Esperanza Spalding

„Endangered Species” from „Radio Music Society”, Live @ Austin City Limits 2013

Oprac. Ewa Kałużna Fot. Harry Wad, Pinterest, last.fm, Emile Holba, Jazz Times, The New Yorker

Esperanza Spalding
Fot. Emile Holba

ESPERANZA SPALDING (ur. 18 października 1984),

amerykańska jazzowa kontrabasistka, basistka, wokalistka i kompozytorka, która w ostatnich latach stała się jedną z najbardziej popularnych postaci światowego jazzu. Jej fonograficzny dorobek to siedem płyt, za które otrzymała cztery Grammy, m.in. w kategorii Best New Artist, co uczyniło ją pierwszą w historii artystką jazzową z tą nagrodą.

Mierząc dokonania, Esperanza osiągnęła w ciągu 36 lat więcej, niż niektórzy artyści przez całe swoje długie życie. A przecież to dopiero początek jej artystycznej podróży. W ciągu swojej kilkunastoletniej zaledwie kariery, błyskotliwie łączy gatunki, przekraczając ich granice.

Występowała na gali Oscarów, Grammy oraz Nagród Nobla, a także kilka razy w Białym Domu.

„CUDOWNE DZIECKO”

Urodziła się w Portland, w dzielnicy King, miejscu wojny gangów. Jej ojciec był Afroamerykaninem, a matka jest pochodzenia walijsko-indiańsko-latynoskiego. Matka wychowywała Esperanzę i jej brata samotnie.

W dzieciństwie, Emily (bo tak ją wówczas nazywano) cierpiała na młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów,

Esperanza Spalding
Fot. Harry Wad

w wyniku czego większość lat szkolnych spędziła, ucząc się w domu. Tam znalazła okazję do poznawania muzyki, słuchając profesora swojej matki, który nauczył ją gry na gitarze jazzowej. Czasami też towarzyszyła matce na zajęciach. Siadała pod fortepianem i słuchała, a potem w domu powtarzała to, co grał nauczyciel.

Matka, która kształciła się w kierunku wokalu koncertowego, od początku podzielała zainteresowania córki. Zauważyła muzyczne zdolności Emily, gdy, jako mała dziewczynka, była ona w stanie odtworzyć kompozycje Beethovena ze słuchu, na rodzinnym fortepianie.

Sama Esperanza przyznawała, że integralną część jej dzieciństwa stanowiło oglądanie klasycznego wiolonczelisty Yo-Yo Ma, występującego w programie telewizji edukacyjnej „Mister Rogers’ Neighborhood”, i to zainspirowało ją do poszukiwań w obszarze muzyki.

Esperanza została określona jako „cudowne dziecko”, chociaż sama w 2010 potępiła ten tytuł: „Wszędzie otaczają mnie cudowne dzieci, jednak, ponieważ są trochę starsze ode mnie, albo nie są kobietami, albo nie nagrywają dla dużej wytwórni – nie zostały za takie uznane”.

W wieku 5 lat, grała na skrzypcach w Chamber Music Society of Oregon. W zespole tym pozostała do 15. roku życia, i odeszła jako koncertmistrz.
W międzyczasie, ćwiczyła – zarówno jako samouk, jak i pod okiem specjalistów – na wielu instrumentach, w tym na oboju, klarnecie, gitarze i kontrabasie. Początkowo zamierzała grać na wiolonczeli, ale odkryła kontrabas, gdy miała 14 lat, w szkole artystycznej The Northwest Academy, gdzie przyznano jej stypendium.

POCZĄTKI KARIERY

Esperanza Spalding 2011
Fot. Jazz Times

Zaczęła występować na żywo w klubach w Portland, dając swój pierwszy koncert w wieku 15 lat, w klubie bluesowym. Jeden z doświadczonych muzyków, z którymi grała tamtej nocy, zaprosił ją do udziału w próbach zespołu. Próby wkrótce stały się regularnymi występami, trwającymi prawie rok.
W tym czasie Esperanza zaczęła komponować i pisać teksty dla lokalnej grupy, grającej indie rock i pop – Noise for Pretend. Zaczęła też wykonywać wokale w tym zespole, chociaż nigdy nie uczyła się profesjonalnego śpiewu.

