wrz 29 2019

Jean-Luc-Ponty

Oprac. Ewa Kałużna, Fot. Andrzej Rumianowski

29 września 2019. swoje 77. urodziny świętuje francuski skrzypek i kompozytor jazzowy, jeden z największych skrzypków w historii jazzu i muzyki w ogóle,

JEAN-LUC PONTY

(ur. 29 września 1942).
Przejął pałeczkę po Stéphane Grappellim i stanął na czele ekipy, która wyniosła skrzypce jazzowe na nowy poziom. Nagrywał i występował z Frankiem Zappą, Johnem McLaughlinem i Mahavishnu Orchestra, Stéphane’em Grappellim, Michałem Urbaniakiem, Stanleyem Clarke’em, Alem Di Meolą, Chickiem Coreą i wieloma innymi,
„Wzorzec z Sevre muzyki fusion”, jak nazwał go Barnaba Siegel.

Wielu muzyków jazzowych eksperymentowało z fuzją jazz-rocka, która stała się popularna w latach 70., ale Jean-Luc Ponty jest jednym z pierwszych, którzy sprowadzili jazz-rock na winyl. Jest uważany za pierwszego znaczącego muzyka jazzowego, który nagrywał płyty z elektrycznymi skrzypcami.
Do zbadania nowej fuzji jazzu z rockiem Jean-Luc został zainspirowany przez Milesa Davisa.
Ponty jest pionierem w użyciu skrzypiec 5- i 6-strunowych, i jako pierwszy połączył skrzypce z MIDI, skrzynkami dystorsyjnymi, przesuwnikami faz i pedałami wah-wah.

Jean-Luc Ponty pochodzi z muzykalnej rodziny. Jego rodzice grali muzykę klasyczną – matka na fortepianie, ojciec na skrzypcach. Mały Jean-Luc okazał się „cudowym dzieckiem”, i już w wieku 16 lat został przyjęty do słynnego Conservatoire National Supérieur de Musique de Paris, które ukończył już dwa lata później, z najwyższym wyróżnieniem – Premier Prix.

W tym czasie ojciec nauczył go grać także na klarnecie. Jean-Luc skosztował również muzyki Milesa i Coltrane’a.

Natychmiast po ukończeniu konserwatorium został zatrudniony przez jedną z głównych orkiestr symfonicznych Francji – Concerts Lamoureux , w której grał przez trzy lata.
Będąc członkiem orkiestry, Ponty dołączył równocześnie do zespołu jazzowego, regularnie występującego na lokalnych imprezach. Grał w tym zespole na klarnecie i saksofonie. Rosnące zainteresowanie jazzowymi dźwiękami Milesa Davisa i Johna Coltrane’a zmusiło go do sięgnięcia właśnie po saksofon tenorowy.

Pewnej nocy, po koncercie z orkiestrą i wciąż w oficjalnym smokingu, Ponty znalazł się w lokalnym klubie – tylko ze skrzypcami. I tak, w ciągu zaledwie czterech lat został powszechnie uznany za czołową postać skrzypiec jazzowych.

W tym czasie Ponty prowadził podwójne życie muzyczne – próby i występy z orkiestrą, a potem jazz do czwartej nad ranem w klubach Paryża. Wymagania takiego harmonogramu ostatecznie postawiły go na rozdrożu. „Oczywiście, musiałem dokonać wyboru, więc zaryzykowałem z jazzem” – wspomina Ponty. Identyczny konflikt przeżywali Michał Urbaniak czy Jerry Goodman (późniejsza podpora Mahavishnu Orchestra), choć ten drugi od klasyki uciekał do hipisowskiego rocka.

Początkowo skrzypce okazały się przekleństwem. Niewielu postrzegało ten instrument jako zajmujący legalne miejsce w nowoczesnym jazzie. Skrzypce przecież jeszcze niedawno były instrumentem, zarezerwowanym dla ludowych kapel. Ilu wielkich skrzypków znał jazz w latach 60., poza Stéphane Grappellim i Stuffem Smithem? Na jakich albumach, zaliczanych do ścisłego kanonu kllasycznego jazzu, można było usłyszeć skrzypce?

