Amy do weekendowej szkoły artystycznej Susi Earnshaw Theatre School w Londynie, by mogła pogłębiać swoją edukację wokalną i uczyć się stepowania.

Od 13-go roku życia Amy umiała grać na gitarze. Początkowo korzystała z gitary starszego brata, Aleksa, ale w wieku 14 lat kupiła własną, zaczęła też wówczas komponować pierwsze piosenki. Założyła w szkole rapującą grupę muzyczną Sweet and Sour, z Juliette Ashby, jej przyjaciółką.

Następnie, Amy zapisała się do pełnowymiarowej szkoły muzycznej Sylvia Young Theatre School. W 1997 pojawiła się w odcinku „Fast Show”, razem z innymi dziećmi z tej szkoły.

Edukację muzyczną kontunuowała w kilku innych miejscach – w Mount School, Mill Hill oraz Brit School w Selhurst, w hrabstwie Croydon.

KARIERA

Od 16. urodzin Amy śpiewała profesjonalnie, śpiewała z lokalną grupą Bolsha Band, zarabiała także na życie, jako telewizyjna dziennikarka muzyczna, pracując dla stacji World Entertainment News Network.

W lipcu 2000, w wieku 17 lat, Amy została główną wokalistką w National Youth Jazz Orchestra.

Regularnie śpiewała także standardy jazzowe w Cobden Club.

Od początku kariery, Amy znajdowała się pod silnym wpływem wokali Sarah Vaughan i Dinah Washington, których płyt słuchała za namową babki.

W tym własnie czasie, najlepszy przyjaciel Amy, Tyler James, wokalista soulowy, wysłał demo Winehouse do przedstawicielstwa firm nagraniowych A&R (artists and repertoire). Po rozmowach z różnymi wytwórniami, Amy dołączyła ostatecznie do Island Records, należącej do Universal Music Group.

Z wytwórnią tą związała się do końca życia.

„FRANK” 2003

Debiutancki album Amy Winehouse, „Frank”, został wydany w Anglii 20 października 2003, a w krajach europejskich, w tym w Polsce i Niemczech, także w Kanadzie i USA – w 2004.

Większość utworów na płycie inspirowana była muzyką jazzową. Zostały one napisane przez Amy, jedynie dwa covery nie posiadały wkładu własnego artystki. Tytuł nawiązywał do jednego z idoli Amy – Franka Sinatry. Amy poświęciła utwory na płycie także swojemu byłemu chłopakowi, Chrisowi Taylorowi, ponieważ stopniowo traciła zainteresowanie nim.

Album otrzymał pozytywne recenzje, został nominowany do Mercury Music Prize 2004. Amy za tę płytę była nominowana do Brit Awards 2004, w kategoriach British Female Solo Artist oraz British Urban Act. Wokalistka została porównana przez krytyków do Niny Simone, Macy Gray, Erykah Badu i Sade.

Rozbudowaną obsadę muzyczną stworzyli na płycie:
Amy Winehouse – vocal, guitar
John Adams, Lenny Underwood, Donovan Jackson, Luke Smith – keyboards, organ, electric piano, piano
Martin Slattery – Hammond organ, horn, Wurlitzer
Ian Barter, Jeremy Shaw, Earl „Chinna” Smith – guitar
Vincent Henry – alto flute, flute, alto sax, baritone sax, tenor sax
Robert Aaron – flute, sax
Teodross Avery – sax
Tanya Darby – trumpet
Stafford Hunter – trombone
Timothy Hutton – horn
Bruce Purse – baritone horn, bass trumpet, flugelhorn, trumpet
Matt Rowe, Stefan Skarbek – backing vocals, trumpet
Delroy „Chris” Cooper, Gregory Jackson – bass
Salaam Remi – drums, electric bass, electric upright bass, organ, percussion
Jimmy Hogarth – bass, drums, percussion, guitar
Rudy Bird, Errol Campbell – drums, percussion
Commissioner Gordon, Wilburn „Squiddley” Cole, Richard Wilkinson, Troy Wilson – drums
Jeni Fujita, Felix Howard – backing vocals
„Frank” – Full Album 2003

„Frank” – Live @ New Pop Festival, Baden-Baden, Germany, Full Concert 2004

Wybrane utwory z albumu:

„Stronger Than Me” – Official Video 2003

„In My Bad” from „Frank” – Official Video 2003

„Take the Box” from „Frank” – Official Video 2003

„You Sent Me Flying” from „Frank” – Live Session @ AOL, 2004

„(There Is) No Greater Love” from „Frank” – Live Session @ AOL, 2004

„Know You Now” from „Frank” – Live @ New Pop Festival, Baden-Baden, Germany 2004

Z
a utwór „Stronger Than Me” z tej płyty Amy wygrała nagrodę, przynawaną najlepszym twórcom tekstów muzycznych – Ivor Novello Award, w kategoroiii Best Contemporary Song:

Amy Winehouse arriving for the Ivor Novello Award 2004

TRASA KONCERTOWA 2004

W 2004 Winehouse wystąpiła podczas North Sea Jazz Festival w Holandii, Glastonbury Festival w Anglii, a także New Pop Festival w Baden-Baden w Niemczech, oraz Montreal International Jazz Festival:
Amy Winehouse – Live @ North Sea Jazz Festival 2004

Amy Winehouse – Live @ Glastonbury Jazzworld Festival 2004

Amy Winehouse – Live in Berlin, Full Concert 2004

POCZĄTEK KOŃCA

Rok 2005 był dla 22-letniej Amy okresem początków intensywnego picia, zażywania narkotyków i utraty wagi.

