mar 27 2020
Jan Ptaszyn Wróblewski
Oprac. Ewa Kałużna, Fot. Andrzej Rumianowski
Jan Ptaszyn Wróblewski fot. Andrzej Rumianowski
27 marca 2020 roku swoje 84.urodziny świętuje nestor saksofonu, „generał polskiego jazzu”, kompozytor, aranżer i dyrygent, dziennikarz, krytyk muzyczny.
Niekwestionowany autorytet, drogowskaz dla młodych adeptów jazzu, łowca talentów, niezrównany gawędziarz,
JAN „PTASZYN” WRÓBLEWSKI
(ur. 27 marca 1936).
Gra na saksofonie tenorowym i barytonowym.
Jest uważany za jednego z największych popularyzatorów muzyki jazzowej w Polsce. Prowadzi autorskie programy jazzowe w radiu.
Jan Wróblewski pochodzi z rodziny adwokackiej. W jego domu słuchało się audycji rozgłośni Monachium i kipiącego z głośników jazzu.
Jan postanowił zostać artystą, wbrew woli rodziny, która nakłaniała go do kontynuowania tradycji prawniczych.
Równolegle do nauki w liceum kształcił się w szkole muzycznej, gdzie uczył się gry na fortepianie, klarnecie i trąbce.
W tym czasie grał już w kaliskim zespole jazzu tradycyjnego.
Studiował najpierw na Politechnice Poznańskiej, a następnie w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie.
W 1954, mając 18 lat, prowadził taneczny zespół studencki w Poznaniu, w którym grał na fortepianie i klarnecie. Współpracował też już wówczas z kwintetem Jerzego Miliana.
W trakcie swojej kariery Ptaszyn założył lub włączył się w działalność licznych zespołów, z których najważniejsze to:
Komeda Sextet / Quintet 1956-1957, 1963
Jazz Believers 1958-1959
Kwintet Poznański 1959-1960
The Jazz Outsiders 1960-1962
Poznańska Piętnastka Radiowa 1960-1970
Kwintet Andrzeja Kurylewicza 1962-1963
Polish Jazz Quartet 1963-1966
Studio Jazzowe Polskiego Radia 1968-1977
BRT Orchestra – 1965-1980
Stowarzyszenie Popierania Prawdziwej Twórczości Chałturnik 1970-1977
Mainstream, z Wojciechem Karolakiem 1973-1977
Kwartet (Quartet) 1978-1981
The New Presentation 1982-1984
Grand Standard Orchestra 1982-1986
Capella Warsoviensis 1985
Made in Poland – od 1993
Ultradycyjne Duo – od 2003
Czwartet / Kwartet – od 1996 do dziś
Sekstet – od 1996 do dziś.
RADIO – „Trzy kwadranse jazzu”
W latach 1968-78 Ptaszyn Wróblewski kierował Studiem Jazzowym Polskiego Radia. Współpraca z Willisem Conoverem, popularyzatorem Jazzu w Radio Music USA, zaowocowała powstaniem audycji „Trzy kwadranse jazzu”, którą Ptaszyn prowadzi nieprzerwanie od 1970 do dziś.
„Trzy kwadranse jazzu” to audycja poświęcona polskiej oraz światowej muzyce jazzowej.
Audycja od prawie 50 lat kształtuje gust i świadomość kolejnych pokoleń miłośników jazzu. Prowadzącymi od samego początku byli Jan Borkowski (do 2002) oraz Jan Ptaszyn Wróblewski.
Ten drugi, po znacznym skróceniu czasu antenowego, swój program nazwał – nie bez ironii – „Inflacyjne trzy kwadranse jazzu”, a po wydłużeniu czasu – „Trzy kwadranse jazzu niemal do potęgi!”.
Sygnał, inaugurujący audycję, to „La Nevada” Gila Evansa.
Od 4 lutego 2017 audycja „Trzy kwadranse jazzu” jest emitowana w sobotę, od godz. 23.05:
Trzy kwadranse jazzu – Tribute to Ladies of Jazz 2016
O swoich początkach artystycznych Ptaszyn opowiadał w jednym z wywiadów:
Pewnej nocy, wsiadł do pociągu relacji Warszawa-Poznań, i przegadał całą drogę z jedynym pasażerem w przedziale, którym był, równie młody, Krzysztof Trzciński. Tak powstał zalążek legendarnego Sekstetu Komedy.
Był rok 1956. Ptaszyn dołączył do SEKSTETU KOMEDY. Występ z tą grupą był dla Jana profesjonalnym debiutem.
Zagrali na koncercie, podczas otwarcia poznańskiego ośrodka Telewizji Polskiej, a następnie, w 1956 i 1957, na dwóch pierwszych polskich festiwalach jazzowych w Sopocie:
Komeda Sextet – „Memory of Bach”, 1st Sopot Jazz Festival, Live 1956
Krzysztof Komeda – piano
Jerzy Milian – vibraphone
Stanislaw Pludra – alto sax
Jan Ptaszyn Wróblewski – clarinet
Józef Stolarz – bass
Jan Zylber – drums
W 2017 ukazało się trzypłytowe wydawnictwo „Jazz ’56. I Ogólnopolski Festiwal Muzyki Jazzowej”, dokumentujące festiwal, który odbył się w dniach 6-12 sierpnia 1956 w Sopocie.
Sekstet Komedy – „Django”, Live @ I Ogólnopolski Festiwal Muzyki
Jazzowej Sopot ’56
Sekstet Komedy – „Love Me or Leave Me”, Live @ I Ogólnopolski Festiwal Muzyki Jazzowej Sopot ’56, Audio
Nastąpiło wówczas wielkie otwarcie, zwane również „wyjściem z katakumb” polskiego jazzu. Sopocki festiwal jazzowy stanowił zaczątek warszawskiego Jazz Jamboree.
W dziejach fonografii, zapis z festiwalu Sopot ’56 jest wydarzeniem bez precedensu.
Z jazzowej odwilży 1956 wyłoniło się kilka postaci – Andrzej Kurylewicz, Andrzej Trzaskowski, Krzysztof Trzciński-Komeda, Jan Ptaszyn Wróblewski, Jerzy Duduś Matuszkiewicz – nieliczni wówczas, z pewnym już przygotowaniem muzycznym i dorobkiem jazzowym.
Ptaszyn pozostał w Sekstecie Komedy do zakończenia działalności formacji, czyli do końca 1957, grając na klarnecie i saksofonie barytonowym, a od jesieni 1957 – już niemal wyłącznie na saksofonie tenorowym. Dla Sekstetu Komedy Jan napisał swoje pierwsze kompozycje.