Jak sama wspominała, ​​głównym doświadczeniem wokalnym w tamtym czasie, było dla niej śpiewanie pod prysznicem.
Pragnienie śpiewu i grania na żywo ewoluowało u Esperanzy w naturalny sposób z procesu kompozycyjnego. Śpiewała i grała, by przekonać się, jak jej muzyka i głos pasują do siebie. Przyznaje jednak, że wykonywanie obu ról bywa wyzwaniem. W wywiadzie z 2008 powiedziała: „Trudno jest być wokalistką w tym sensie, że trzeba angażować się w kontakt z publicznością, być odpowiedzialnym za emocje i melodię, a równocześnie być efektywnym liderem zespołu, grając na basie”.

20-LETNIA PROFESORKA

Ukończyła szkołę średnią w wieku 16 lat, i zapisała się na stypendium muzyczne na Portland State University, gdzie była najmłodszą basistką w programie.
Następnie, za namową swojego nauczyciela basu, zdecydowała się ubiegać o przyjęcie do Berklee College of Music, i wypadła wystarczająco dobrze na przesłuchaniu, by otrzymać pełne stypendium.
Po pierwszym semestrze w Berklee, Esperanza została zaproszona przez Patti Austin do międzynarodowej trasy koncertowej „For Ella„, w hołdzie dla Elli Fitzgerald.
Prawie natychmiast po ukończeniu studiów, Spalding została zatrudniona przez Berklee College of Music, stając się w wieku 20 lat jednym z najmłodszych

Esperanza Spalding 2016
Fot. last.fm

wykładowców w historii tej instytucji.

DEBIUT PŁYTOWY – „JUNJO”, 2006

Jej debiutancki album, „Junjo”, został wydany 18 kwietnia 2006. Poza kompozycjami „The Peacocks” Jimmy’ego Rowlesa, „Loro” Egberto Gismontiego i „Humpty Dumpty” Chicka Corei, płyta zawierała sześć utworów własnych. Skład tworzyło trio:
Esperanza Spalding – upright bass, vocal
Aruán Ortiz – piano
Francisco Mela – drums.
„New York Times” napisał o tym albumie: „Jednym z głównych darów Spalding jest lekkie, musujące, optymistyczne wykonanie , gdzie słychać melodyjny bas i jej sprężysty, mało dźwięczny wokal”.
„Mompouana” from „Junjo” 2006

Esperanza Spalding 2018
Fot. Pinterest

Esperanza Spalding 2020 Grammy
Fot. The New Yorker


SPALDING & LOVANO – US Five (US5)

W tym samym czasie, gdy studiowała w Berklee, uczyła się u saksofonisty Joe Lovano, zanim ostatecznie zaczęła z nim koncertować. Zaczynali jako trio, rozwijając się w kwartet, by następnie dołączyć do kwintetu US5. Koncertowali w całych Stanach – od Nowego Jorku po Kalifornię, a także w Europie:
Esperanza Spalding & Joe Lovano US5, Live at Village Vanguard 2008
Joe Lovano – sax
Esperanza Spalding – bass
James Weidman – piano
Otis Brown III, Francisco Mela – drums, percussion

Esperanza Spalding & Joe Lovano US Five, Live in Prague 2009
Joe Lovano – sax
Esperanza Spalding – bass
James Weidman – piano
Otis Brown III, Francisco Mela – drums, percussion

Esperanza Spalding & Joe Lovano US Five, Live Studio Session 2010
Joe Lovano – sax
Esperanza Spalding – bass
James Weidman – piano
Otis Brown III, Francisco Mela – drums, percussion