Ponty, ze swoim potężnym dźwiękiem, wyróżniał się frazowaniem bebopowym i mocnym stylem, na który bardziej wpłynęli waltorniści niż coś, czego wcześniej próbowano na skrzypcach. Nikt jeszcze nie słyszał czegoś podobnego. Krytycy powiedzieli wówczas, że „Ponty był pierwszym skrzypkiem jazzowym, który okazał się tak ekscytujący jak saksofonista”.

Sława Ponty’ego rosła skokowo.
W wieku 22 lat założył wraz z Rene Urtregerem kwartet jazzowy, który odniósł duży sukces na festiwalu w Antibes.

W 1964 wydał swój debiutancki solowy album „Jazz Long Playing”. Była to jednak muzyka przeszłości, powrót do bebopowych czasów:
Jean-Luc Ponty – violin
Eddy Louiss – piano, Hammond organ
Guy Pedersen – bass
Gilbert Rovere – bass
Daniel Humair – drums

W 1966 zagrał na albumie koncertowym „Violin Summit” Stéphane’a Grappélliego. Ponty, grający na żywo w Bazylei, z takimi znanymi skrzypkami, jak Stéphane Grappélli, Svend Asmussen i Stuff Smith, okazał się dużą sensacją. Oprócz tej czwórki na albumie wystąpili także Niels-Henning Örsted Pedersen – bass, Kenny Drew – piano oraz Axel Riehl – drums.

Kolejnym krokiem było podpisanie kontraktu z niemiecką wytwórnią SABA, która gromadziła młode, nowocześnie grające talenty ze Starego Kontynentu. Ponty nagrał dla niej świetną płytę „Sunday Walk” (1967) – pierwszą bezpośrednią współpracę kontrabasisty Nielsa-Henninga Ørsteda Pedersena z Pontym. Płyta była bardzo postępowa, jeśli chodzi o technikę gry na skrzypcach. Na fortepianie zagrał Wolfgang Dauner, a na perkusji Daniel Humair

W 1967 John Lewis z The Modern Jazz Quartet zaprosił Ponty’ego do wspólnego występu podczas Monterey Jazz Festival. Doprowadziło to do podpisania umowy z amerykańską wytwórnią World Pacific Jazz i nagrania albumu „Electric Connection” z big bandem Geralda Wilsona, który ukazał się w 1969. Muzycy na albumie:
Gerald Wilson – conductor
Jean-Luc Ponty – violin
George Duke – piano
Wilbert Longmire – guitar
Bob West – bass
Paul Humphrey – drums
Tony Ortega – flute
Bud Shank – alto saxophone
Richard Aplan – baritone saxophone
William Peterson, Tony Rusch, Larry McGuire, Paul Hubinon – trumpet
Frank Strong, Thurman Green – trombone
Mike Wimberly – bass trombone

https://www.youtube.com/watch?v=3ySs6I55UtY

Dla World Pacific Jazz Ponty nagrał także album „More Than Meets the Ear” (1968), wkraczający powoli w nową erę, z akcentami free, z nietypowymi zabiegami aranżacyjnymi, w tym z awangardową przeróbką beatlesowskiego „With a Little Help from My Friends”

Na tej płycie wystąpił skład:
George Gruntz – piano
Jean-Luc Ponty – violin
Leo Wright – alto sax, flute
Carmell Jones – trumpet
Daniel Humair – drums

Zdecydowanie ciekawsze były dwa inne albumy, na których wystąpił Ponty.
Pierwszy – to, mocno skręcający w stronę awangardy, „Free Action” (1967), niemieckiego pianisty Wolfganga Daunera. Tu już nie ma swingujących tematów, jest konfrontacja z młodymi, wkurzonymi jazzmanami. Do akcji weszło nawet preparowane piano

Wolfgang Dauner Quintet – „Sketch Up and Down’er”, Live in Hamburg, Germany 1967
Wolfgang Dauner – organ
Jean-Luc Ponty – violin
Gert Dudek – tenor sax
Eberhard Weber – bass
Fred Braceful – drums

