wrz 10 2021

Mateusz Święcicki

Jerzy Malota feat. Bez Atu & Filipinki – „Pali się, moja panienko” 1969

Oprac. Ewa Kałużna. Fot. mateuszswiecicki.pl, bibliotekapiosenki.pl

 

MATEUSZ ŚWIĘCICKI

(ur. 10 września 1933,
zm. 7 sierpnia 1985),

muzyk multiinstrumentalista, kompozytor, aranżer, muzykolog, publicysta, dziennikarz radiowy.

Niezwykle ważna postać dla polskiej muzyki, szczególnie jazzu. Jako pierwszy, wprowadził jazz na antenę Polskiego Radia. Był pierwszym muzycznym szefem radiowej Trójki, gdzie patronował nagraniom archiwalnym jazzu w Polsce i prowadził audycje jazzowe. Autor książki „Jazz – rytm XX wieku”. Współpracował z redakcjami magazynów „Jazz” i „Jazz Forum”.

Odszedł przedwcześnie, w wieku 51 lat, na zawał serca.

WILNO

Mateusz Święcicki urodził się w Wilnie, jako jedno z czworga dzieci państwa Święcickich, w rodzinie z bogatą tradycją dziennikarską i niepodległościową.

Matka, Adelajda Święcicka z d. Rozwadowska, ukończyła ASP w Wilnie.

Ojciec, Józef Święcicki, zmarł, gdy Mateusz miał 12 lat. Los Józefa Święcickiego był tragiczny. Był prawnikiem z wykształcenia i cenionym dziennikarzem, redaktorem „Kuriera Wileńskiego” – polskiego dziennika, wydawanego w Wilnie. Po wybuchu wojny, zaangażował się w tworzenie konspiracji antyniemieckiej. Po wkroczeniu do Wilna Armii Czerwonej w czerwcu 1940, Józef ukrywał się i nadal uczestniczył w konspiracji. Był członkiem Związku Walki Zbrojnej, następnie dołączył do Armii Krajowej. W 1944 walczył w AK podczas słynnej operacji „Ostra Brama”. Po zakończeniu wojny, w związku z planowanym w lipcu 1945 wyjazdem rodziny Święcickich do Polski, Józef ujawnił się władzom sowieckim. Niestety, nie pozwolono mu wyjechać. Został aresztowany. Początkowo był więziony na Łukiszkach w Wilnie, a we wrześniu 1945 został wywieziony do Republiki Komi. Od grudnia 1945 pracował w kopalni węgla w miejscowości Inta. Tam zmarł z niedożywienia 3 lutego 1946.

POCZĄTKI MUZYCZNE

Babcia Mateusza Święcickiego, Konstancja Święcicka, była profesorem śpiewu. W domu dominowała muzyka klasyczna.

W latach 1944-1946, Mateusz uczęszczał do szkoły muzycznej przy konserwatorium w Wilnie.

Po repatriacji rodziny Święcickich z Wilna do Polski, w 1947 Mateusz ukończył szkołę muzyczną w Toruniu, w klasie fortepianu.

Rozpoczął naukę gry na trąbce w toruńskiej średniej szkole muzycznej.

JAZZ

Jeszcze przed maturą, w czasie nauki w Toruniu, Mateusz grał na trąbce w jazzowym big bandzie Czarne Koty, działającym przy Uniwersytecie Mikołaja Kopernika.

W 1951 przeniósł się do Warszawy.

W latach 1951-1959 studiował w Instytucie Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego.

W latach studenckich założył orkiestrę jazzową przy UW, a następnie – przy Akademii Sztuk Pięknych.

Był trębaczem, a później pianistą, w pierwszym warszawskim zespole jazzu tradycyjnego o nazwie Pinokio. Z zespołem tym wystąpił na jam session, podczas legendarnego I Festiwalu Jazzowego w Sopocie w 1956.

W 1955, będąc jeszcze studentem, prowadził audycje jazzowe w Polskim Radiu, jako pierwszy redaktor radiowy w Polsce.

W późniejszych latach, Mateusz Święcicki współpracował, jako krytyk muzyczny i publicysta, z redakcjami magazynów „Jazz”, „Ruch muzyczny” i „Jazz Forum”.