Spalding wystąpiła na płycie Joe’ego Lovano „Bird Songs”, wydanym przez Blue Note w 2011. W 2012 płyta była nominowana do Grammy, w kategorii Best Jazz Instrumental Album. Płyta zawierała głównie kompozycje Charlie’ego Parkera:
Joe Lovano – sax
Esperanza Spalding – bass
James Weidman – piano
Otis Brown III, Francisco Mela – drums, percussion
„Donna Lee” from „Bird Songs” 2011

„Lover Man” from „Bird Songs” 2011

NOBEL PRIZE CONCERT 2009

10 grudnia 2009, podczas ceremonii wręczania Pokojowej Nagrody Nobla, Spalding wystąpiła w Oslo na cześć amerykańskiego laureata – prezydenta Baracka Obamy. Następnego dnia wzięła udział w specjalnym Nobel Prize Concert. Została do tego wytypowana osobiście przez Obamę, zgodnie z tradycją, przysługującą laureatowi nagrody:
„I Know You Know” – Live @ Nobel Prize Concert 2009

7 lutego 2010 Spalding stała się najczęściej wyszukiwaną osobą i drugim najczęściej wyszukiwanym hasłem w Google, w wyniku jej pojawienia się w programie telewizyjnym Austin City Limits poprzedniego wieczoru:
Esperanza Spalding – Live @ Austin City Limits, PBS TV 2009

„ESPERANZA” 2010. PIERWSZA GRAMMY

Drugim albumem studyjnym była płyta „Esperanza”. W lutym 2011 Spalding wygrała Grammy w kategorii Best New Artist.
Ed Morales ocenił w „Pop Matters”, że „Esperanza jest rozrastającym się kolażem fusion jazzu, muzyki brazylijskiej, nawet z odrobiną hip hopu”. „The Boston Globe” napisał: „Wielka zmiana w Esperanzie to jej śpiewanie, które sprawia, że ​​album jest dużo bardziej przystępny, i pod pewnymi względami bardziej konwencjonalny”:
Esperanza Spalding – electric bass, acoustic bass, vocal
Ambrose Akinmusire – trumpet
Donald Harrison – sax
Leo Genovese – piano, electric piano
Jamey Haddad – percussion
Otis Brown, Horacio Hernandez – drums
Gretchen Parlato – backimg vocals
„Ponta de Areia” from „Esperanza”

„CHAMBER MUSIC SOCIETY” 2011

Trzeci album Esperanzy przyniósł jej drugą Grammy. Spalding stała się najlepiej sprzedającą się współczesną artystką jazzową w 2011, a album „Chamber Music Society” – najlepiej sprzedającym się współczesnym albumem jazzowym:
Esperanza Spalding – bass guitar, bass, vocal
Leo Genovese – piano, electric piano, melodica
Ricardo Vogt – guitar
Entcho Todorov – violin
Lois Martin – viola
David Eggar – cello
Quintino Cinalli – percussion
Terri Lyne Carrington – drums
Milton Nascimento – guest vocal
Gretchen Parlato – backing vocals
„Little Fly” from „Chamber Music Society”

26 lutego 2012 Esperanza wystąpiła na gali wręczenia Oscarów. Wykonała standard Louisa Armstronga, wraz z chórem:
Esperanza Spalding – „What a Wonderful World”, Live @ Oscar Gala 2012