Rodzina Amy uważała, że to śmierć jej babki, Cynthii, w połowie 2006, doprowadziła wokalistkę do uzależnienia. Babka miała stabilizujący wpływ na dziewczynę.

„BACK to BLACK” 2006

Drugi i ostatni album studyjny Amy Winehouse, „Back to Black”, ukazał się 27 października 2006, i od razu podbił szczyt brytyjskiej i światowej listy sprzedaży.

W przeciwieństwie do poprzedniego albumu, z silnymi wpływami jazzu, tym razem Winehouse skupiła się na muzyce zespołów dziewczęcych lat 50. i 60., łącząc te dźwięki ze współczesnym i tradycyjnym R&B, muzyką neo-soul, reggae oraz pop and soul z lat 60.

Odkryła na nowo muzykę, którą kochała jako dziewczynka.

Zatrudniła zespół nowojorskiej piosenkarki Sharon Jones, The Dap-Kings, by wspierał ją w studiu i podczas trasy koncertowej.

Treść utworów na album oparta została głównie na burzliwym związku Amy z jej przyszłym mężem, Blake’em Fielder-Civilem, który w tym czasie chwilowo opuścił ją, by spotykać się ze swoją poprzednią dziewczyną. Pozostawił Amy w „zdewastowanym” stanie psychcznym. Ta krótkotrwała separacja, skłoniła Amy do stworzenia albumu, który badał tematy winy, żalu, niewierności i złamanego serca. Niedługo później, Blake wrócił do Amy. Pobrali się w 2007, a rozwiedli w 2009.

Skład na płycie był ponownie imponujący:
Amy Winehouse – vocal, guitar, backing vocals
Thomas Brenneck, Binky Griptite – guitar
Victor Axelrod – piano, Wurlitzerł
John Adams – electric piano, organ
Andy Mackintosh, Chris Davies – alto sax
Neal Sugarman, Jamie Talbot, Mike Smith – tenor sax
Ian Hendrickson-Smith, Dave Bishop, Cochemea Gastelum – baritone sax
Vincent Henry – baritone sax, tenor sax, guitar, clarinet, bass clarinet, alto sax, flute, piano, celeste
Bruce Purse – bass trumpet, trumpet, flugelhorn
Dave Guy, Steve Sidwell – trumpet
Richard Edwards – tenor trombone
Perry Montague-Mason, Chris Tombling, Mark Berrow, Liz Edwards, Warren Zielinski, Boguslaw Kostecki, Peter Hanson, Jonathan Rees, Tom Pigott-Smith, Everton Nelson – violin
Bruce White, Jon Thorne, Katie Wilkinson, Rachel Bolt – viola
Anthony Pleeth, Joely Koos, John Heley – cello
Helen Tunstall – harp
Frank Ricotti – percussion
Nick Movshon – bass guitar
Salaam Remi – upright bass, bass, drums, piano, guitar
Sam Koppelman, Homer Steinweiss, Troy Auxilly-Wilson – drums, percussion
Zalon, Ade – backing vocals
Chris Elliott – orchestra conducting
„Back to Black” – Full Album 2006

Głównym singlem, promującym album, był utwór „Rehab („Odwyk”). Już wtedy, Amy podejmowała próby leczenia odwykowego. O tym właśnie opowiadała piosenka:
Próbowali mnie zmusić,
bym poszła na odwyk,
ale powiedziałam: nie, nie, nie!
Tak, byłam w ciągu.
Ale, gdy tylko wyjdę z tego,
dowiecie się o tym.
Nigdy więcej nie chcę znowu pić!
Potrzebuję tylko przyjaciela,
dopóki moje łzy nie wyschną…
„Rehab” from „Back to Black” – Official Video 2006

Drugi singiel z albumu i główny w USA, został wydany w styczniu 2007:
„You Know I’m No Good” from „Back to Black” – Offical Video 2007

Inne hity z tej płyty:
„Back to Black” – Official Video 2006

„Tears Dry on Their Own” from „Back to Black” – Official Video 2006

„Love Is a Losing Game” from „Back to Black” – Offical Video 2006

„Me & Mr Jones” from „Back to Black” – Live in London 2007

TRASA KONCERTOWA 2006

Amy rozpoczęła trasę koncertową występem podczas koncertu charytatywnego:
Live @ Little Noise Sessions, Union Chapel, Islington, London 2006

Właściciel filmu wyłączył możliwość odtwarzania na innych stronach.
Obejrzyj w YouTube:
https://www.youtube.com/watch?v=iJMDDEU2xCY