Działał społecznie w środowiskach twórczych, jako wiceprezes Polskiej Federacji Jazzowej (1966-1969), oraz członek ZAiKS, gdzie był prezesem sekcji autorów dzieł muzyki rozrywkowej i tanecznej.

W 1962, razem z Leszkiem Bogdanowiczem, utworzył Big Band Polskiej Agencji Artystycznej Pagart, którego był kierownikiem muzycznym.

RADIOWA TRÓJKA

Mateusz Święcicki związany był z radiem od 1954. W lipcu 1962 przeszedł do właśnie powstającej redakcji Programu III – słynnej radiowej Trójki. Był jej pierwszym muzycznym szefem, a także, od 1 kwietnia 1962, autorem pierwszej Trójkowej audycji – „Mój magnetofon”, przekształconej później w „Muzyczną pocztę UKF”.

Jako dziennikarz i publicysta Polskiego Radia, a później TVP, w latach 1955-1964, prowadził audycje radiowe i telewizyjne – „Ze świata jazzu”, „Encyklopedia jazzu”, „Niedzielna szkółka muzyczna” oraz „Kontrowersje i kontrasty”.

W 1965 założył, wraz z Andrzejem Korzyńskim, słynne radiowe Studio Rytm.

FESTIWAL w OPOLU 1963, 1964

Mateusz Święcicki został kierownikiem muzycznym pierwszego i drugiego festiwalu w Opolu, w latach 1963 i 1964.

Festiwal powstał w 1963, z inicjatywy dwóch dziennikarzy – Mateusza Święcickiego i Jerzego Grygolunasa, oraz gospodarza Opola, Karola Musioła.

Pierwszy KFPP w Opolu został zorganizowany 19 czerwca 1963, w nowo budowanym amfiteatrze.

Od następnego roku, głównymi organizatorami festiwalu zostały Komitet Polskiego Radia i Telewizji oraz Towarzystwo Przyjaciół Opola. Główne koncerty, poza amfiteatrem, odbyły się w opolskiej szkole muzycznej oraz w Teatrze im. Jana Kochanowskiego w Opolu. Imprezy muzyczne, towarzyszące festiwalowi, miały miejsce w różnych salach klubowych Opola. Od tego czasu tylko raz, w 1982, festiwal nie odbył się – wówczas z powodu wprowadzenia stanu wojennego w Polsce.

W zaproszeniu na konferencje poświęconą twórcom festiwalu czytamy: „W latach 60., Jerzy Grygolunas i Mateusz Święcicki, dzięki przychylności Karola Musioła, który był przewodniczącym Miejskiej Rady Narodowej w Opolu, dokonali rzeczy wręcz niemożliwej, której nie podjęła się żadna „estrada” – w kilka miesięcy zorganizowali I Krajowy Festiwal Polskiej Piosenki w Opolu. Pod względem artystycznym pierwszy festiwal opolski był olbrzymim sukcesem”.

Rozmach festiwalu, sprawił, że zapisał się w pamięci artystów i widzów. Jerzy Grygolunas, w książce „Festiwale opolskie”, opisuje pierwsze spotkanie gwiazd w Opolu: „I Krajowy Festiwal Piosenki Opolskiej rozpoczął się 19 czerwca 1963. W piętnastu koncertach i recitalach brało udział 102 wykonawców, w tym 57 piosenkarek i piosenkarzy oraz 45 muzyków z całego kraju. W festiwalu uczestniczyło także pięć kabaretów oraz pięć estradowych zespołów muzycznych, reprezentujących ówczesną czołówkę wykonawczą muzyki rozrywkowej, tanecznej, bigbitowej i jazzowej”.

FILIPINKI

Od września 1967 do 1973 Mateusz Święcicki pełnił funkcję kierownika artystycznego i menadżera pierwszego polskiego girlsbandu – Filipinki.

Zespół został utworzony w listopadzie 1959, przy Technikum Handlowym w Szczecinie, z okazji 15-lecia szkoły. Pomysłodawcą był Jan Janikowski, nauczyciel muzyki w tej szkole.

Nazwa pochodziła od tytułu czasopisma dla dziewcząt „Filipinka”.