„RADIO MUSIC SOCIETY” 2012. DWIE GRAMMY

Czwarty album nagrała z nadzieją, że „zaprezentuje muzykę jazzową w przystępny sposób, odpowiedni dla głównego nurtu radiowego”. Płyta zawierała własne kompozycje, a także covery zespołu Beach Boys i Wayne’a Shortera. Popowe aranżacje piosenek pomogły albumowi odnieść sukces poza gatunkiem jazzowym.
Na albumie pojawiła się monumentalna liczba ponad 50 muzyków, w tym chór oraz American Music Program Big Band, pod dyrekcją Thary Memory, mentorki Esperanzy:
Esperanza Spalding – electric bass, acoustic bass, vocal
Renato Caranto, John Carey, Andrew Olsen, Sam Seacrest, Kyle Zimmerman – alto sax
Joe Lovano, Tivon Penicott, Hayden Conrad, Nicole Glover, Aaron Reihs, Adam Reihs – tenor sax
Stanley Matabane – tenor sax, alto sax
Jeff Rathbone – baritone sax
Daniel Blake, Anthony Diamond – saxes, flute
Darren Barrett, Kiran Bosely, Noah Conrad, Noah Hocker, Benjamin C. McDonald, Tree Palmedo, Benjamin Seacrest, Igmar Thomas, Corey King – trumpet
Jeff Galindo, Stan Bock, Dan Brewster, Ian Garner, Javier Nero, Ashton Summers, Matt Warming – trombone
Jerry Stalnaker – bass trombone
Kama Bell – clarinet
Leo Genovese – piano, electric piano, keyboards, guembri
Janice Scroggins – piano
James Weidman, Raymond Angry – organ
Jef Lee Johnson, Ricardo Vogt, Gilad Hekselman – guitar
Lionel Loueke – guitar, voice
Olivia Deprado – violin
Jody Redhage – cello
Jamie Haddad – percussion
Terri Lyne Carrington, Lyndon Rochelle, Billy Hart, Jack DeJohnette – drums
Lalah Hathaway, Algebra Blessett – vocal
Gretchen Parlato, Raydar Ellis – backing vocals, spoken word
Becca Stevens, Justin Browm, Alan Hampton, Chris Turner, Leni Stern – backing vocals
Savannah Children’s Choir – choral voices
American Music Program Big Band, conducted by Thara Memory
„Radio Music Society” Album Trailer 2012

„Cinnamon Tree” from „Radio Music Society”, Live @ Austin City Limits 2013

„Endangered Species” from „Radio Music Society”, Live @ Austin City Limits 2013

Płyta „Radio Music Society” otrzymała w 2013 dwie Grammy, w kategoriach Best Jazz Vocal Album oraz Best Instrumental Arrangement Accompanying Vocalist(s), tę drugą za utwór „City of Roses”:
„City of Roses” from „Radio Music Society”, Album Version 2012

„City of Roses” from „Radio Music Society”, Live 2013

Z kolei video do utworu „Radio Song” nominowane zostało do Grammy, w kategorii Best Long Form Music Video:
„Radio Song” from „Radio Music Society”, Official Video 2012

John Bungey z „The Times” odnotował „podróż przez soul, gospel, ballady i big band swing” i pochwalił „lekki, zwiewny głos” Spalding. Na zakończenie napisał: „Dla tych, którzy do tej pory uważali jej zdolności za łatwiejsze do podziwiania niż do czerpania z nich radości, jest to, jak dotąd, przekaz najbardziej wypełniony radością”.

„WE ARE AMERICA” 2013

W listopadzie 2013 Esperanza wydała singiel „We Are America”, by zaprotestować przeciw obozom jenieckim w Guantanamo:
„We Are America” Official Video 2013

16 sierpnia 2014 wystąpiła w Gdańsku, podczas Solidarity of Arts Festival:
Part 1

Part 2

„EMILY’S D+EVOLUTION” 2016 – (R)EWOLUCJA w STYLU

W marcu 2016 wydała piąty album studyjny, „Emily’s D+Evolution”, gdzie wystąpiła jako swoje alter ego o imieniu Emily.
Emily to jej drugie imię, którego używała w dzieciństwie. W wywiadzie artystka stwierdziła, że „Emily – to moje drugie imię, drugie ja, które działa jak czuły wewnętrzny nawigator, wewnętrzny kompas, który nadaje mej podróży właściwy kierunek, mówi mi, jak się w tej nieznanej przestrzeni poruszać, by iść do przodu. Emily jest duchem, istotą lub aspektem, które poznałam lub uświadomiłam sobie. Zdaję sobie sprawę, że moim zadaniem jest być jej rękami i uszami, oraz głosem i ciałem”.