31 grudnia 2006 wystąpiła w Holandii, w dorocznym programie „Jools Holland’s Annual Hootenanny”, wykonując cover „I Heard It Through the Grapevine” Marvina Gaye’a, w towarzystwie Paula Wellera oraz Holland’s Rhythm and Blues Orchestra:
Amy Winehouse & Paul Weller – „Dont Go to Strangers”, Live @ Jools Holland’s Annual Hootenanny 2006

Amy Winehouse & Paul Weller – „I Heard It Through the Grapevine”, Live @ Jools Holland’s Annual Hootenanny 2006

TRASA KONCERTOWA 2007

3 czerwca 2007 Bruce Willis przedstawił Winehouse przed jej wykonaniem „Rehab” na gali podczas rozdania nagród MTV Movie Awards 2007, w Universal City w Kalifornii:
„Rehab” – Live @ MTV Movie Awards 2007, Audio

Latem 2007 Amy występowała na różnych festiwalach.
„Tears Dry On Their Own” – Live @ Glastonbury Festival 2007

Live @ Lollapalooza Festival, Grant Park, Chicago, Full Concert 2007

„Rehab” – Live @ Isle of Wight Festival 2007

„Back to Black” – Live @ Rock Werchter Festival, Belgium 2007

„Back to Black” – Live @ Virgin Festival, Pimlico, Baltimore 2007

Line in France, Full Concert 2007

PIERWSZE POWAŻNE POTKNIĘCIA

Reszta tej trasy nie przebiegła dobrze.

W listopadzie 2007 występ Amy został zakłócony gwizdami i opuszczaniem miejsc przez widzów w National Indoor Arena w Birmingham. Krytyk z „Birmingham Mail” powiedział: „Była to jedna z najsmutniejszych nocy w moim życiu. Widziałem niezwykle utalentowaną artystkę, doprowadzoną do łez, potykającą się na scenie, i przeklinającą publiczność w sposób niewybaczalny”.

Inne koncerty zakończyły się podobnie.

W Hammersmith Apollo fani powiedzieli, że „Amy wyglądała na bardzo odurzoną przez cały czas”.

27 listopada 2007 występy publiczne Amy zostały odwołane na pozostałą część roku. Powołano się na wyczerpanie i zły stan zdrowia wokalistki.

W tym okresie, Amy była hospitalizowana z powodu przedawkowania heroiny, ekstasy, kokainy, ketaminy i alkoholu.

W różnych wywiadach przyznała oficjalnie, że ma problemy z samookaleczaniem, depresją i zaburzeniami łaknienia – bulimią.

DESZCZ NAGRÓD za „BACK to BLACK” 2008

Tymczasem, album „Back to Black”, zbierał deszcz nagród.

10 lutego 2008 Winehouse otrzymała rekordową liczbę pięciu Grammy i jednej nominacji. Album „Back to Black” został wyróżniony w kategorii Best Pop Vocal Album, i był nominowany w kategorii Album of the Year. Sama wokalistka otrzymała Grammy w kategorii Best New Artist, a utwór „Rehab” – w trzech kategoriach: Record of the Year, Song of the Year oraz Best Female Pop Vocal Performance:

Amy Winehouse Accepting Grammys – Live @ 50th Grammy Awards 2008

Album „Back to Black” został nominowany do nagrody Brit Award w kategorii Master Card British Album. Mimo, iż płyta nie zdobyła tego tytułu, sama wokalistka zdobyła Brit Award, w kategorii Best Solo Artist. Otrzymała także nominację do Mercury Prize.

W maju 2008, podczas gali Ivor Novello Awards, Winehouse jako pierwsza artystka otrzymał dwie nominacje do nagrody głównej – za najlepszą muzykę i najlepszy tekst – do utworu „Love Is a Losing Game”. Była także nominowana za utwór „You Know I’m No Good”.

Utwór „Rehab”, zdobywca Ivor Novello za najlepszą piosenkę w 2006, otrzymał również nominację w 2008, za najlepszą sprzedaż piosenki brytyjskiej.

Winehouse została nominowana do nagrody MTV Europe 2008, w kategorii Act of the Year.

TRASA KONCERTOWA 2008

20 lutego 2008 Amy wystąpiła na ceremonii rozdania Brit Awards w Earls Court w Londynie, wykonując „Valerie”, razem z Markiem Ronsonem:
„Valerie” – Live @ Brit Awards, London 2008

oraz „Love Is a Losing Game” – Live @ Brit Awards, London 2008

Jej koncert we Francji 29 lutego 2008 określano jako „dobrze wykonany, godzinny set”:
Live in France, Full Concert 2008

W maju 2008 Amy wystąpiła na Rock in Rio Lisboa Festival w Portugalii, mimo, iż jej ojciec-menadżer i członkowie zespołu koncertowego próbowali ją odwieść od tego pomysłu. Chociaż spóźniła się na występ i nękały ją problemy z głosem, publiczność przyjęła ją ciepło. Oprócz własnego materiału, wykonała dwa covery zespołu Specials:
Live @ Rock in Rio Lisboa Festival, Portugal, Full Concert 2008