Jeszcze jedna perełka, która zachwyca rozmachem oraz każe zastanowić się, dlaczego tak dużo wiemy o jazzie amerykańskim lat 60., gdy dosłownie obok nas nagrywano tak potężną miksturę jazzu i autentycznej muzyki arabskiej. Album „Noon in Tunisia” (1967), autorstwa pianisty, kompozytora i dyrygenta, George’a Gruntza, został wyprodukowany przez samego Joachima Ernsta Berendta. Na tej sesji pojawił się także Jean-Luc Ponty, a cały skład oraz intsrumentarium były bogate, egzotyczne i bardzo oryginalne:
George Gruntz – piano, conductor
Jean Luc Ponty – violin
Sahib Shihab – soprano sax, flute, tambourine
Eberhard Weber – bass
Daniel Humair – drums
Moktar Slama – oboe
Hattab Jouini, Jelloul Osman – tabla
Jelloul Osman – bagpipes
Hattab Jouini, Moktar Slama, Salah El Mahdi, Jelloul Osman – bendir
Hattab Jouini – goblet drum, tabla
Salah El Mahdi – ney (flute)

Znakomitych muzyków w kręgu młodej, jazzowej awangardy końca lat 60. było wielu, ale mało któremu udało się przebić. Ponty miał, oprócz talentu, także i szczęście.

Podczas koncertów na zachodnim wybrzeżu USA ktoś postanowił ustawić go na scenie z obiecującym pianistą, George’em Duke’em. Chociaż obaj panowie świetnie bawili się, grając popularne tematy, jak „Cantalope Island”, miks elektrycznego piania i elektrycznych skrzypiec zrobił furorę.

Koncertowe nagranie z Hollywood z połowy września 1969, wydane jako „Jean-Luc Ponty Experience with the George Duke Trio” – to album z muzyką jazz fusion i jeden z protoplastów jazz-rocka. Na płycie wystąpili:
Jean-Luc Ponty – electric violin
George Duke – electric piano
John Heard – amplified bass
Dick Berk – drums

Nagranie nie przyniosło Ponty’emu natychmiastowej sławy, jednak obaj muzycy mieli szczęście raz jeszcze – na jednym z koncertów siedział Frank Zappa.

Niedługo potem Jean-Luc zagrał na „Hot Rats” (1969) – albumie Zappy, dziś o statusie kultowego. Był to pierwszy album Franka Zappy, nagrany na 16-ścieżkowym sprzęcie, i jeden z pierwszych, wykorzystujących tę technologię. Na płycie wystąpił jeszcze jeden skrzypek elektryczny – Don „Sugarcane” Harris, zaś Ponty zagrał w utworze „It Must Be a Camel”

Zappa z kolei napisał i zaaranżował dla Ponty’ego szereg absolutnie genialnych utworów, m.in. do solowego albumu Jeana-Luca „King Kong: Jean-Luc Ponty Plays the Music of Frank Zappa” (1970).

Album zawierał wiele wyborów, które Zappa nagrał wcześniej z Mothers of Invention lub pod własnym nazwiskiem, w tym
„King Kong”, pierwotnie zawarty na albumie Mothers of Invention „Uncle Meat” z 1969

„Idiot Bastard Son” z albumu Mothers „We’re Only in It for the Money” z

1968 https://www.youtube.com/watch?v=V4l4rIYhpj0

„Twenty Small Cigars” z albumu Zappy „Chunga’s Revenge” z 1970

https://www.youtube.com/watch?v=QTi_Kw1fBN4

„America Drinks and Goes Home” z płyty Mothers „Absolutely Free” z 1967

Ponadto utwór „Music for Electric Violin and Low Budget Orchestra” zawierał motywy z „Duke of Prunes” z płyty „Absolutely Free” oraz „Pound for a Brown” z albumu „Uncle Meat”

Wydaje się jednak, że Ponty nie dostał szansy na pociągnięcie dalej tego artystycznego sukcesu – z czysto prozaicznych przyczyn, jakimi były kłopoty z otrzymaniem wizy. Nawet sam John McLaughlin próbował ściągnąć do Stanów skrzypka, by dołączył do jego zespołu, ale okazało się to zbyt trudne. Być może, sam Ponty też potrzebował czasu, by dorosnąć artystycznie.