Płyta ponownie została nagrana w mocno rozbudowanym składzie, a podstawowy tworzyli:
Esperanza Spalding – bass, bass synthesizer, piano, vocal
Matthew Stevens – guitar
Corey King – backing vocals, synthesizer, trombone, keyboards
Karriem Riggins – drums, percussion
Justin Tyson – drums
Emily Elbert, Nadia Washington, Celeste Butler, Fred Martin, Katriz Trinidad, Kimberly L. Cook-Ratliff – backing vocals.
„Esperanza Spalding grubą kreską odcina się od wcześniejszej twórczości. Płyta jest jawnym zaprzeczeniem jej dotychczasowej stylistyki. Album jest bardzo elektroniczny, momentami rockowy – Esperanza porzuciła kontrabas, na rzecz gitary basowej. Albumem „Emily’s D+Evolution” artystka pokazuje, jak wielowymiarowe są jej muzyczne zdolności, a także, jak wielkim poczuciem humoru i dystansu dysponuje.
Zmianie uległa nie tylko muzyczna strona Esperanzy – również jej wizerunek uległ kompletnej transformacji. Wzorzyste, dziwaczne stroje, grube kolorowe oprawki zerówek, głowa w drobnych warkoczykach – prawdziwy, ponad-hipsterski ekscentryzm.
Tytułowa Emily to uosobienie wszystkich zamysłów, które Esperanza musiała odrzucić, tworząc swoje dotychczasowe cztery płyty. Co ciekawe, w wypowiedziach, dotyczących płyty, Esperanza mówi o sobie w trzeciej osobie – per 'ona, Emily’.
Esperanza Emily Spalding stworzyła płytę, która drwi z definicji, wszelkich ram i łatek. Prawdziwy artysta musi przecież eksperymentować, szukać, i – przede wszystkim – bawić się tworzoną muzyką. I właśnie duch zabawy jest przewodnią myślą tej, jakże udanej, d+ewolucji Esperanzy Spalding” (Marta Jundziłł).
„Na 'Emily’s D+Evolution’ artystka coraz bardziej odchodzi od ściśle rozumianego jazzu, a wchodzi w rejony do tej pory dla siebie nieodkryte. To obrót o sto osiemdziesiąt stopni.Teraz jest mocniej, bardziej gitarowo, rockowo wręcz, bo instrumentalnie to właśnie gitara elektryczna króluje w dużej części numerów na płycie.
Esperanza Spalding nie poszła na łatwiznę. Mogłaby przecież nagrać dużo prostszą płytę, zrobioną pod masowego słuchacza. W końcu ludzie ją znają, więc dlaczego by im nie przypodobać się? Pozostała jednak wierna sobie, i nagrała kolejny świetny krążek, który zaskakuje już od pierwszej nuty. To jedna z najlepszych płyt w tym roku” (SoulBowl).
„Ta płyta nie jest dobra – ta płyta jest wielka! Dlatego pisanie o niej z pozycji kolan nie jest sprawą prostą. Słuchanie jej – to też nie bułka z masłem. Spalding dokonała rzeczy niełatwej – udało jej się połączyć jazz, funk i rock, w mieszankę, która, będąc wyrafinowaną, jest również przystępna” (Maciek Saskowski).
Utwór „Unconditional Love” (wersja koncertowa) to blisko 10-minutowa podróż. „Zaczyna się niepozornie, od popowej balladki, z melodyjnym i subtelnym refrenem. Następnie robi się znacznie ciekawiej – rockowy sznyt przesterowanej gitary Matthew Stevensa, rozbudowana linia basu i luźne wokalne improwizacje dominują dotychczasową stylistykę utworu, przemieniając go w nośny, bardzo żywiołowy, koncertowy majstersztyk” (Marta Jundziłł):
„Unconditional Love” from „Emily’s D+Evolution”

„Emily’s D+Evolution” – Live @ Bric House, Brooklyn, NY, Full Concert 2016

W ramach trasy, promującej album, Esperanza wystąpiła w Polsce 29 i 30 czerwca 2016, w Warszawie i w Gdańsku.