Sekstet Komedy, którego sopocki debiut uznany został za wielkie wydarzenie, koncertował w całej Polsce, wystąpił też w Moskwie na Światowym Festiwalu Młodzieży i Studentów, dokonał regularnych nagrań dla poznańskiego radia, nagrał również muzykę do pierwszego filmu Romana Polańskiego – etiudy filmowej z 1958 „Dwaj ludzie z szafą”.
Po latach, Polański wspominał: „W tamtym ponurym czasie liczyła się dla nas tylko sztuka. W łódzkiej szkole filmowej mogliśmy robić rzeczy, które gdzie indziej w czasach stalinowskich były nie do pomyślenia. Chcieliśmy być kolorowi, jak jazzmani.
Naszym guru był Krzysztof Komeda. Ubóstwialiśmy go za nowoczesną grę. Bez niego nie byłoby mojej etiudy filmowej”:
„Dwaj ludzie z szafą” – Full Film 1958
W 1957 Sekstet Komedy, wspólnie z Melomanami, zrealizował muzyczny film „Rozmowy jazzowe – Hot Club Melomani & Komeda Sextet”.
Był to pierwszy polski film o jazzie, i zarazem niezwykły zapis występu dwóch legendarnych zespołów muzycznych.
Obraz jest wyjątkowym świadectwem niezwykłego fenomenu kulturowego, jakim był polski jazz lat 50. Film składa się z dwóch części.
W pierwszej, „Jazz tradycyjny”, oglądamy i przysłuchujemy się występowi zespołu Hot Club Melomani w składzie:
Andrzej Kurylewicz – piano
Jerzy Duduś Matuszkiewicz – soprano sax
Leszek Lic – clarinet
Włodzimierz Wasio – trombone
Roman Dyląg – bass
Witold Dentox Sobociński – drums.
W drugiej części, „Jazz nowoczesny”, wystąpił Sekstet Komedy w składzie:
Krzysztof Trzciński-Komeda – piano
Jerzy Milian – vibraphone
Jan Ptaszyn Wróblewski – clarinet
Zdzisław Beszczyński – trombone
Józef Stolarz – bass
Jan Zylber – drums
(from 6:35 min)
Godnym podkreślenia epizodem jest ostatnia współpraca Ptaszyna z Komedą – kilkutygodniowy wyjazd w 1963 do sztokholmskiego Gyllene Cirkeln i kopenhaskiego Montmartre’u.
Rezultatem był album „Ballet Etudes. The Music of Komeda – A Jazz Message from Poland Presented by an International Quintet” z 1963 (reedycja 2017), nagrany w Metronome Studio w Kopenhadze, 3 maja 1963.
Cały wyjazd był ogromnym sukcesem Krzysztofa Komedy, jego muzyki, ale i całego zespołu:
Komeda International Quintet – „Ballet Etudes” 1963
Krzysztof Komeda – piano
Jan Ptaszyn Wróblewski – tenor sax
Allan Botschinsky – trumpet
Roman Gucio Dyląg – bass
Rune Carlsson – drums
Za punkt przełomowy w karierze Ptaszyna uważa się przesłuchanie z 1958, przeprowadzone przez George’a Weina, amerykańskiego promotora jazzu.
Jan Wróblewski został wówczas zaangażowany do orkiestry International Newport Band, kierowanej przez Marshalla Browna, i – jako pierwszy polski jazzman oraz jedyny zza tzw. „żelaznej kurtyny” – wystąpił na festiwalu Newport Jazz Festival w USA.
Na scenie pojawili się wówczas Thelonious Monk, Dinah Washington, Jim Hall, Bob Brookmeyer, Louis Armstrong, Mahalia Jackson, Gerry Mulligan, Chuck Berry, oraz właśnie International Newport Band, z Ptaszynem w składzie.
Koncert został zarejestrowany w filmie „Jazz on Summer’s Day”.
Po tym koncercie, Ptaszyn występował z amerykańskim zespołem w wielu miastach Stanów, a następnie w Europie, Indiach, Afryce i Azji.
Podczas Expo ’58 w Brukseli, zespół International Newport Band dał kilkanaście koncertów w American Theatre, gdzie wystąpili także wówczas m.in. Sara Vaughan, Teddy Wilson czy Sidney Bechet.
Jeszcze przed wyjazdem do USA, na początku 1958, Ptaszyn został powołany do, tworzącej się w Krakowie, supergrupy JAZZ BELIEVERS.
Jan przeprowadził się wówczas z Poznania do Krakowa.
Jazz Believers był to zespół jazzowy, utworzony w styczniu 1958.
We wrześniu tego samego roku zespół wystąpił na I Międzynarodowym Festiwalu Jazzowym Jazz Jamboree ’58 w Warszawie, w składzie:
Andrzej Trzaskowski – piano, leader
Jerzy Milian – vibraphone
Krzysztof Trzciński- Komeda – piano
Jan Ptaszyn Wróblewski – tenor sax
Wojciech Karolak – alto sax
Andrzej Kurylewicz – mellophone
Jan Byrczek – bass
Jan Zylber – drums.
Na Jazz Jamboree ’58 Ptaszyn zaprezentował pierwszą w historii, własną jazzową kompozycję, opartą o polski folklor – „Bandoska in Blue”.
Po powrocie do Polski z eskapady po USA, Ptaszyn objął kierownictwo w Jazz Believers, wprowadzając do programu usłyszane w Stanach wzorce.
Brzmienie zespołu Jazz Believers utrwalone zostało w filmie dokumentalnym „Jazz Camping 1959”, w reżyserii Bogusława Rybczyńskiego.
Dokument dotyczy jednego z pierwszych w Polsce jazzowych jam sessions, zorganizowanego w Hotelu Górskim na Kalatówkach, w dniach 20-28 stycznia 1959.
W górskim spotkaniu wzięli udział Krzysztof Komeda, Jan Wróblewski, Zbigniew Namysłowski, Andrzej Trzaskowski, Wojciech Karolak, Jan Zylber, Jan Borkowski, Jerzy Duduś Matuszkiewicz, a także gwiazdy świata filmu, jak Roman Polański, Barbara Kwiatkowska czy Teresa Tuszyńska.
Film Rybczyńskiego to klimatyczna impresja, oddająca charakter polskiego muzyczno-aktorskiego światka końca lat 50.