Z tego okresu działalności muzycznej Ponty’ego istnieją różne rejestracje wideo, które każą zastanawiać się, dlaczego Ponty nie wszedł wtedy do studia z silnym, elektrycznym składem. Sam skrzypek mówił w wywiadzie do książki o Mahavishnu Orchestra: “Byliśmy młodzi i generalnie skupialiśmy się na eksperymentach. Mieliśmy z tego powodu dużo radości i ciągle uczyliśmy się od siebie nawzajem”.

Z punktu, który mógły wydawać się szczytem, Ponty zszedł ponownie do kręgu awangardy, gdzie przez parę lat nagrywał z rozmaitymi muzykami, ale ciężko nazwać któreś z jego nagrań z tego okresu mianem znakomitego.

Świetny występ dał Ponty na europejskim Violin Summit w 1971, w soczystym duecie z Michałem Urbaniakiem, co zaowocowało albumem „New Violin Summit”, który ukazał się w 1973. Album został nagrany w składzie z czterema skrzypkami:
Jean-Luc Ponty, Michal Urbaniak, Don „Sugarcane” Harris, Nipso Brantner – violin
oraz: Terje Rypdal – guitar
Neville Whitehead – bass guitar
Robert Wyatt – drums
Wolfgang Dauner – keyboards, electronics

W 1972 Elton John zaprosił Ponty’ego do udziału w jego płycie „Honky Château”. Album powstał w styczniu 1972, we Francji, w miejscowościach Château d’Hérouville i Pontoise. Ponty zagrałw utworach „Mellow”

https://www.youtube.com/watch?v=IqWSL4F2bok

oraz „Amy”

W 1973 Ponty wyemigrował jednak do Stanów Zjednoczonych, wraz z żoną i dwiema córeczkami, i zamieszkał w Los Angeles. Był ponaglany przez Franka Zappę i jego zespół Mothers of Invention, pragnących, by Jean-Luc przyłączył się do ich trasy koncertowej.
Odbył wówczas z Zappą długą trasę –
Frank Zappa / Mothers / Jean Luc Ponty – Live in Australia 1973

Frank Zappa / Mothers / Jean Luc Ponty – Live in Stockholm 1973

Ponty udzielał się też w utworach, które trafiły na fantastyczne albumy Zappy i Mothers –
„Over-Nite Sensation” z 1973, w 12-osobowym składzie

i „Apostrophe (’)”, z 1974, w 25-osobowym składzie

Przez cały okres swojej działności muzycznej Ponty nagrał z Zappą i Mothers w sumie pięć albumów. Poza wspomnianymi „Hot Rats” 1969, „Over-Nite Sensation” 1973 i „Apostrophe (’)” 1974, były to płyty:
„Piquantique. Live Stockholm 1973” 1973

Frank Zappa – Live in Stockholm, Full Performance 1973 (Frank Zappa, Jean Luc Ponty, Tom Fowler, Bruce Fowler, Ralph Humphrey, Ruth Underwood, Ian Underwood, George Duke)

oraz „Shut Up 'n Play Yer Guitar” (1976, wyd. 1981)

Ponty pojawił się też na składankach:
„The Lost Episodes” (kompilacja 1958-1992, wyd. 1996)

https://www.youtube.com/watch?v=4jhZN7xhTy8

„One Shot Deal” Track 8, 2008 (kompilacja 1972-1981)

https://www.youtube.com/watch?v=kV_D-9vgDFY

„Road Tapes, Venue 2” 1973 (wyd. 2013)

Na początku 1974 do Ponty’ego ponownie odezwał się John McLaughlin, który rozwiązał właśnie zespół, by za chwilę stworzyć nową Mahavishnu Orchestra. Ponty przyjął zaproszenie i nagrał z gitarzystą jedne z najlepszych albumów lat 70. – „Apocalypse” (1974)

https://www.youtube.com/watch?v=zkHAwvzSTaw

i „Visions of the Emerald Beyond” (1975)

Wyruszyli z McLaughlinem w trasę, trwającą do 1975, która jest do dziś uznawana za jedną z najpiękniejszych rzeczy w muzyce jazzowej –
John McLaughlin & Jean-Luc Ponty, Mahavishnu Orchestra, Live in Montreux 1974

Ekipa bardzo szybko się rozpadła, a stał za tym despotyczny charakter McLaughlina.
Ponty szybko dostał propozycję dołączenia do Return to Forever, z czego zrezygnował, bo pojawił się także kontrakt solowy z wytwórnią Atlantic, który rozpoczął nowy rozdział w życiu Ponty’ego i w muzyce fusion w ogóle.