„EXPOSURE” 2017

W grudniu 2017 Esperanza wydała „Exposure” – szósty studyjny album. W tym projekcie przeprowadziła eksperyment tworzenia albumu w 77 kolejnych godzinach, od początku do końca transmitując cały proces twórczy na żywo na Facebooku. Po zakończeniu, wydała 7 777 limitowanych edycji albumu. Opakowanie każdej płyty zawierało fragment oryginalnego papieru firmowego Esperanzy, służącego do pisania tekstów i muzyki, co pozwaliło tym, którzy byli świadkami procesu, na posiadanie fragmentu dzieła bezpośrednio ze źródła.
Podstawowy skład na płycie:
Esperanza Spalding – acoustic bass, electric bass, kalimba, vocal
Robert Glasper – piano
Ray Angry – keyboards
Matthew Stevens – guitar
Justin Tyson – drums
Lalah Hathaway – vocal
Andrew Bird – vocal, violin
„Heaven in Pennies” from „Exposure” 2017

„12 LITTLE SPELLS”, 2018. CZWARTA GRAMMY

19 października 2018 ukazał się najnowszy, siódmy album kontrabasistki – „12 Little Spells” („12 małych zaklęć”), uzupełniony w 2019, w specjalnej edycji iTunes Deluxe Edition, o nowe utwory, których teraz jest 16. W nagraniach wzięli udział:
Esperanza Spalding – acoustic bass, electric bass, kalimba, vocal
Matt Stevens – guitar, bass, vocal
Justin Tyson – drums, organ, synthesizer, beats.
Każdy utwór został wydany osobno, jako singiel, w dniach 7-18 października 2018, i do każdego nakręcono teledysk.
Album był kolejnym znaczącym odejściem od poprzednich dokonań Esperanzy. Artystka wykorzystała tu eksperymentalne urządzenie do kadrowania – framing device, dzięki czemu każda piosenka koreluje z określoną częścią ciała. Spalding oświadczyła, iż, dzięki temu zabiegowi, ma nadzieję zdystansować się od „tożsamości muzyka”, i związać się z „nieograniczonym eksperymentem, którego nie można sklasyfikować”.

„O tym, że Esperanza lubi zarówno odkrywać, jak i tworzyć nowe horyzonty, wiemy od czasu jej albumu „Emily’s D+Evolution” z 2016. Było to elektryzujące fusion wszystkiego, co tylko zmieści się na płytę. Szalenie ambitne i prowokująco intensywne. Był strach, co dalej. Czy może wzbić się jeszcze wyżej? Nie wzbiła się, ale zrobiła potężny skok, by zdobyć niezdobyte szczyty.
„12 Little Spells” – to coś więcej, niż tylko płyta z muzyką i piosenkami. To jedyne takie wydawnictwo, które zadziwia, zaskakuje. Do końca nie wiadomo, czy to wszystko jest prawdziwe, czy to tylko jakaś chwilowa metafora rzeczywistości.

Artystka skupiła się tym razem na ludzkim ciele i energii. Materiał zrodzony jest z 12 utworów (zaklęć), a każdy z nich wnosi coś innego, by zlepić się w całość. By wpaść na pomysł takich kompozycji, i – co więcej – dopracować je do perfekcji, trzeba mieć geniusz we krwi.
Myli się jednak ten, kto uważa, że chodzi tu tylko o kosmiczne aranżacje nowatorskich kompozycji. Równie ważny jest przekaz liryczny. Niełatwo jest wejść w sens treści utworów, bo są one bardziej poezją niż opowieścią, ale jeśli już uda się, to czeka nas niezła uczta, dzięki tajemnicom, kryjącym się w korytarzach metafor” (Przemo Urbaniak).
„Live from Here” from „12 Little Spells”, Official Video 2018

„The Longing Deep Down” from „12 Little Spells”, Official Video 2018

„Touch in Mine” from „12 Little Spells”, Official Video 2018

W 2020 za album „12 Little Spells” Esperanza otrzymała swoją czwartą Grammy, w kategorii Best Jazz Vocal Album, a także nominację w kategorii Best Arrangement, Instruments and Vocals.
Inne prestiżowe nagrody, zdobyte przez Esperanzę, to:

2011: Boston Music Award, Jazz Artist of the Year
2012: Smithsonian American Ingenuity Award, Performing Arts
2012: Soul Train Music Award, Best Contemporary Jazz Artist/Group.