Niecichnące dźwięki trąbek, saksofonów i kontrabasów grupy Jazz Believers, swobodne tańce, żarty, improwizacje i sztafeta na nartach – to rzeczywistość pierwszego Jazz Campingu na tatrzańskich Kalatówkach:
„Jazz Camping 1959” Film:
http://ninateka.pl/film/jazz-camping-boguslaw-rybczynski
Wydarzenie to dokumentuje fragment kroniki WFDiF „Jazz Camping Kalatówki 1959”
Zespół możemy także usłyszeć na albumie „Jazz Believers”, nagranej z kontrabasistą Romanem Guciem Dylągiem zamiast Jana Byrczka.
Believersi zostali rozwiązani pod koniec 1959. Z tego składu wyłoniło się później samodzielne Trio Krzysztofa Komedy.
Po rozwiązaniu Jazz Believers, Ptaszyn przeniósł się z powrotem do Poznania, gdzie zorganizował własny POZNAŃSKI KWINTET, z Jerzym Milianem na wibrafonie.
Kwintet istniał przez dwa lata. Nagrali pierwszą EPkę dla Polskich Nagrań – „Jazz Jamboree 1960 Nr 3” z 1960, koncertowali w Grenoble we Francji.
Równolegle, choć krótkotrwale, Ptaszyn pracował w grupie Andrzeja Kurylewicza – Moderniści, a także w radiowym zespole rozrywkowym Jerzego Miliana.
Dorywczo koncertował w All Stars Swingtet, potem przekształconym w Swingtet Jerzego Dudusia Matuszkiewicza.
v
Podjął też wówczas, trwającą ponad 10 lat, współpracę z rozrywkowym zespołem POZNAŃSKA PIĘTNASTKA RADIOWA pod dyr. ZYGMUNTA MAHLIKA, jako aranżer, kompozytor i solista.
Skład tworzyli znakomici artyści, kompozytorzy, aranżerzy, wśród nich – Jerzy Milian, Janusz Hojan, Benon Hardy czy Wojciech Lechowski.
Z orkiestrą Zygmunta Mahlika Ptaszyn nagrał album „Sweet Beat”, z pierwszymi własnymi kompozycjami, który ukazał się w 1972:
„Sweet Beat”
„Sułtan”
W 1960 Ptaszyn przeniósł się do Warszawy, gdzie zorganizował kwintet THE JAZZ OUTSIDERS.
Zespół wydał w 1962 album „Windmill’s Country”:
Jan Ptaszyn Wróblewski – tenor sax
Krzysztof Sadowski – piano
Stanimir Stanczew – trumpet
Juliusz Sandecki – bass
Adam Jędrzejowski – drums.
Równocześnie – jako aranżer i kompozytor – nawiązał współpracę z radiowymi orkiestrami Edwarda Czernego, Andrzeja Kurylewicza i z zespołem Studia M-2 Bogusława Klimczuka.
Otrzymał propozycję współpracy z nowym KWINTETEM ANDRZEJA KURYLEWICZA, który stanowił wówczas ścisłą polską czołówkę. W 1962 przeszedł do tej grupy na stałe. Owocem tej współpracy był pierwszy polski longplay jazzowy – „Go Right” z 1963:
Andrzej Kurylewicz – trumpet
Jan Ptaszyn Wróblewski – tenor sax, flute
Wojciech Karolak – piano
Tadeusz Wójcik – bass
Andrzej Dąbrowski – drums
Zespół zrealizował również film „Opus jazz” w reż. Janusza Majewskiego, pokazujący zespół w trakcie pracy, od kuchni.
Kwintet Kurylewicza dużo występował poza granicami Polski, grupa nagrywała regularnie dla radia, w którym miała swój stały program.
W późniejszych latach, Ptaszyna ma saksofonie tenorowym zastąpił w tej formacji Włodzimierz Nahorny.
W 1963 Kwintet Kurylewicza miał wyjechać na festiwal w Juan-les-Pins we Francji, ale lider nie otrzymał paszportu.
W eskapadę wyruszyła więc reszta zespołu, która od tej pory istniała jako POLISH JAZZ QUARTET, w składzie:
Jan Ptaszyn Wróblewski – tenor sax
Wojciech Karolak – piano
Andrzej Dąbrowski – drums
Roman Gucio Dyląg – bass (później zmieniali go Stanisław Zwierzchowski lub Juliusz Sandecki).
Niezbyt jeszcze okrzepła grupa, wystąpiła na festiwalu jazzowym w Juan-les-Pins, a potem przez blisko dwa miesiące grali w paryskim klubie Blue Note. Z Paryża udali się w kilkumiesięczną trasę po Niemczech.
Ptaszyn wrócił do Polski w 1964, w szczytowej formie, i jeszcze tegoż roku odniósł sukces na kolejnym festiwalu w Bled, w Jugosławii.
W 1965 zespół nagrał płytę „Polish Jazz Quartet”, wydaną w serii Polish Jazz, jako Vol. 3, do dziś uchodzącą za jedną z najważniejszych w historii polskiego jazzu:
Jan Ptaszyn Wróblewski – tenor sax
Wojciech Karolak – piano
Juliusz Sandecki – bass
Andrzej Dąbrowski – drums
„Przechadzka pustymi ulicami”
„Twist na tureckim dywanie”
Ptaszyn i jego kwartet pojawili się także w kultowym dziś filmie Joachima Ernsta-Berendta „Jazz in Poland”, nagranym w 1964, a opublikowanym w telewizji w 1966:
„Jazz in Poland” 1966 – Ptaszyn Wróblewski Polish Jazz Quartet (31:00- 35:45 min)
Szczęśliwa passa Polish Jazz Quartet trwała do wiosny 1966, kiedy to trzy czwarte zespołu wyjechało do Szwecji „na zarobek”.
Początkowo planowany na kilka miesięcy wyjazd, przeciągnął się do kilku lat.
Ptaszyn został sam, i w dodatku okoliczności zmusiły go do powrotu do Kalisza, gdzie życie jazzowe wówczas w ogóle nie istniało.
Stopniowo zaczął wycofywać się z czynnego życia saksofonisty, sporadycznie tylko montując zespoły, w których pojawiali się m.in. Adam Makowicz, Mieczysław Kosz czy Tomasz Stańko.
W tym czasie Ptaszyn uaktywnił się w roli aranżera i – nieoczekiwanie – dyrygenta.
Jego partytura „K.K’s Talkin’ to the Band” zdobyła nagrodę na międzynarodowym konkursie w Pradze.
W 1967 radio powierzyło mu kierownictwo zespołu Studio M-2.