Początkowo był to nonet, w składzie:
Hanna „Gośka” Gościniak (do 1961)
Maria Kolczyńska (do 1962)
Halina Sztejner (do 1963)
Elżbieta Klausz (do 1967)
Zofia Bogdanowicz (do 1967)
Krystyna Sadowska (do 1969)
Anna Sadowa (do 1970)
Iwona Racz (do 1972)
Krystyna Pawlaczyk (do 1974).
Skład zespołu zmieniał się często, szczególnie w pierwszym okresie istnienia, od 1959 do 1963, oraz po 1967. W Filipinkach śpiewały także:
Niki Ikonomu (od 1961 do 1970)
Barbara Kowalska (od 1969 do 1971)
Maria Hardy (od 1970 do 1971)
Grażyna Sowińska (od 1971 do 1974)
Grażyna Piątkowska (od 1971 do 1974).
Do zakończenia działalności Filipinek w 1974, pozostały w zespole zaledwie trzy wokalistki – Krystyna Pawlaczyk, Grażyna Sowińska i Grażyna Piątkowska.
Debiut grupy miał miejsce w 1960, podczas koncertu na akademii szkolnej. W 1961 zespół wziął udział w Wielkim Festiwalu Muzyki, Pieśni i Tańca we Wrocławiu, gdzie otrzymał wyróżnienie za interpretację piosenki:
„Ave Maria no morro” – Official Video 1964

Piosenkę tę miał także w swoim repertuarze Czesław Nemen, rozpoczynający wówczas karierę:
Czesław Niemen – „Ave Maria no morro” 1962

Właściciel filmu wyłączył możliwość odtwarzania na innych stronach.
Obejrzyj w YouTube
https://www.youtube.com/watch?v=VWAzSdjkmIc

W 1962 Filipinki wystąpiły w radiowym konkursie „Mikrofon dla wszystkich”, dzięki któremu zyskały popularność i otrzymały propozycję nagrań dla Szczecińskiej Rozgłośni Polskiego Radia. Nagrania te zostały zaprezentowane szerszej publiczności, na antenie ogólnopolskiej.

Od tej pory grupa przestała być zespołem amatorskim, i rozpoczęła profesjonalną karierę. W maju 1963 otrzymały oficjalnie swoją nazwę, w redakcji czasopisma „Filipinka” w Warszawie.

Najpopularniejsza piosenka Filipinek z tego okresu to
„Batumi” – Official Video 1964

Jesienią 1965 nagrały swoją pierwszą płytę – „Piosenki rówieśników”, z przebojami
„Tu jest mój dom” – Official Video 1966

„Rówieśnicy” from „Piosenki rówieśników” 1966

„Charleston nastolatków” from „Piosenki rówieśników” 1966

„Wspomnieniami wrócimy do szkoły” from „Piosenki rówieśników” 1966

W 1967 Filipinki, zmęczone dotychczasowym wizerunkiem grzecznych panienek. Rozstały się z Janem Janikowskim.

Z zespołu odeszły dwie z nich – Zofia Bogdanowicz i Elżbieta Klausz.

Filipinki stały się kwintetem. Postanowiły śpiewać piosenki, zgodne z ich własnymi upodobaniami, i budować sceniczny image, zgodnie z własnym gustem.

Grupa zerwała z popem, skręcając w stronę mocnego uderzenia.

Nowym zespołem, akompaniującym Filipinkom, została formacja Dzikusy.

Latem 1967 Filipinki rozpoczęły poszukiwania kierownika artystycznego. Ich wybór padł na Ryszarda Poznakowskiego, który propozycję przyjął, i przygotował dla nich nowe piosenki. Pierwszym utworem, jaki znalazł się w repertuarze odmienionego zespołu, była piosenka „Własny świat” autorstwa Poznakowskiego:
„Własny świat” – Official Video 1967

BIGBITOWE FILIPINKI MATEUSZA ŚWIĘCICKIEGO

Wkrótce, opiekę nad zespołem przejął Mateusz Święcicki, a Ryszard Poznakowski poprowadził nowych, odrodzonych Trubadurów.