27 czerwca 2008 wystąpiła na koncercie z okazji 90. urodzin Nelsona Mandeli, w londyńskim Hyde Parku:
Live @ Nelson Mandela Concert, Hyde Park, London, Full Concert 2008

Następnego dnia – ponownie w Glastonbury:
Live @ Glastonbury Festival, Full Concert 2008

Film niedostępny
Ten film został usunięty przez przesyłającego:
https://www.youtube.com/watch?v=8ta-VKRRhus

12 lipca 2008 wystąpiła na Oxegen Festival w Irlandii, gdzie dała 50-minutowy set:
Live @ Oxegen Festival, Ireland, Full Concert 2008

Do końca sezonu letniego 2008 Amy pojawiła się na jeszcze kilku festiwalach.

DVD „AMY WINEHOUSE – A GIRL DONE GOOD” 2008

14 kwietnia 2008 ukazało się DVD „Amy Winehouse – The Girl Done Good: A Documentary Review”, zawierające wywiady z osobami, które znały ją w dzieciństwie i wczesnej młodości, z ludźmi, którzy pomogli jej osiągnąć sukces, a także z ekspertami od muzyki jazzowej i popkultury:
„Amy Winehouse – The Girl Done Good: A Documentary Review” – Movie Preview 2008

PROBLEMY ZDROWOTNE

W czerwcu 2008 Mitch Winehouse, ojciec Amy, stwierdził, że płuca jego córki „pracowały z 70-procentową wydajnością”, i że miała ona „zaburzenia rytmu serca”. Powiedział, że problemy te były spowodowane paleniem przez nią kokainy. Ojciec piosenkarki poinformował również, że lekarze ostrzegli Amy, że, jeśli będzie nadal palić crack, będzie musiała nosić maskę tlenową, i ostatecznie umrze.

W wywiadzie radiowym, Mitch Winehouse powiedział, że piosenkarka reagowała doskonale na leczenie plastrami antynikotynowymi. Rzecznik British Lung Foundation, Keith Prowse, zauważył, że tego typu schorzenie można leczyć za pomocą plastrów. Prowse powiedział również, że stan ten nie jest normalny dla osoby w wieku Amy, ale „intensywne palenie papierosów i wdychanie narkotyków, może przedwcześnie postarzyć płuca”.

Winehouse została zwolniona z London Clinic, by wystąpić na 90. urodzinach Nelsona Mandeli oraz na koncercie w Glastonbury. Kontynuowała leczenie ambulatoryjne.

W lipcu 2008 Winehouse stwierdziła, że ​​zdiagnozowano u niej „pewne objawy rozedmy płuc”, ale ​​”pozbierała się, jedząc zdrową żywność, dużo śpiąc, grając na gitarze, tworząc muzykę i codziennie pisząc listy do męża”.

25 października 2008 Amy rozpoczęła prewencyjne testy płuc i klatki piersiowej w London Clinic. Przebywała na terenie obiektu i poza nim. Otrzymała pozwolenie na ustalenie własnego harmonogramu urlopu od leczenia, by móc jeździć do domu.

Wróciła do szpitala 23 listopada 2008, z powodu zgłoszonej alergicznej reakcji na lekarstwa.

Brała udział w programie odwykowym, który, jak sama twierdziła, przyniósł dobroczynne rezultaty.

Wciąż jednak nie mogła dać sobie rady z alkoholem.

NIEUDANE MAŁŻEŃSTWO

Niechlubną rolę w życiu Amy odegrał jej chłopak, Blake Fielder-Civil, którego poślubiła w 2007.

Blake był asystentem w studiach muzycznych. Piosenkarka poznała go w 2005, w pubie The Good Mixer w dzielnicy Londynu Camden. Podobno, była to miłość od pierwszego wejrzenia. Amy – buntowniczka, z charakterystyczną fryzurą oraz mocno podkreślonym „kocim okiem”, i Blake – niepokorny chłopak, który nade wszystko cenił sobie dobrą zabawę. Wydawało się, że będą stanowić parę idealną. Oboje mieli wyraziste charaktery, mierzyli się z podobnymi problemami, i prowadzili iście rockandrollowy tryb życia, nie stroniąc od imprez, alkoholu oraz narkotyków.

Para spędzała dużo czasu w lokalnym barze w Camden, gdzie puszczano z szafy grającej stare utwory. Muzyka, usłyszana w tym barze, przemówiła do Amy, kiedy pisała piosenki na swój drugi album, „Back to Black” z 2006.

Już przy pierwszym spotkaniu, między parą zaczęło mocno iskrzyć. Blake poszedł z piosenkarką do jej mieszkania, mimo, że oboje wtedy spotykali się z kimś innym. Blake miał opinię kobieciarza, zmieniającego partnerki co noc, jednak, w przypadku Amy, nie skończyło się na jednorazowej przygodzie. Jak miało później okazać się, był to początek destrukcyjnego, toksycznego związku, który mocno przyczynił się do problemów narkotykowych wokalistki, a w konsekwencji – do jej śmierci.