W dotychczasowej karierze, występowała z takimi ikonami, jak Wayne Shorter, Herbie Hancock, Prince czy Stevie Wonder.
Brała udział w nagraniu albumów Jacka DeJohnette i Joe Lovano, oraz gwiazd muzyki pop – Bruno Marsa i Janelle Monáe.
Mimo młodego wieku, w 2017 otrzymała od Harvard University stanowisko profesora, a w maju 2018 – tytuł doktora honoris causa, od władz macierzystej uczelni, Berklee College of Music:
Esperanza Spalding’s Commencement Address for Berklee College of Music’s Class of 2018

25 listopada 2018 Esperanza wystąpiła we Wrocławiu, podczas Jazztopad Festival.

Dyskografia

https://www.discogs.com/artist/414901-Esperanza-Spalding

Esperanza otwarcie mówi, iż chce być oceniana za muzykalność, a nie za seksapil. Uważa, że ​​kobiety-muzyczki muszą unikać nadmiernej autoseksualizacji.
By napisać oryginalną muzykę, trzeba, według niej, „dużo czytać i być na bieżąco ze światem”.
Swoją karierę wzoruje na karierze Madonny i Ornette’a Colemana, a także wymienia Joni Mitchell, jako główną inspirację muzyczną. Jej mama była i zawsze będzie dla niej wzorem do naśladowania.
Podczas studiów w Berklee, Esperanza zaczęła spotykać się ze studentem tej uczelni, trębaczem jazzowym, Christianem Scottem. Byli w związku przez 4 lata.
W wywiadzie z 2016 stwierdziła, że ​​obecnie mieszka w Brooklynie w Nowym Jorku i w Hillsboro w stanie Oregon, razem z jej rodziną.
Praktykuje buddyzm wg Nichirena Daishōnina.
Posłuchajmy także:
Esperanza Spalding – Live @ Austin City Limits, University of Texas, Austin, Full Concert 2009
Esperanza Spalding – bass, vocal
Leo Genovese – piano
Ricardo Vogt – guitar
Otis Brown – drums

„I Know You Know / Smile Like That” – Live in San Sebastian 2009

Esperanza Spalding & Gretchen Parlato – „Inutil Paisagem”, Live Studio Session 2011

Esperanza Spalding – Live Full Concert 2012
Esperanza Spalding – bass, electric bass, vocal
Dan „Daniele” Blake – tenor sax, soprano sax
Renato Caranto, Aaron Burnett, Tia Fuller – sax
Igmar Thomas – trumpet
Leala Cyr – trumpet, backing vocals
Jeff Galindo, Corey King – trombone
Jeff Lee Johnson – guitar
Leo Genovese – piano, electric piano, keyboards
Nicholas Crosa – violin
Pancy Chang – cello
Lyndon Rochelle – drums, backing vocals

Robert Glasper, Esperanza Spalding, Ben Williams, Terri Lyne Carrington, Dale Barlow – „Afro Blue”, Live @ International Jazz Day Global Concert, Istambul 2013

Herbie Hancock, Esperanza Spalding, Leo Genovese, Wayne Shorter, Terri Lyne Carrington – Live @ Solidarity of Arts Festival, Gdańsk 2014 https://www.youtube.com/watch?v=6T1A8f61aCE
„On the Sunny Side of the Street”, Live 2016

„One”, Official Video 2016

Esperanza Spalding – Live @ Carnegie Hall, Full Concert 2017

„12 Little Spells” – Live in Los Angeles, Full Concert 2018

„Thang” – Live 2019

„Lest We Forget” – Official Video 2020

HAPPY 36th BIRTHDAY to ESPERANZA SPALDING !!!