Mateusz Święcicki objął kierownictwo jesienią 1967, po powrocie zespołu z USA, gdzie Filipinki występowały z formacją jazzu tradycyjnego Warsaw Stompers.

Nowy kierownik artystyczny postanowił zmienić styl i repertuar Filipinek, dostosowując się do rewolucji w muzyce młodzieżowej.

Po raz pierwszy, nowe – bigbitowe! – Filipinki zaprezentowały publiczności „Własny świat” podczas koncertu 21 października 1967, w szczecińskim kinie Capitol.

Piosenka znalazła się na pierwszej płycie 5-osobowych Filipinek – „Nie ma go” z 1968. Ponad połowa nakładu trafiła na rynek NRD, gdzie nowe piosenki Filipinek i ich odmieniony styl spotkały się z ogromnym aplauzem. W Polsce, obok „Nie ma go”, z którą Filipinki wygrały Telewizyjną Giełdę Piosenki, utwór „Znam go na pamięć” stał się jednym z największych przebojów zespołu w 1968:
„Filipinki – to my” – Official Video 1968

„Nie ma go” – Official Video 1968

„Znam go na pamięć” – Official Video 1968

oraz antywojenny protest song „Dlaczego płaczesz, mały?” – Official Video 1968

Niemal od początku istnienia, Filipinkom akompaniowały podczas koncertów i nagrań zespoły jazzu tradycyjnego i grupy bigbitowe:
od końca 1963 do końca 1964 – zespół jazzu tradycyjnego Coma 5
od początku 1965 do lata 1967 – zespół jazzu tradycyjnego Warszawscy Stompersi (występujący także pod nazwami New Orlean Stompers i Warsaw Stompers).
od jesieni 1967 do jesieni 1968 – zespół bigbitowy Dzikusy
od jesieni 1968 do września 1971 – zespół bigbitowy Bez Atu.

FILIPINKI & WARSZAWSCY STOMPERSI

W połowie 1964 Warszawscy Stompersi związali się na stałe z zespołem Filipinki – stali się grupą akompaniującą Filipinkom podczas tras koncertowych i nagrań radiowych oraz płytowych.

W 1965, wraz z Filipinkami, Stopersi w okrojonym składzie (Mieczysław Wadecki, Bogusław Sobiesiak, Władysław Brzezicki) wyruszyli na pierwsze tournée po USA i Kanadzie – „Piosenka nie zna granic”.

Rok później obie grupy wyruszyły na drugie tournée po Ameryce – „Siedem uśmiechów”. Tym razem Filipinkom akompaniowało czterech Stompersów – Mieczysław Wadecki, Wiesław Ejssymont oraz bracia Kruszyńscy.

Zimą 1967 Warszawscy Stompersi w pełnym składzie wraz z Filipinkami wyjechali na tournée po ZSRR – „Piosenka nie zna granic II”, gdzie oba zespoły dały 87 koncertów w 15 miastach, a obejrzało je 300 tys. widzów.

Gdy Filipinki w czerwcu 1967 rozstały się ze swoim pierwszym kierownikiem, Janem Janikowskim, i przeszły pod opiekę Mateusza Święcickiego, zakończyły współpracę z Warszawskimi Stompersami.

FILIPINKI & DZIKUSY

W marcu 1968 odbyła się trasa koncertowa „Filipinki i Dzikusy”, z Tadeuszem Woźniakiem jako solistą. Trasa objęła północno-zachodnią część Polski i NRD.

Pod koniec 1968 oba zespoły nagrały jeszcze razem czwórkę „Filipinki śpiewają kolędy”, po czym Dzikusy zostały rozwiązane.

Lider Dzikusów, Wiktor Stroiński, pozostał związany z Filipinkami, obejmując funkcję aranżera, kompozytora i zastępcy kierownika artystycznego zespołu, Mateusza Święcickiego.

FILIPINKI & BEZ ATU

Zespół Bez Atu został utworzony jesienią 1968, przez muzyków szczecińskiej formacji jazzowej Dixilenders, jako grupa akompaniująca Filipinkom.

Skład Bez Atu był identyczny ze składem Dixilenders. Liderem grupy pozostał Józef Pełczyński.