Burzliwe życie, jakie prowadzili, ciągłe rozstania i powroty, problemy z używkami, sprawiły, że Amy i Blake nazywani byli współczesnymi Sidem i Nancy. Artystka coraz bardziej uzależniała się od swojego partnera i darzyła go coraz mocniejszym uczuciem, by w końcu wytatuować sobie jego imię na piersi.

Oboje nieustannie balansowali na krawędzi. Uczucie, które ich połączyło, było bardzo silne, ale przy tym – równie mocno destrukcyjne. Amy i Blake nie potrafili długo ze sobą wytrzymać, ale nie umieli także żyć bez siebie. Napędzani alkoholem i używkami, wiele razy rozstawali się, by po chwili znów do siebie wracać. Pojawiła się niekontrolowana przemoc – z obu stron. Amy miała problemy z odżywianiem – popadła w bulimię. Doszły do tego zdrady.

Ten związek nie mógł udać się. W ich relacji nie było złotego środka – razem było im źle, osobno jeszcze gorzej.

Małżeństwo, pełne narkotyków i przemocy fizycznej, zakończyło się w 2009 rozwodem, i pogłębieniem nałogów Amy.

Później, Amy związała się z Regiem Travissem, ale szybko rozstali się.

OSTATNIE PROJEKTY 2009-2010

W 2009 zapowiedziano wydanie jej trzeciego albumu studyjnego, jednak nic takiego nie wydarzyło się.

W 2010 Amy udzieliła wywiadu na temat jej planowanego albumu: „Będzie bardzo podobny do mojego drugiego albumu, na którym znalazło się dużo rzeczy z szafy grającej, i piosenek, które są… tak naprawdę tylko szafą grającą”.

W październiku 2010 reklamowała nową linię odzieżową, sygnowaną jej nazwiskiem

W grudniu 2010 zagrała 40-minutowy prywatny koncert w Rosji, w Moskiewskiej Galerii Sztuki, dla rosyjskiego oligarchy, Romana Abramowicza. Nie był to udany występ, ale Amy zarobiła ponad milion dolarów:
Live in Moscow, December 2010

OSTATNIA TRASA KONCERTOWA, 2011

Po serii odwołanych lub wygwizdywanych koncertów, Amy wróciła na trasę w 2011. Zagrała pięć koncertów w Brazylii, otwierając występy Janelle Monáe i Mayera Hawthorne’a:
Live @ Rio De Janeiro, Brasil, Full Concert 2011

W lutym, Amy przerwała występ w Dubaju, po tym, jak publiczność zaczęła buczeć i tupać. Stwierdzono, że Amy była „zmęczona, rozproszona i lekko wstawiona”.

BELGRAD 2011

Europejską trasę koncertową inaugurował występ w Belgradzie 18 czerwca 2011.

Odurzona alkoholem Amy, pojawiła się na scenie ze znacznym opóźnieniem, miała problemy z koncentracją, poruszaniem się i śpiewaniem. Mimo widocznego upojenia, prawdopodobnie została ona wówczas zmuszona do występu, choć nie pamiętała, w jakim mieście się znajduje, nie umiała wymienić imion członków zespołu, zapomniała teksty piosenek. Ale nawet w takim stanie, była świadoma dziejącej się katastrofy. i wielokrotnie usiłowała zejść ze sceny, jednak była powstrzymywana przez członków zespołu i ochronę:
Amy Winehouse – „Back to Black”, Live in Belgrade, June 18th, 2011

OSTATNI RAZ na SCENIE

21 czerwca 2011 ogłoszono, że zostały odwołane wszystkie koncerty jej europejskiej trasy. W ramach tej trasy, Amy miała zagrać po raz pierwszy w Polsce, 30 lipca 2011, jako gwiazda Artpop Festival w Bydgoszczy.

20 lipca 2011 Amy pojawiła się na koncercie swojej chrześnicy, Dionne Bromfield, w Londynie. Było to ostatnie publiczne wystąpienie w życiu Amy:
Dionne Bromfield & Amy Winehouse – Live @ iTunes Festival, Roundhouse, North London, July 20th, 2011

DYSKOGRAFIA

https://en.wikipedia.org/wiki/Amy_Winehouse_discography

ŚMIERĆ

Ochroniarz Winehouse przybył do rezydencji Amy Winehouse 20 lipca 2011.

Wspominał, że odczuł, iż Amy była po uroczystości u swojej chrześniaczki „nieco odurzona”. Następnie, obserwował jej umiarkowane picie alkoholu w domu przez trzy kolejne dni. Wspominał, że „śmiała się, słuchała muzyki i oglądała telewizję do drugiej w nocy w dniu swojej śmierci”.

23 lipca 2011, o godz. 10, ochroniarz widział ją, leżącą w łóżku. Bezskutecznie próbował obudzić Amy, wołając ją po imieniu. Nie wzbudziło to jego podejrzeń, ponieważ zwykle spała do południa, po nocy spędzonej poza domem.