Muzyka lat 1975-1980 – to biblia jazz-rocka. Ponty znalazł idealną formułę na połączenie jazzu z elektrycznymi, nowoczesnymi formami, kojarzącymi się z wyczynami przedstawicieli rocka progresywnego. Do tego, Jean-Luc dobierał sobie genialnych współpracowników, którzy idealnie realizowali jego koncepcje, jak geniusz syntezatorów, Allan Zavod. Częścią tego sukcesu była elektronika, a konkretnie efekty, które rozwijały możliwości gry na skrzypcach. Sam Ponty szybko zresztą zaczął interesować się instrumentami klawiszowymi – w jego muzyce pojawiały się elementy ambientu czy nowoczesnej elektroniki. Z pozytywnym efektem eksplorował nowe rejony muzyki.

Przez następną dekadę Ponty koncertował na całym świecie i nagrywał kolejne albumy, z których wszystkie osiągnęły pierwszą piątkę listy Billboard Jazz, sprzedając się w milionach egzemplarzy.
Jego wczesne nagrania dla wytwórni Atlantic, jak „Aurora” (1976)

https://www.youtube.com/watch?v=fE29sbv6gik

i „Imaginary Voyage” (1976)

mocno ugruntowały pozycję Ponty’ego jako jednej z czołowych postaci w rozwijającym się w Ameryce ruchu jazz-rockowym

W 1976 pojawił sie na kultowym dziś albumie Chicka Corei „My Spanish Heart”

W 1977 znalazł się wśród 40 najlepszych w tej dziedzinie, z albumem „Enigmatic Ocean”

i ponownie w 1978, z „Cosmic Messenger”

W 1982 wystąpił podczas Monteral Jazz Festival –
Jean-Luc Ponty – „Final Truth” Part 2, Live at Montreal Jazz Festival 1982
Jean-Luc Ponty – violin
Allan Zavod – keyboards
Jamie Glaser – guitar
Rayford Griffin – drums
Keith Jones – bass

W 1984 Louis Schwarzberg wyprodukował wideo „Individual Choice”, z poklatkowymi obrazami do muzyki Ponty’ego. W ten sposób, wraz z Herbie’em Hancockiem, Ponty stał się jednym z pierwszych muzyków jazzowych, którzy mieli fusion-jazzowy teledysk

Poza nagrywaniem i koncertowaniem z własną grupą, Ponty również wykonywał niektóre ze swoich kompozycji z Pittsburgh New Music Ensemble, Radio City Orchestra w Nowym Jorku, a także z orkiestrami symfonicznymi w Montrealu, Toronto, Oklahoma City i Tokio.

Pod koniec lat 80. nagrał dwa albumy dla Columbia Records – „The Gift of Time” (1987)

i „Storytelling” (1989)

Lata 80. były jednak bezlitosne – granica między ciekawymi brzmieniami elektroniki a kiczem była cienka. Ponty stąpał po ludzie, który raz elegancko się trzymał, a raz pękał. Nagrywał przyzwoite, ale coraz dalsze od dawnych lat świetności, albumy.

Ostatnie dwie dekady XX w. nie były już tak płodne, ale Francuzowi udało się cały czas trzymać fason.
Kolejne płyty – to wciąż miłe reminescencje dawnych, jazz-rockowych pomysłów. To samo dotyczy koncertów.