Rok później Ptaszyn, który w tym czasie wrócił już do Warszawy, gdzie wreszcie osiadł na stałe, wystąpił z formacją Studio M-2 na Jazz Jamboree ’68.
Na tę okazję zespół nazwano STUDIEM JAZZOWYM POLSKIEGO RADIA (Jazz Studio Orchestra of The Polish Radio).
Nazwa ta pozostała na kolejne lata. Była to ogromna momentami orkiestra, o charakterze warsztatu, również kompozytorskiego, przez który przewinęli się wszyscy znaczący polscy jazzmani.
Studio Jazzowe istniało blisko dziesięć lat, od października 1968 do stycznia 1978. Nagrało dla Polskiego Radia prawie 190 utworów (ponad 16 godzin muzyki), dwie płyty, a na czterech innych akompaniowało różnym solistom.
Zarejestrowało blisko 20 programów telewizyjnych, wystąpiło na festiwalach w Kongsbergu (Norwegia), Ahus (Szwecja), Pori (Finlandia), Norymberdze (Niemcy), Szekesfehervar (Węgry), i na wszystkich Jazz Jamboree owego czasu. Grało w kopenhaskim Montmartre, sztokholmskim Fashing czy Club 7 w Oslo.
W zespole występowali m.in. Tomasz Stańko, Zbigniew Namysłowski, Michał Urbaniak, Zbigniew Seifert, Andrzej Trzaskowski, Marek Bliziński, Włodzimierz Nahorny, Adam Makowicz, Janusz Muniak, Tomasz Szukalski, Henryk Miśkiewicz, Jan Jarczyk, Wojciech Karolak, Janusz Stefański, Zbigniew Jaremko, Henryk Majewski, Bronisław Suchanek, Paweł Jarzębski, Kazimierz Jonkisz, Czesław Bartkowski, a także wokaliści – Hank Mobley, Nathan Davis, Jan Wallgren, Urszula Dudziak, Ewa Bem, Novi Singers, Andrzej Dąbrowski, Krystyna Prońko czy Andrzej Zaucha.
W 1970 ukazał się album „Jazz Studio Orchestra of The Polish Radio”, nagrany w 1969, w 25-osobowym składzie, m.in. z Jerzym Milianem, Tomaszem Stańko, Januszem Muniakiem, Jerzyn Bartzem, Bronkiem Suchankiem czy Januszem Stefańskim.
„Jazz Studio Orchestra of The Polish Radio” 1969:
„Rajd safari”
„Kattorna”
W 1973 na półki sklepowe trafił słynny album Studia Jazzowego PR „Koncert podwójny na pięciu solistów i orkiestrę”, nagrany w gwiazdorskiej obsadzie:
Jan Ptaszyn Wróblewski – conductor
Jan Jarczyk – piano
Tomasz Stańko – trumpet
Włodzimierz Nahorny, Zbigniew Namysłowski – alto sax, flute
Zbigniew Seifert – alto sax, violin
Janusz Muniak – soprano sax, tenor sax, flute
Waldemar Kurpiński – baritone sax
Tomasz Szukalski – tenor sax
Tomasz Szukalski, Waldemar Kurpiński – clarinet
Andrzej Brzeski, Jan Jarczyk, Stanisław Cieślak – trombone
Zdzisław Piernik – tuba
Zbigniew Namysłowski – cello
Bronisław Suchanek – bass
Janusz Stefański, Stu Martin – drums.
Również w 1973 Ptaszyn, wraz ze Studiem Jazzowym PR, nagrał legendarną płytę „Sprzedawcy glonów”
Jan Ptaszyn Wróblewski – tenor sax, leader
Andrzej Trzaskowski – piano
Adam Makowicz – piano Fender
Wojciech Karolak – Hammond organ
Marek Bliziński – guitar
Włodzimierz Nahorny, Zbigniew Namysłowski – alto sax, flute
Zbigniew Seifert – alto sax, violin
Michał Urbaniak – soprano sax, violin
Tomasz Szukalski – tenor sax, soprano clarinet, bass clarinet
Janusz Muniak – tenor sax, soprano sax, flute
Waldemar Kurpiński – baritone sax, clarinet
Tomasz Stańko, Bogdan Dembek, Bogusław Skawina, Józef Grabarski, Laco Deczi, Stanisław Mizeracki – trumpet
Andrzej Brzeski, Andrzej Piela, Jan Jarczyk, Stanisław Cieślak – trombone
Zdzisław Piernik – tuba
Dariusz Filiochowski, Dariusz Szewczyk – French horn
Bronisław Suchanek, Paweł Jarzębski – bass
Czesław Bartkowski, Kazimierz Jonkisz – percussion
Czesław Bartkowski, Janusz Stefański – drums
„Sprzedawcy glonów” Full Album 1973
Równocześnie, Ptaszyn zaczął wracać do aktywności jako saksofonista w małych zespołach.
Pierwszy pojawił się zespół MAINSTEAM, wraz z powrotem Wojciecha Karolaka z emigracji zarobkowej, w 1973roku.
Dwaj liderzy – Ptaszyn na tenorze, a potem również na barytonie, oraz Karolak na organach Hammonda, grali z Markiem Blizińskim na gitarze i Czesławem Małym Bartkowskim na perkusji.
Mainstream współpracował z Ewą Bem i – przelotnie – ze szwedzką wokalistką Kisą Magnusson.
Nagrali dwie płyty, występowali w całej Polsce, ale i w Niemczech, na Węgrzech, w Związku Radzieckim, odbyli trasę po Holandii.
Nagrywali dla radia, otwierali uroczyście warszawski klub Akwarium w 1977.
Zespół rozwiązał się w grudniu 1977.
Jan Ptaszyn Wróblewski, Wojciech Karolak – „Mainstream”, 1974
Jan Ptaszyn Wróblewski – tenor sax
Czesław Bartkowski – drums
Marek Bliziński – guitar
Wojciech Karolak – Hammond organ
Full Album 1974
Jeszcze w latach 60. Ptaszyn, jako aranżer i kompozytor, nawiązał współpracę z orkiestrą flamandzkiego radia w Brukseli BRT ORCHESTRA, dowodzoną przez Etienne’a Verschuerena. Ta współpraca – z różną intensywnością – istniała do końca lat 80. i zaowocowała kilkudziesięcioma partyturami.
Występował też z BRT Orchestra na koncertach i festiwalach w roli solisty, m.in. obok Benny’ego Baileya i Nathana Davisa.