Według ochroniarza, wkrótce po godz. 15 ponownie sprawdził sytuację. Zobaczył, że Amy nadal leży w tej samej pozycji. Zaniepokoiło go to. Wszedł do pokoju i stwierdził, że Amy nie oddycha i nie ma wyczuwalnego pulsu.

Wezwał natychmiast pogotowie. O godz. 15:54 dwie karetki przyjechały do domu Amy, w dzielnicy Camden w Londynie.

Amy Winehouse została uznana za zmarłą na miejscu zdarzenia.

Śledczy kryminalistyczni weszli do mieszkania, gdzie znaleźli jedną małą i dwie duże butelki po wódce w jej pokoju.

Wkrótce potem, policja stołeczna potwierdziła oficjalnie, że ​​wokalistka zmarła. Jednak przyczyna śmierci nie była od razu znana.

R.I.P. [*]

Po ogłoszeniu śmierci Amy Winehouse, na miejscu pojawiły się media i ekipy filmowe, a tłumy zebrały się w pobliżu rezydencji Winehouse, by złożyć jej hołd.

Po raz kolejny, media poświęciły wiele uwagi Przeklętemu Klubowi 27. Trzy lata wcześniej, Amy wyraziła publicznie lęk przed śmiercią w wieku 27 lat.

26 lipca 2011 rodzina i przyjaciele uczestniczyli w prywatnym pogrzebie Amy Winehouse, na cmentarzu Edgwarebury Lane, w północnym Londynie.

Na nabożeństwie, prowadzonym przez rabina Franka Hellnera, obecni byli rodzice, Janis i Mitch Winehouse, bliscy przyjaciele – Nick Grimshaw i Kelly Osbourne, producent Mark Ronson, chrześniaczka Dionne Bromfield, oraz były chłopak Amy, Reg Traviss.

Ojciec Amy wygłosił mowę: „Dobranoc, mój aniele, śpij spokojnie. Mama i tata kochają cię zawsze bardzo”. Nabożeństwo zamknęło wykonanie „So Far Away” Carole King, wspólnie z żałobnikami.

Były mąż Amy, Blake, nie mógł pojawić się na pogrzebie, ponieważ odsiadywał wyrok za pobicie. Urządził więc w celi ceremonię pożegnalną na jej cześć.

Ciało Amy zostało poddane kremacji w Golders Green Crematorium.

Prochy Amy Winehouse zostały pochowane obok prochów jej babci, Cynthii Levy, na Edgwarebury Lane Cemetery.

PRZYCZYNY ŚMIERCI

26 października 2011 ujawniono wyniki rutynowego dochodzenia w sprawie ustalenia przyczyny śmierci Amy Winehouse. Postępowanie wykazało, że zgon piosenkarki nastąpił w wyniku dobrowolnego wypicia dużej ilości alkoholu, po czym doszło do wstrząsu, wywołanego zatruciem alkoholowym po okresie abstynencji. Jak ogłoszono, Amy miała 4,16 promila alkoholu we krwi.

Winehouse była uzależniona od alkoholu i narkotyków od lat. Ponadto, oświadczyła publicznie, że ma problemy z depresją i cierpi na bulimię. Jej ojciec przyznał także, że wokalistka cierpiała na rozedmę płuc.

7 grudnia 2012 władze brytyjskie ponownie otworzyły dochodzenie w sprawie śmierci Winehouse.

8 stycznia 2013 drugie dochodzenie potwierdziło, że Amy zmarła w wyniku przypadkowego zatrucia alkoholem.

W wywiadzie z czerwca 2013, brat Amy, Alex Winehouse, ujawnił, że jest przekonany, iż główną przyczyną jej śmierci były zaburzenia odżywiania i wynikające z nich osłabienie fizyczne. Alex mówił: „Bardzo mocno cierpiała na bulimię. To nie jest żadna rewelacja – było to widoczne, gdy patrzyło się na nią. W końcu pewnie i tak umarłaby z powodu jej szalonego trybu życia, ale to, co naprawdę ją zabiło, to bulimia. Myślę, że to osłabiło ją i sprawiło, że była bardziej podatna na zatrucie alkoholem. Gdyby nie miała zaburzeń odżywiania, byłaby silniejsza fizycznie”.

„LIONESS: HIDDEN TREASURES” 2011

2 grudnia 2011 ukazała się pierwsza pośmiertna kompilacja Amy Winehouse – „Lioness: Hidden Treasures”, zawierająca 12 nigdy nie publikowanych utworów, które zostały zebrane przez jej współpracowników – producentów Marka Ronsona i Salaama Remiego, oraz rodzinę.

