maj 28 2024

Jan Ptaszyn Wróblewski, ostatnie pożegnanie

---

Oprac. Andrzej Rumianowski, fot. Andrzej Rumianowski

---

---

27 maja 2024 roku na Powązkach Wojskowych pożegnaliśmy Jana Ptaszyna Wróblewskiego
 
Za pozwoleniem Tomasza Tłuczkiewicza, autora mowy pogrzebowej, którą wygłosił nad grobem Jana Ptaszyna Wróblewskiego, cytuję:

 
WYZNAWCY JAZZU – Ty byłeś pierwszy wśród nas, byłeś dla nas wzorem. Twoim śladem staliśmy się WYZNAWCAMI JAZZU.
 
 
Wyznawcy jazzu – Jazz Believers. Tak nazywał się pierwszy zespół, którego Jan Ptaszyn był liderem, należeli do niego też:
Jan Zylber, Jan Byrczek, Roman Dyląg, Andrzej Trzaskowski, Krzysztof Komeda, Andrzej Kurylewicz i Wojciech Karolak.

 
Wystąpili na pierwszym Festiwalu Jazz-Jamboree i na pierwszym koncercie pod hasłem Jazz w Filharmonii, wzięli udział w pierwszym jazzowym kempingu: Jazz na Kalatówkach.
 

 
Byli pierwszymi polskimi jazzmanami, którzy nagrali materiał na płytę, oraz ścieżkę dźwiękową do filmu.
Premierzy, czy może już ojcowie założyciele?
Ptaszyna żegnamy jako ostatniego z nich.
 
 
Po rozwiązaniu zespołu Ptaszyn bynajmniej nie przestał być wyznawcą jazzu, jazz believerem.
– Mainstream, to zespół, który miał wyznanie w szyldzie,
– Studio Jazzowe Polskiego Radia, to raczej kongregacja wyznawców pod wodzą arcywyznawczy, niż regularna orkiestra i wreszcie
– Trzy kwadranse jazzu, cotygodniowe wyzwanie realizowane przez 54 lata.
 
 
Liderem Jazz Believers, zastępując w tej roli Andrzeja Trzaskowskiego, został Jan Ptaszyn po powrocie z Ameryki z Newport Jazz Festival. Był jedyną osobą w Polsce, jedynym człowiekiem, który na własne oczy zobaczył co to jest jazz, jak wygląda jazz, jak wyglądają jazzmani.
 
 
Od razu wszyscy wyznawcy jazzu chcieli być tacy jak Jan Ptaszyn i to także zostało mu do dziś. Całe życie był wyroczną.
Nikt nie wywarł tak dobitnego, tak korzystnego wpływu na stan Polskiego Jazzu, jak Jan Ptaszyn.
 
 
Pozycja wyznawcy, delikatnie skłaniała go w stronę konserwatyzmu, który brał się z sentymentu dla rzeczy zastanych, ale jego konserwatyzm podlegał kompetencji.
 
 

 
Ptaszyn był uosobieniem kompetencji, był jej wzorem.
 

 
I to właśnie kompetencja jest tym pierwszym dziedzictwem, które nam dzisiaj zostawia, drugim dziedzictwem jest obyczajność.
 
 
Wyznawcy jazzu, to znaczyło w istocie: wyznawcy wiary w to, że jazz może być drogą życia.
 
 
Zwłaszcza w 1958 roku wybór takiej drogi życia, było bardzo poważnym wyzwaniem. Bo jakkolwiek komunistyczna anatema na jazz niby traciła moc, ale droga jazzu, to była droga pod prąd, a i dziś, choć tak wiele się zmieniło, nadal głos niewinnego czarodzieja jest pełen zasadzek.
 
 
W Chrześcijaństwie termin wyznawca oznacza święty nie męczennik – święty, który nie był męczennikiem.
 
Toż to Ptaszyn, który żył pełnią jazzowego życia i nie robił krzywdy, ani sobie, ani nikomu innemu. Tak miał obyczaj.
 
 
Jego obyczaje były naśladowane w środowisku i z czasem stały się czymś w rodzaju kodeksu honorowego polskiego jazzu,
a także kodeksu jego savoir vivre’u.
 
 
Naprawdę brak słów, aby opisać co tracimy.
 
 
Leć Ptaku, leć, chociaż świat z Tobą byłby lepszy, niż ten bez Ciebie.
 
 
 
 
 

By Andrzej Rumianowski • Index-Down, Odeszli •