Z czasem, zaczął być również zapraszany na nagrania jako solista, a w końcu – jako dyrygent, dowodzący nagraniami własnych partytur.
Niewielka reprezentacja tych nagrań znalazła się na płycie „Jan Ptaszyn Wróblewski & BRT Jazz Orchestra – Skleroptak” z 1976
Etienne Verschueren – conductor of BRT Jazz Orchestra
Tony Bauwens – piano
Jan Ptaszyn Wróblewski – tenor sax
Eddy De Vos, Guy Dossche, Jose Paessens, Vic Ingleveld – saxes
Edmond Harnie, Janot Morales, Nick Fisette – trumpet
Eddy Verdonck, Frans Van Dijck, Paul Bourdiandhy – trombone
Freddy Sunder – guitar
Bob Porter – keyboards
Sadi – vibraphone, bongos
Nick Kletchkowsky – bass
Van de Walle, Bruno Castelucci – percussion
„Skleroptak” 1976
W tym samym mniej więcej czasie powstał kolejny KWARTET PTASZYNA, zbudowany na gruzach Mainstreamu. Grali w nim Marek Bliziński – gitara, Witold Szczurek – kontrabas (potem zastąpiony przez Zbigniewa Wegehaupta) oraz Andrzej Dąbrowski – perkusja. Ewa Bem znowu należała do częstych kooperantek.
Zespół występował w Niemczech, na Węgrzech, w Czechosłowacji podczas Bratislava Jazz Days, w Indiach podczas Calcutta Jazz Fest, i w Bombaju, odbył dwie trasy po Holandii, a swoją działalność zakończył trasą po USA, z efektownym finałem w słynnym nowojorskim klubie Village Vanguard, 26 stycznia 1981.
Zespół nagrał dwie płyty:
Jan Ptaszyn Wróblewski Quartet – album „Flyin’ Lady” 1978
Jan Ptaszyn Wróblewski – tenor sax
Marek Bliziński – guitar
Witold Szczurek – bass
Andrzej Dąbrowski – drums
„Bossa Nostra” from „Flyin’ Lady” 1978
Jan Ptaszyn Wróblewski Quartet – „Z lotu Ptaka” 1980
Jan Ptaszyn Wróblewski – tenor sax, baritone sax, flute
Marek Bliziński – guitar
Zbigniew Wegehaupt – bass
Andrzej Dąbrowski – drums
Guests:
Paweł Perliński – piano Fender
Henryk Majewski – trumpet
Henryk Miśkiewicz – alto sax, clarinet
Zbigniew Namysłowski – alto sax, flute
Zbigniew Jaremko – tenor sax, clarinet
Józef Gawrych – congas.
Lata 70. to także okres, kiedy doszły do głosu zainteresowania Ptaszyna lżejszą wersją jazzu.
W 1971 powstała formacja o nazwie STOWARZYSZENIE POPIERANIA PRAWDZIWEJ TWÓRCZOŚCI CHAŁTURNIK – zespół, który stał się niemal kultowy.
W latach awangardy jazzowej, grupa ta odważyła się prezentować muzykę, nawiązującą do wczesnego swingu – zawsze z sympatią, ale nie zawsze poważnie.
Chałturnik kpił ze wszystkiego, przeeksponywując klezmerskie nawyki, czasem przypominając dziecko we mgle, któremu jeden motyw kojarzy się nieuchronnie z innym, plagiaty obnażane są bez litości, a saksofon Janusza Muniaka potrafi niemal gadać otwartym tekstem, nie wspominając już jego wokalnych „osiągnięć”.
W linii frontalnej grało trzech saksofonistów, z których każdy był przecież zdeklarowanym modernistą. Sekcja rytmiczna, wzbogacona klarnetem basowym, dublującym partię basu, zapewniała szczególne brzmienie.
Po nieoczekiwanym sukcesie, z formacją chętnie współpracowali znani wokaliści – od Łucji Prus, przez Ewę Bem, aż po Marylę Rodowicz.
Chałturnik nagrał dwa longplaye i zakończył działalność w 1979.
Miał kilka programów telewizyjnych, występował w Szwecji, Finlandii i odbył trasę po Związku Radzieckim.
Przez zespół przewinęli się m.in. Janusz Muniak, Zbigniew Namysłowski, Tomasz Szukalski, Henryk Miśkiewicz, Włodzimierz Nahorny, Wojciech Karolak i wielu innych.
Chałturnik – „Słoneczny chłopak” / „Słodka Sue, czyli Alexander’s Swanee River”
„Dobry wieczór, tu Łódź” – Chałturnik Live (12:15-16:15 min)
Kolejny projekt – GRAND STANDARD ORCHESTRA – istniał tylko w studyjnej formie.
Była to właściwie nie grupa, a idea czołowych polskich jazzmanów nagrywania w roli solistów z towarzyszeniem smyczkowej orkiestry, sekcji rytmicznej, i innymi dodatkowymi instrumentami, a wszystko pod dyrekcją Ptaszyna.
Orchestra, poza serią nagrań radiowych, zostawiła po sobie trzy longplaye, m.in. „Grand Standard Orchestra” z 1982
Jan Ptaszyn Wróblewski – baritone sax, conductor
Wojciech Karolak – piano, electric piano
Janusz Muniak, Tomasz Szukalski – tenor sax
Tomasz Stańko – trumpet
„Życie klezmera”
„Ventilissimus”
a także „Tina Kamila” Tomasza Szukalskiego, nagraną wspólnie z Grand Standard Orchestra w 1986
Był to okres, kiedy Wróblewski zaczął komponować piosenki. Wykonywali je m.in. Ewa Bem, Łucja Prus, Maryla Rodowicz czy Andrzej Zaucha.
Powstało ich kilkadziesiąt, przy czym niektóre, jak „Moja mama jest przy forsie”, „Zdzich”, „Rosołek”, „Kolega maj” czy „Dom w malwy malowany”, stały się przebojami, a dwie – „Zielono mi” (Andrzej Dąbrowski) i „Żyj kolorowo” (Ewa Bem) – wygrały festiwal w Opolu:
Ewa Bem – „Kolega maj”, Audio
Ewa Bem – „Żyj kolorowo”, Official Video
Andrzej Zaucha – „Zielono mi”, Official Video 1991
Z drugiej strony, Ptaszyn zaczął też komponować utwory symfoniczne.
W 1975 premierę w Filharmonii Narodowej miał „Wariant warszawski”, napisany na wielką orkiestrę symfoniczną i jazzowy kwartet, w którym grali Tomasz Stańko, Zbigniew Namysłowski, Bronisław Suchanek i Czesław Bartkowski.