Na albumie znalazły się głównie utwory z lat 2004-2007, m.in.
„Will You Still Love Me Tomorrow?” – Tribute Video

„Tears Dry on Their Own” – Tribute Video

„Best Friends, Right?” – Live @ BBC, Tribute Video

„Our Day Will Come” – Tribute Video

Płyta zawierała również utwór „Body and Soul”, nagrany w duecie z Tonym Bennettem, tuż przed śmiercią wokalistki, na album Bennetta „Duets II”, wydany 20 września 2011:
Tony Bennett & Amy Winehouse – „Body and Soul” from „Duets II: The Great Performances”, Official Video 2011

W recenzji „Pośmiertne skarby Amy Winehouse”, Andrzej Binkiewicz napisał: „Amy Winehouse to postać kontrowersyjna – dla jednych była tylko zaćpaną dziewczyną, która nie radziła sobie z życiem, inni widzieli w niej wrażliwą artystkę, obdarzoną zjawiskowym głosem. Podobnie skrajne opinie może wywołać jej pośmiertny album „Lioness: Hidden Treasures”. Jedni uznają go być może za próbę 'wyduszenia pieniędzy’ od fanów, dla innych będzie to piękna pamiątka po przedwcześnie zmarłej wokalistce. Piosenki Amy na tej płycie są bardziej stonowane i spowolnione. Płyta pokazuje inne oblicze Amy, odzwierciedla jej prawdziwą osobowość. Nie znajdziemy tu buntu, złości ani cierpienia. Piosenki są subtelne, czasami odrobinę frywolne, bardzo łagodne i przyjemne dla ucha. Słuchajac ich, czuje się niebywałą lekkość i spokój. W pewnym sensie, poznajemy Amy na nowo”.

Z kolei, Wojciech Duś stwierdził: „Czy Amy Winehouse wydałaby taką płytę, gdyby żyła? Na pewno nie. Czy każdy fan muzyki powinien mieć tę płytę w swojej kolekcji? Na pewno tak!” (kulisykultury.pl).

12 lutego 2012 utwór „Body and Soul” otrzymał Grammy. Ojciec Amy odebrał nagrodę razem ze swoją żoną Janis, mówiąc: „Nie powinniśmy tu być, nasza kochana córka powinna tu być. Jednak tak zostały rozdane karty”

UPAMIĘTNIENIE
Amy nie pozostawiła testamentu. Jej majątek został odziedziczony przez rodziców. Założyli oni Fundację Amy Winehouse, która ma na celu zapobieganie szkodliwym skutkom nadużywania narkotyków przez młodych ludzi. Brat Amy, Alex, jest pracownikiem fundacji.

Każdy z rodziców Winehouse napisał wspomnienia o swojej córce, i przekazał dochody z książek dla Fundacji Amy Winehouse.

We wstępie do biografii z 2012, autorstwa Mitcha Winehouse’a, zatytułowanej „Amy: My Daughter”, Mitch wyjaśnił: „Poza tym, że byłem jej ojcem, byłem też jej przyjacielem, powiernikiem i doradcą. Ale nie słuchała mnie”. Matka, Janis, opublikowała w 2014 książkę „Loving Amy: A Mother’s Story”.

Wystawa przedmiotów osobistych Amy Winehouse „Amy Winehouse: A Family Portrait”, kuratorowana przez jej brata i szwagierkę, została zaprezentowana w Jewish Museum London, w dniach od 3 lipca 2013 do 15 września 2013. Elementy wystawowe, takie jak książki i muzyka, zostały przedstawione wraz z opisami, wykonanymi przez brata Amy, Aleksa.

Sztukę uliczną, w tym liczne graffiti, przedstawiające postać Amy, można znaleźć na całym świecie, także w jej rodzinnym Camden Town.

„AMY WINEHOUSE at the BBC” 2012

13 listopada 2012 wydano płytę i DVD „Amy Winehouse ‎at the BBC”, z wybranymi nagraniami na żywo, dokonanymi dla telewizji BBC w latach 2004, 2006, 2007, 2009:
„Amy Winehouse ‎at the BBC” – DVD Trailer 2012

„Monkey Man” – Live @ Porchester Hall, BBC Sessions 2007

Me & Mr Jones – Live @ Porchester Hall, BBC Sessions 2007

„Some Unholy War” – Live @ BBC Sessions 2009

OSCAR za FILM „AMY”, 2015

Amy Winehouse jest bohaterką filmu dokumentalnego „Amy” z 2015, wyreżyserowanego przez Asifa Kapadię. Obraz został pokazany podczas Festiwalu Filmowego w Cannes w 2015, i zdobył Oscara 2016, w kategorii Najlepszy Film Dokumentalny:
Amy” – Full Documentary Film 2015 (with polish lector)

”
Film „Amy” – to delikatne, wręcz intymne, spojrzenie na życie i muzykę tej naprawdę wybitnej artystki. Kapadia dokonał znakomitej selekcji materiałów wideo i fotografii Amy oraz jej bliskich – od prywatnych domowych filmów aż po zdjęcia paparazzich z jej ostatnich lat. Opowieści nie prowadzi wszechwiedzący narrator, ale toczy się ona wraz z nagranymi wywiadami. To zarchiwizowane rozmowy z Amy, a także refleksje ludzi, którzy ją kochali, nagrane już po jej śmierci. Film przykuwa uwagę i wyciska łzy.