W 1991, na albumie „Tchokola”, Ponty po raz pierwszy połączył akustyczne i elektryczne skrzypce z potężnymi polirytmicznymi dźwiękami Afryki Zachodniej. Sekcję rytmiczną zapisano na taśmie analogowej, wszystkie pozostałe nagrania zostały zarejestrowane cyfrowo

W 1993 Ponty wrócił do wytwórni Atlantic z albumem „No Absolute Time”

W 1995 dołączył do gitarzysty Ala Di Meoli i basisty Stanleya Clarke’a, by nagrać akustyczny album „The Rite of Strings”

W 1996 Ponty przegrupował swój amerykański zespół na występy na żywo, po wydaniu podwójnej antologii „Le Voyage: The Jean-Luc Ponty Anthology”.

Jeden z tych koncertów został zarejestrowany w Detroit, przed sześcioma tysiącami fanów, i wydany w 1997 jako „Live at Chene Park”

W 1997 Ponty ponownie zwołał grupę zachodnich i afrykańskich muzyków, aby kontynuować poszukiwania nowego stylu muzyki fusion, którą zaczął odkrywać jeszcze w 1991. Razem koncertowali przez trzy lata – od Hawajów do Polski i Ameryki Północnej.

W 1999 wystąpili podczas Jazz Jamboree w Warszawie.

W 2004 ukazało się pierwsze DVD Ponty’ego – „Luc Ponty in Concert”, które zawiera koncert na żywo, nakręcony w Warszawie podczas Jazz Jamboree w 1999, zmiksowany z dźwiękiem przestrzennym Dolby 5.1, i wydany z dodatkowymi materiałami, w tym z 11-minutowym filmem z podróży i kulisami sceny –
Jean Luc Ponty & His Group – Live at Jazz Jamboree, Full Concert 1999
Jean-Luc Ponty – electric violin
William Lecomte – keyboards
Guy Nsangué Akwa – bass
Thierry Arpino – drums
Moustapha Cissé – percussion

W styczniu 2000 Ponty brał udział w nagraniach Lalo Schifrina, argentyńskiego kompozytora, pianisty i dyrygenta, z dużym zespołem o nazwie Esperanto

W sierpniu 2001 wydał płytę studyjną „Life Enigma” – powrót do koncepcji z lat 70., z bardzo nowoczesną produkcją. W niektórych utworach Ponty zagrał sam na wszystkich instrumentach, w innych – towarzyszyli mu członkowie zespołu : William Lecomte (klawisze), Guy Nsangué Akwa (bas), Thierry Arpino (perkusja) i Moustapha Cissé (perkusja)

W styczniu 2003 Ponty po raz pierwszy odbył duże tourne po Indiach – siedem koncertów w sześciu dużych miastach, podczas Światowego Festiwalu Muzyki, zorganizowanego przez indyjskiego skrzypka, Lakshminarayana Subramaniama. Ponty wystąpił ze swoim basistą, Guy Nsangué Akwa (obaj wcześniej grali już z zespołem Subramaniama), oraz z perkusistą Billym Cobhamem, który był gościem tej trasy –
Dr. L. Subramaniam, Jean Luc Ponty, Billy Cobham – „Conversations”, Live at the Gateway of India, Lakshminarayana Global Music Festival 2003

W 2005 Ponty wystąpił z nowym projektem o nazwie Trio!, we współpracy ze Stanleyem Clarke’em na kontrabasie i Bélą Fleckiem na banjo –
Stanley Clarke, Jean Luc Ponty, Béla Fleck – Live in Chicago, 2005 Part 1

W 2006 ponownie zjednoczył grupę Jean Luc Ponty & His Band. Koncertowali w USA, Chile, Indiach, Wenezueli, Europie, Rosji, na Bliskim Wschodzie. Nagrali także album studyjny – „The Atacama Experience”, z gitarzystami Allanem Holdsworthem i Philipem Catherine’em

W 2011 Ponty został zaproszony przez Chicka Coreę do grupy Return to Forever, na cykl koncertów, trwających przez cały rok. Grupa została oznaczona jako Return to Forever IV, ponieważ to czwarte wcielenie zespołu –
Return to Forever IV – „Renaissance”, Live at Caesarea Amphitheater 2011
Chick Corea – keyboards
Jean-Luc Ponty – violin
Stanley Clarke – bass
Lenny White – drums
Frank Gambale – guitar