Dla orkiestry PRiTV Wróblewski napisał także utwór „Maestoso Combinato”, na orkiestrę i saksofon solo. Utwór ten grany był później w wielu filharmoniach, z Henrykiem Miśkiewiczem na alcie jako solistą.
I wreszcie trzecia praca z tej serii – 4-częściowe „Czytanki muzyczne”, gdzie orkiestra pełni rolę pierwszoplanową, ale przewidziane są także improwizacje kompozytora na saksofonie tenorowym.
W późniejszych latach powstał jeszcze „G-man”, na orkiestrę kameralną i klarnet.
Ukoronowaniem tego rodzaju twórczości Ptaszyna jest „Altissimonica” z 2000, na improwizujący saksofon altowy (Henryk Miśkiewicz był, wskazanym przez autora, solistą) i wielką orkiestrę symfoniczną.
Koncert, trwający ponad 40 minut, wykonywany był parokrotnie, m.in. w filharmoniach wrocławskiej, poznańskiej, rzeszowskiej oraz podczas Jazz Jamboree 2004, a także został nagrany na płytę przez Polską Orkiestrę Radiową pod dyr. Zbigniewa Gracy w 2004:
„Altissimonica”
Po rozwiązaniu się Kwartetu Ptaszyna w 1981, lider postawił na młodych, obiecujących muzyków, którzy licznie zasilali polską scenę jazzową. Pierwszą próbą była współpraca z zespołem Piotra Barona o nazwie Four, która nie przyniosła jednak spodziewanych rezultatów.
W tym samym czasie powstała Liga Gentlemanów – zespół, a właściwie idea, łącząca muzyków doświadczonych i tych, dopiero debiutujących.
Założona wyłącznie z myślą o radiowych nagraniach, jednak ostatecznie wiodła także koncertowe życie. Skład nie należał do ustalonych – z jednej strony przewinęli się przez Ligę tacy muzycy, jak Tomasz Stańko, Wojciech Karolak, Henryk Miśkiewicz, z drugiej – Piotr Baron czy Jacek Sobek.
W 1982 Ptaszyn z jednym ze swoich kwartetów o często zmieniających się składach pojechał na pierwszą edycję festiwalu Jazz na Kresach do Zamościa, i od tego czasu nawiązał z tym miastem bliską współpracę, biorąc do dziś udział we wszystkich edycjach festiwalu.
Później stał się stałym gościem Zamojskich Spotkań Wokalistów Jazzowych. Ta szczególna więź, trwająca już ponad ćwierć wieku, jest ewenementem, i stąd zapewne honorowe obywatelstwo, przyznane Ptaszynowi przez miasto Zamość.
Podobnym, choć „młodszym” ewenementem, jest trwająca od wielu lat współpraca z Bielską Zadymką Jazzową, gdzie Ptaszyn pełni rolę „nadwornego” konferansjera.
Kolejna inwestycja w młodych muzyków okazała się strzałem w dziesiątkę.
Na Warsztatach Muzycznych w Chodzieży w lipcu 1982 Ptaszyn poprowadził zajęcia zespołowe z grupą nikomu jeszcze nie znanych debiutantów i szybko doszedł do wniosku, że ich poziom w pełni kwalifikuje grupę do obecności na profesjonalnej scenie.
W ten sposób stworzył swój kolejny stały zespół.
Poważny debiut miał miejsce w klubie Akwarium w Warszawie, pod hasłem „Nowa prezentacja” – THE NEW PRESENTATION i taką właśnie nazwę zespół przyjął na kolejne lata.
Debiutanci to Jerzy Głód – perkusja, Jacek Niedziela – bas, Wojciech Niedziela – fortepian i Robert Majewski – trąbka.
Dokooptowany został także jeden ze starszych kolegów – doświadczony Henryk Miśkiewicz, na saksofonie altowym.
W tym składzie New Presentation pracował przez dwa lata, biorąc udział w Jazz Jamboree i nagrywając w 1983 płytę:
„New Presentation – Live” 1983
Jan Ptaszyn Wróblewski – tenor sax
Henryk Miśkiewicz – alto sax
Robert Majewski – trumpet
Wojciech Niedziela – piano
Jacek Niedziela – bass
Jerzy Głód – drums.
W 1984 grupa rozwiązała się, ale nazwa The New Presentation towarzyszyła późniejszym inicjatywom braci Niedzielów, za zgodą Ptaszyna, który do dziś uważa tę formację za jeden ze swych najważniejszych zespołów.
Kolejny zespół to ponownie debiutanci – Kuba Stankiewicz na fortepianie i Darek Oleszkiewicz na basie, a także ponownie jeden „weteran” – Kazimierz Jonkisz na perkusji.
Ten obiecujący kwartet nie przetrwał jednak nawet roku i nie zdążył w pełni rozwinąć skrzydeł.
Następny był kwintet, który oznaczał kolejnych debiutantów – na basie Krzysztof Czop, którego dalsze koleje nie są znane, przy fortepianie Bogdan Hołownia, na perkusji Marcin Jahr, i dawny członek New Presentation, Robert Majewski na trąbce. Ta grupa również nie miała długiego żywota, ale związanie się Ptaszyna z młodą generacją muzyków jazzowych ma swoje konsekwencje do dziś.
Pod koniec lat 80. Ptaszyn zrezygnował z liderowania i podjął współpracę z Jarosławem Śmietaną. Zaczęła się ona już wcześniej gościnnymi występami z zespołem Extra Ball.
Teraz obaj muzycy połączyli siły w grupie o nazwie SOUNDS.
Trudna sytuacja ekonomiczna w kraju zmusiła Ptaszyna do zaciągnięcia się na statek. Kolejny rok spędził więc, grając na pokładach Royal Viking Line do tańca i rozrywki.
Po powrocie związał się z Henrykiem Majewskim w zespole S.O.S. (Sitwa Ogromnie Swingujących), z którym realizował muzykę mainstreamową.