Muzycy dosyć często mawiają, że „tworzą dla muzyki”, a nie dla sławy. Takie deklaracje w najlepszym wypadku wydają się nieszczere, w najgorszym – po prostu śmieszne. Jednak w przypadku Amy Winehouse takie słowa nie były w żadnym razie puste.

Mimo swojej surowej, chrapliwej muzyki, i życia osobistego, podczas wywiadów, które przedstawił Kapadia, Amy wyraźnie była nieśmiała i zakłopotana. Skupiona na niej uwaga mediów, szczególnie po ukazaniu się krążka „Back to Black”, była raczej niechcianą ingerencją, która wtargnęła w jej życie. Co więcej, wydaje się, że ta uwaga odwróciła ją od miłości do muzyki.

Film był nieco kontrowersyjny. Choć pierwotnie zaakceptowana przez rodzinę Winehouse’ów, biografia filmowa Amy została skrytykowana przez jej ojca, Mitcha Winehouse’a. Wiemy, skąd wzięła się ta krytyka. Tak, jak Amy jest prześladowaną bohaterką historii, tak jej ojciec został przedstawiony jako typowy łajdak i „czarny charakter”. Nieobecny w jej dzieciństwie, pojawia się nagle, by pomóc Amy zarządzać jej ogromnym sukcesem, i ciągnąć z tego zyski. Film niezbyt subtelnie pokazuje, że Mitch, będąc zawsze bezwarunkowo kochanym przez swoją córkę, zawsze też brał pod uwagę własny interes, przedkładając go nad zdrowie i życie Amy. Jego wypowiedź „Amy nie potrzebuje teraz odwyku”, wydaje się pocałunkiem śmierci. Rzuca też światło na zapewnienie Amy, wypowiedziane podczas odbioru Grammy: „Tata uważa, że jestem zdrowa”.

Mitch Winehouse zrobił niewiele, by ratować córkę, ale zrobił wiele, by dorobić się na jej sukcesie. To właśnie jest godne pożałowania.

Z drugiej strony, w życiu Amy pojawiło się mnóstwo „czarnych charakterów”. Byli wśród nich członkowie rodziny, byli też ludzie, których sama wybrała, szczególnie jej zwyrodniały eks – Blake Fielder-Civil.

Kto zabił Amy Winehouse? Żadna z możliwych odpowiedzi – sama Amy, jej uzależnienia, odrzucenie, wykorzystanie przez rodzinę i przyjaciół, presja sławy – nie wydaje się satysfakcjonująca. Wielką rolę odegrały media, które przywiązywały zbyt dużo uwagi do problemów Winehouse z końca jej życia. Materiały paparazzi zaspokajały głód publiczności na plotki, ale były wyniszczające dla samej Amy” (film.pl).

„AMY. THE ORIGINAL FILM SOUNDTRACK” 2015

30 października 2015 wydano płytę z soundtrackem z filmu dokumentalnego „Amy”. Była to druga pośmiertna kompilacja Winehouse, zawierająca niewydane piosenki i dema, które znalazły się w filmie, a także muzykę brazylijskiego kompozytora, Antônio Pinto:
Antônio Pinto, Amy Winehouse – „Amy. The Original Film Soundtrack”, Album Trailer 2015

FILM „AMY WINEHOUSE – BACK to BLACK” 2018

W 2018 ukazał się film dokumentalny „Amy Winehouse – Back to Black”, oparty na albumie „Back to Black” z 2006. Obraz zawierał nowe wywiady, a także materiały archiwalne. 2 listopada 2018 film został wydany na DVD.

„FIND MY LOVE” 2019

W lutym 2019, Salaam Remi wydał kompilację, zawierającą piosenkę „Find My Love”, która jest pośmiertną wirtualną współpracą Amy Winehouse z raperem Nasem:
„Find My Love” 2019

„BEYOND BLACK – THE STYLE of AMY WINEHOUSE” EXHIBITION 2020/2021

17 stycznia 2020 w Grammy Museum w Los Angeles otwarto wystawę „Beyond Black – The Style of Amy Winehouse”. Kuratorkami wystawy, która jest czynna nadal, są stylistka Winehouse, Naomi Parry, i bliska przyjaciółka wokalistki, Catriona Gourlay. Wystawa dotyczy głównie stylu i mody Winehouse, prezentując jej stroje, kultowe sukienki, buty, akcesoria do włosów, kosmetyczkę, a także nagrody Grammy z 2008, odręczne teksty piosenek, płyty i domowe filmy wideo.

W USA wystawa była prezentowana od 17 stycznia 2020 do 13 kwietnia 2020, a następnie wyruszyła w świat. Eksponowane tam przedmioty zostaną w listopadzie 2021 sprzedane na aukcji, na rzecz Fundacji Amy Winehouse:
„Beyond Black – The Style of Amy Winehouse Exhibition” 2020

„Beyond Black – The Style of Amy Winehouse Exhibition” Part 2, 2020

Fot. rockarchive.com / viva.pl / Denise Truscello / last.fm

By Radosław Czapski • URODZINY •