Ponty pojawił się na albumie „Corea, Clarke & White – Forever”, nagranym jeszcze w 2009, a wydanym w 2011. Na płycie wystąpili:
Chick Corea – acoustic piano, keyboards
Stanley Clarke – double bass, electric bass
Lenny White – drums
Jean-Luc Ponty – violin
Bill Connors – guitar
Chaka Khan – vocals

W kwietniu 2012 Ponty wystąpił w akustycznym formacie trio, z gitarzystą Biréli Lagrène i basistą Stanleyem Clarke’em, na koncercie w Châtelet Theatre w Paryżu, by uczcić pięć dekad swojego muzykowania https://www.youtube.com/watch?v=Hde2iAPG4nw

Koncert został bardzo dobrze przyjęty, a w 2014 Ponty nagrał z Lagrène i Clarke’em świetny jazzowy album „D-Stringz”

W 2015 Ponty nagrał album „Better Late Than Never”, wspólnie z Jonem Andersonem, współzałożycielem i wokalistą brytyjskiego progresywnego zespołu rockowego Yes. Zespół, nazwany Anderson Ponty Band, tworzyli na plycie:
Jon Anderson – lead vocals, acoustic guitars
Jean-Luc Ponty – violin
Jamie Glaser – guitars
Wally Minko – keyboards
Baron Browne – bass
Rayford Griffin – drums, percussion

Obaj koncertowali w USA i Kanadzie, w 2014 i w 2016 –
Jon Anderson / Jean Luc Ponty – Live at The Canyon Club, Agoura Hils, Canada 2016

Jean-Luc Ponty niewątpliwie nadal króluje na francuskiej scenie jazzowej, jego muzyka ściąga na koncerty fanów z całego świata.

8 kwietnia 2017 Ponty wystąpił w Poznaniu, podczas Aquanet Jazz Festival, w duecie z Williamem Lecomte, w cyklu Era Jazzu, organizowanym przez Dionizego Piątkowskiego. Koncert nosił tytuł „Imaginary Voyage Duo”.
„Wielka poznańska premiera, a po niej występ wirtuoza jazzowych skrzypiec. Francuz zagrał w kameralnym duecie z pianistą, Williamem Lecomte. Punkt kulminacyjny gali stanowił wspólny występ wszystkich muzyków. Wykonali, zaaranżowaną przez Scholza, kompozycję Ponty’iego „The Struggle of the Turtle to the Sea”
https://jazz.pl/era-ja…/jean-luc-ponty-imaginary-voyage-duo/

22 lutego 2018 Ponty wystąpił podczas Bielskiej Zadymiki Jazzowej, z zespołem:
Jean-Luc Ponty – skrzypce
Jean Marie Ecay – gitara
William Lecomte – instrumenty klawiszowe
Guy Nsangué Akwa – gitara basowa
Damien Schmitt – perkusja

27 października 2019, podczas tegorocznego Jazz Jamboree, Jean-Luc Ponty wystąpi w klubie Stodoła, z koncertem w ramach „The Atlantic Years Tour”, trwającej od 2017. Skrzypek wystąpi z tym samym zespołem, z którym pojawił się w ubiegłym roku podczas Bielskiej Zadymki Jazzowej:
Jean Luc Ponty – skrzypce
Jean Marie Ecay – gitara
William Lecomte – keyboard
Guy Nsangué Akwa – bas
Damien Schmitt – perkusja.
Wydarzenie na FB https://www.facebook.com/events/473540000045393/
Materiał, który zaprezentuje artysta, ukazał się w 2011 na 4-płytowej kompilacji „Electric Fusion. The Atlantic Years”
https://www.discogs.com/Jean-Luc-Ponty-Electric-…/…/11534587

Jean-Luc Ponty – „The Struggle of the Turtle to the Sea”, Live on The Atlantic Years Tour, Saban Theater, Beverly Hills 2017

Jean-Luc Ponty – „Stay with Me” / „Imaginary Voyage” / „Cosmic Messinger” / „Tender Memories”, Live on The Atlantic Years Tour, Saban Theater, Beverly Hills 2017

Koncert Ponty’ego nastąpi tego dnia przed występem w Stodole Johna McLaughlina & the 4th Dimension.