Powrócił też do współpracy z Jarosławem Śmietaną – najpierw w Symphonic Sound, potem w Polish All Stars, w latach 1989-1991. Razem występowali na festiwalach we Włoszech, w Niemczech i w Turcji, dokonali radiowych nagrań, zarejestrowali telewizyjny program, wystąpili też na Jazz Jamboree:
Jarosław Śmietana Polish All Stars – „Relaxin’ at Camarillo”, Live @ Warsztaty Jazzowe, Chodzież, Audio 1989
Jarosław Śmietana – guitar
Jan Ptaszyn Wróblewski, Piotr Baron, Krzysztof Kralka – tenor sax
Cezary Gadzina – alto sax
Henryk Majewski, Robert Majewski – trumpet
Andrzej Jagodziński – piano
Antoni Dębski – bass guitar
Jacek Pelc – drums
Lata 80. to kilka lżejszych inicjatyw, z których najważniejszą jest Towarzystwo Nostalgiczne Swingulans – 11-osobowa orkiestra, nawiązująca do swingowych tradycji, ale ważniejszym wyznacznikiem był repertuar, na który składały się jazzowe wersje polskich dawnych przebojów.
Ptaszyn spłacił swój nostalgiczny dług autorom takim, jak Szpilman czy Karasiński.
Ta sama idea przyświecała, zrealizowanemu w sekstecie, programowi Capella Warsoviensis (1985), pisanemu przez „W”, ponieważ chodziło o Henryka Warsa – jedynego kompozytora, jakiego dopuszczał zespół.
W gruncie rzeczy chodziło o uprzytomnienie publiczności, że i w Polsce mieliśmy od dawnych czasów autorów znakomitych.
Zarówno Swingulans, jak i Capella Warsoviensis, zarejestrowały swój program na płytach, choć ten drugi zespół zrobił to dopiero w 1997, już w zmienionym, bardziej modernistycznym składzie.
Na bazie tych samych nostalgicznych przesłanek, powstał też w kolejnej dekadzie, eksploatowany do dziś, program „Cicha woda i inne jazzy” z Lorą Szafran. Choć tu chodziło już nie o przedwojenne, a o powojenne przeboje:
Lora Szafran – „Zielono mi”, Live 2014
Lora Szafran – vocal
Jan Ptaszyn Wróblewski – tenor sax
Henryk Miśkiewicz – alto sax
Robert Majewski – trumpet
Wojtek Niedziela – piano
Jacek Niedziela – bass
W tym samym czasie Ptaszyn, jako aranżer, współpracował z radiowymi orkiestrami. Z Orkiestrą PRiTV pod dyrekcją Jana Pruszaka, z którą zrealizował wspomniane już symfoniczne koncerty, a potem z orkiestrą Studio S-1 – taneczno-jazzowym big bandem, prowadzonym przez Andrzeja Trzaskowskiego.
Ta ostatnia współpraca zmieniła się w bardziej autorską, kiedy Trzaskowski na jeden tydzień w miesiącu oddawał swój zespół pod batutę Ptaszyna.
Powstało tam wiele doskonałych partytur i aranżacji. Jednak w 1991 radio rozwiązało swoje orkiestry, w tym również Studio S-1, w ramach odchodzenia od starego systemu.
W latach 90. Ptaszyn postanowił wrócić do liderowania, i przez kilka lat próbował stworzyć swój idealny CZWARTET.
W kolejnych przymiarkach pojawiali się liczni muzycy, w tym, jak zwykle, sporo debiutantów.
Była m.in. współpraca z Simple Accoustic Trio, gdzie, obok Marcina Wasilewskiego i Sławka Kurkiewicza, pojawił się po raz pierwszy Michał Miśkiewicz.
W Czwartecie pracowali także weteran Andrzej Jagodziński, i niemal debiutant Michał Tokaj. Byli też Krzysztof Herdzin i Jacek Olter.
Ukazał się dwa album Czwartetu „Live In Hades” z 1993
Jan Ptaszyn Wróblewski – tenor sax
Sławomir Kurkiewicz – bass
Michał Miśkiewicz – drums
Andrzej Jagodziński – piano.
Miały także miejsce przymiarki do sekstetu, z których wspomnieć należy – zrealizowany w 1996 na płycie – materiał w hołdzie dla Elli Fitzgerald, z Ewą Bem w roli głównej, a także telewizyjny program z 1992 jazzowych wersji piosenek disneyowskich, w nieco powiększonym składzie, i ponownie z Ewą Bem. Obydwa projekty prezentowano na koncertach.
Dopiero około 1996 ustalił się, istniejący do dziś, KWARTET PTASZYNA, na bazie już wcześniej sprawdzonych partnerów – Marcin Jahr na perkusji, Jacek Niedziela na kontrabasie (aktualnie Andrzej Święs / Michał Kapczuk), oraz Wojciech Niedziela na fortepianie.
Kwartet ma na koncie niezliczoną ilość koncertów, nagrań, udziałów w festiwalach, a także mnóstwo zagranicznych eskapad.
Reprezentuje muzykę, opartą o klasyczne jazzowe tradycje, nie pomijając jednak bardziej współczesnych osiągnięć. Zespół stara się grać zawsze dynamicznie, ale i liryczne klimaty nie są mu obce.
Formacja ucieka od wszelkiego rodzaju niesprawdzonych eksperymentów, ale także od dobrze sprawdzonych schematów. To powoduje, że nie jest wyobcowana od swojej publiczności.
Najnowsze płyty Kwartetu Ptaszyna to „Real Jazz” z 2005 oraz „Supercalifragilistic” z 2007
Obecny skład Kwartetu Ptaszyna tworzą:
Jan Ptaszyn Wróblewski – tenor sax
Wojciech Niedziela – piano
Andrzej Święs / Michał Kapczuk – bass
Marcin Jahr – drums.
Równocześnie działa SEKSTET PTASZYNA, który ma swój luźny program, o bardzo dynamicznym charakterze. Jego specjalnością są tzw. programy specjalne.
W skład sekstetu, oprócz Ptaszyna (saksofon tenorowy), Wojciecha Niedzieli (fortepian), Sławomira Kurkiewicza (kontrabas) i Marcina Jahra (perkusja), wchodzą dodatkowo dwie indywidualności – Henryk Miśkiewicz (saksofon altowy) i Robert Majewski (trąbka).
Programy specjalne:
„Cicha woda i inne jazzy” z wokalistką Lorą Szafran, to ujazzowione wersje najbardziej znanych piosenek polskich z dawnego okresu.
„Trzaskowski!” – jedyny dotąd program poświęcony twórczości Andrzeja Trzaskowskiego.
„Halka – Jazz Interpretations” jest suitą jazzową, opartą na motywach opery Stanisława Moniuszki.
„Capella Warsoviensis” – jazzowe wersje piosenek Henryka Warsa. Program nagrany na płytę i nadal eksplorowany.
Sekstet ma także na koncie już aktualnie nie eksplorowany program „Bright Ella’s Memorial”, z Ewą Bem. Program ten został nagrany na płytę pod tym samym tytułem.
Sekstet istnieje niemal równie długo jak kwartet, od 1996, i jest wykorzystywany równolegle. Ma na koncie płytowe nagrania, występy w kraju i za granicą, udział w wielu festiwalach.
Z działalności lżejszej, bez jakiej Ptaszyn obyć się nie może, należy wspomnieć jeszcze o założonym w 2003 Ultradycyjnym Duo, z grającym na banjo i śpiewającym Pawłem Tartanusem.
Jan Ptaszyn Wróblewski & Paweł Tartanus – Ultradycyjne Duo, Live @ Hanza Jazz Festiwal 2012
Jeszcze jednym ważnym elementem z przeszłości Ptaszyna jest miniorkiestra o nazwie MADE IN POLAND, stworzona z myślą o prezentowaniu polskich kompozycji jazzowych.
Jej debiut na Jazz Jamboree ’92 był wielkim sukcesem:
Made in Poland @ Jazz Jamboree, Audio 1992
Jan Ptaszyn Wróblewski, Henryk Miśkiewicz, Janusz Muniak – saxes
Krzysztof Herdzin – keyboards
Andrzej Jagodziński – piano
Piotr Wojtasik, Henryk Majewski – trumpet
Sławomir Rosiak – trombone
Zbigniew Wrombel – bass
Jacek Olter – drums
W 1995 ukazał się album „Made in Poland”, nagrany w składzie:
Jan Ptaszyn Wróblewski – tenor sax, bass sax, leader
Piotr Baron – tenor sax
Henryk Miśkiewicz – alto sax
Henryk Majewski, Robert Majewski, Piotr Wojtasik – trumpet
Sławomir Rosiak – trombone
Wojciech Karolak – keyboards
Andrzej Jagodziński – piano, keyboards
Adam Cegielski – bass
Jacek Olter – drums.
Made in Poland wystąpiła na kilku krajowych festiwalach, m.in. na Jamboree w Dniu Komedowskim, a także na 40-leciu Polskiego Jazzu na Jamboree ’96. Ptaszyn występował tu jako lider, jedyny aranżer, tenorzysta i barytonista.
Właśnie jako barytonista i aranżer, Jan Ptaszyn Wróblewski od wielu lat regularnie wygrywa ankiety magazynu „Jazz Forum”.
W 2007 otrzymał Złotego Fryderyka za całokształt twórczości.
W tym samym roku został uhonorowany Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.
W 2016 otrzymał Paszport Polityki – Kreator Kultury.
Wybrana dyskografia:
1956 Sextet Komedy: Jazz ’56. I Ogólnopolski Festiwal Muzyki Jazzowej
1958 All Stars Swingtet
1958 Jazz Believers
1958 Newport International Youth Band
1960 Jazz Jamboree ’60
1961 Kwintet Jerzego Miliana & Jan Ptaszyn Wróblewski
1961 Jazz Jamboree ’61
1962 Ptaszyn Wróblewski All Stars - Swingin’ Upstairs
1962 Jazz Outsiders – Windmill’s Country
1963 Ballet Etudes: The Music of Komeda – Komeda Quintet
1963 Kwintet Andrzeja Kurylewicza – Go Right
1965 Polish Jazz Quartet
1965 Ptaszyn Wróblewski Quartet
1965 Jazz Jamboree ’65
1970 Studio Jazzowe Polskiego Radia – Jazz Studio Orchestra of The Polish Radio
1972 Sweet Beat
1973 Studio Jazzowe Polskiego Radia – Koncert podwójny na pięciu solistów i orkiestrę
1973 Studio Jazzowe Polskiego Radia – Sprzedawcy glonów
1974 Jan Ptaszyn Wróblewski, Wojciech Karolak – Mainstream
1975 SPPT Chałturnik & Andrzej Rosiewicz
1976 Jan Ptaszyn Wróblewski & BRT Jazz Orchestra – Skleroptak
1977 Kisa Magnusson & Mainstream
1978 Jan Ptaszyn Wróblewski Quartet – Jam Session w Akwarium
1978 Jan Ptaszyn Wróblewski Quartet – Flyin’ Lady
1980 Jan Ptaszyn Wróblewski Quartet – Z lotu Ptaka
1982 Grand Standard Orchestra
1983 New Presentation – Live
1986 Tomasz Szukalski & Grand Standard Orchestra – Tina Kamila
1987 Grand Standard Orchestra 2
1989 Jan Ptaszyn Wróblewski: Polish Jazz
1993 Czwartet – Live In Hades
1995 Made in Poland
1998 Henryk Wars Songs
2005 Real Jazz
2007 Supercalifragilistic
2014 Moi pierwsi mistrzowie – Komeda / Trzaskowski / Kurylewicz
2018 Komeda. Moja słodka europejska ojczyzna
Posłuchajmy:
Zbigniew Seifert & Jan Ptaszyn Wróblewski Studio Jazzowe PR – Live @ Jazz Jamboree ’72
Grupa Jana Ptaszyna Wróblewskiego – Jazz nad Odrą, Live 1981
Koncert charytatywny dla Zbigniewa Wegehaupta – Jan Ptaszyn
Wróblewski Sextet, Live 2011
Ptaszyn Wróblewski – tenor sax
Henryk Miśkiewicz – alto sax
Robert Majewski – trumpet,
Wojciech Niedziela – piano
Sławomir Kurkiewicz – bass
Michał Miśkiewicz – drums
Jan Ptaszyn Wróblewski – 9. Hanza Jazz Festiwal, Live 2013
Jan Ptaszyn Wróblewski Quartet – „Jakie chcesz mieć dzisiaj sny?” Live 2014
Ptaszyn Wróblewski – baritone sax
Wojciech Niedziela – piano
Andrzej Święs – bass
Marcin Jahr – drums
Jan Ptaszyn Wróblewski Quartet – Live @ Stara Przepompownia, Ostrów Wlkp 2017
Jan Ptaszyn Wróblewski – baritone sax
Wojciech Niedziela – piano
Michał Kapczuk – bass
Marcin Jahr – drums
Jan Ptaszyn Wróblewski Quartet – Live @ JAZZtochowa (fragm.) 2019
Jan Ptaszyn Wróblewski – baritone sax
Wojciech Niedziela – piano
Andrzej Święs – bass
Marcin Jahr – drums
Opowieść Ptaszyna o jazzie – wywiad 2017
JUBILATOWI ŻYCZYMY WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO, STO LAT !!!