Dyskografia: https://www.discogs.com/artist/220594-Jean-Luc-Ponty

Posłuchajmy także:
Jean-Luc Ponty & Trio HLP Humair / Louiss / Ponty – „Carole’s Garden” from the album „Sunday Walk”, Live in Paris 1966

Wolfgang Dauner Quintet – „Sketch Up & Down’er”, Hamburg, Germany, Live 1967
Wolfgang Dauner – organ
Jean-Luc Ponty – violin
Gert Dudek – tenor sax
Eberhard Weber – bass
Fred Braceful – drums

Jean-Luc Ponty – „Summit Soul” z albumu „Electric Connection”, Live TV 1969

Jean-Luc Ponty Quartet – „The Loner”, Live TV, 1970
Jean-Luc Ponty – violin
Michel Graillier- piano
Alby Cullaz – bass
Bernard Lubat – drums

Tony Williams, Jean Luc Ponty, Stanley Clarke – Jazz a Chateauvallon, France, Live 1972

Frank Zappa – „Cosmik Debris”, Live 1974
Frank Zappa – guitar, vocals
Jean-Luc Ponty – electric violin
George Duke – piano
Tom Folwer – bass guitar
Bruce Fowler – trombone
Ruth Underwood – percussion, xylophone, marimba, vibraphone
Ian Underwood – keyboards
Ralph Humphrey – drums

John McLaughlin & Jean-Luc Ponty, Mahavishnu Orchestra, Live in Montreux 1974

Jean-Luc Ponty – Soundstage, Chicago, Live 1976
Jean-Luc Ponty – violin
Daryl Stuermer – guitar
Tom Fowler – bass
Allan Zavod – keyboards
Steve Smith – drums

Jean-Luc Ponty – „Mirage”, Montreal Jazz Festival, Live 1982
Jean-Luc Ponty – violin
Allan Zavod – keyboards
Jamie Glaser – guitar
Rayford Griffin – drums
Keith Jones – bass

Jean-Luc Ponty – „Open Mind”, Official 1984

Billy Joel feat. Jean-Luc Ponty – „The Downeaster 'Alexa’ „, LA Sports Arena, Los Angeles, Live 1990

Al Di Meola / Jean-Luc Ponty / Stanley Clarke – „Indigo”, Live At Montreux 1994

Jean-Luc Ponty / Al Di Meola / Stanley Clarke – „Renaissance”, Live 1995

Jean Luc Ponty / Billy Cobham / Dr. Lakshminarayana Subramaniam – „Conversations”, Lakshminarayana Global Music Festival, Live 2003

Jean Luc Ponty / John McLaughlin / Zakir Hussain – „Lotus Feet”, International Jazz Day, Live 2013

Anderson Ponty Band – „One in the Rhythm of Hope” from the album „Better Late than Never”, Official 2016

Jean-Luc Ponty – „Overture” / „Trans-Love Express” / „Imaginary Voyage” – The Atlantic Years Tour, Saban Theater, Beverly Hills, Los Angeles, Live 2017
Jean-Luc Ponty – violin
Jamie Glaser – guitar
Baron Browne – bass
Rayford Griffin – drums
Wally Minko – keyboards

Jean-Luc Ponty feat. Ralphe Armstrong and Evan Garr – „Sunset Drive”, Live at Chene Park, Detroit 2018
Jean-Luc Ponty – electric violin
Evan Garr – electric violin
Ralphe Armstrong – bass guitar
Jamie Glaser – guitar
Rayford Griffin – drums
Wally Minko – keyboards

Jean Luc Ponty & Clara Ponty – Jihočeský Jazzový Festival, Ceske Budejovice, Live Full Performance 2019
Jean Luc Ponty – violin
Clara Ponty – piano, electric keyboards, voice
Guy Nsangue – doublebass
Damien Schmitt – drums

HAPPY 77th BIRTHDAY to JEAN-LUC PONTY !!

By Andrzej Rumianowski • archiwum_x, URODZINY •