Zmieniła się jednak nazwa i repertuar. Zespół Bez Atu niemal całkowicie odszedł od jazzu, na rzecz mocnego uderzenia – bigbitu.

Muzycy Bez Atu występowali razem z Filipinkami aż do 1974. Rozpoczęli także bliską współpracę z wokalistą Jerzym Malotą:
Jerzy Malota feat. Bez Atu & Filipinki – „Pali się, moja panienko” 1969

Wspólnie opracowali kilka projektów muzycznych – „Filipinki” (1968), „Filipinki & No Trump” (1969) oraz „Nie wierz chłopcom – Filipinki i Bez Atu” (1971). Zaprezentowali je kilkaset razy na scenach Polski, Czechosłowacji, NRD i Bułgarii.

Pierwszym przebojem Bez Atu był utwór „Znajoma z kolejki” z 1969 (muz. Mateusz Święcicki, słowa Zbigniew Kuthan), gdzie wokalistki Filipinek wystąpiły w teledysku, ale nie śpiewały:
„Znajoma z kolejki” – Official Video 1970

Bez Atu zaprezentował ten utwór w Opolu.

Powodzenie piosenki zaowocowało kontraktem na małą płytę – „Bez Atu” z 1969, na której znalazła się także jedna piosenka Filipinek i Jerzego Maloty.

Kolejnym przebojem Bez Atu była piosenka „Byk sybaryta” z 1977 (muz. Mateusz Święcicki, słowa Jerzy Lewiński i Andrzej Zaniewski)

Płyty Filipinek z zespołem Bez Atu:
1969: Wiosna majem wróci
1970: Nie wierz chłopcom
1971: Królewski zamek.

W ciągu piętnastu lat istnienia, zespół Filipinki osiągnął zawrotny sukces. Dał 4 tys. koncertów – w Polsce, Szwecji, USA, Kanadzie, Anglii, NRD, Związku Radzieckim, Czechosłowacji i Bułgarii. Wydał kilka płyt, m.in. w ZSRR i USA, przy czym pierwsze trzy sprzedały się w nakładzie niemal miliona egzemplarzy, o czym na swoich łamach informował w 1974 amerykański prestiżowy magazyn muzyczny „Billboard”.

Zespół Filipinki był pierwszą polską grupą młodzieżową, która zyskała popularność nie tylko wśród swoich rówieśników, ale wśród wszystkich pokoleń odbiorców. Siedem, a potem pięć skromnych, sympatycznych dziewcząt, potrafiło śpiewać tak, jak nikt wcześniej – nowocześnie i prosto, bez jakiejkolwiek maniery.

W latach 70. zespół przechodził liczne zmiany personalne. Od 1970 występowały jako kwartet, a od 1972 – jako tercet, przyjmując wtedy zmienioną nazwę – Nowe Filipinki.

Po Mateuszu Święcickim, zespół przejął w 1973 Janusz Kępski. W tym ostatnim okresie Filipinki występowały głównie jako zespół estradowy, często towarzysząc innym artystom, m.in. na festiwalu w Sopocie. Współpracowały ze Stefanem Stuligroszem oraz z zespołem Trubadurzy.

Zespół zaprzestał działalności w 1974, wraz z odejściem z grupy ostatniej oryginalnej Filipinki – Krystyny Pawlaczyk.

Mateusz Święcicki skomponował dla Filipinek około 20 piosenek, zaś zaaranżował lub opracował kilkadziesiąt innych:
1968: „O dziesiątej” feat. Dzikusy

1968: „Tłok na plaży” 1968

1968: „Weselmy się” feat. Bez Atu – Official Video 1969

1969 „Wiosna majem wróci” feat. Bez Atu

1970: „Nie wierz chłopcom”

1970: „Jeśli kochasz, nigdy nie mów o tym”

1971: „Co się odwlecze, to nie uciecze”

1971: „Królewski zamek”

ARP LIFE. SYNTEZATORY

W 1974 Święcicki wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie.

Utworzył wówczas zespół Arp Life – jeden z pierwszych polskich zespołów, wykorzystujących elektroniczne instrumenty klawiszowe. Grał wówczas na syntezatorze Arp Odysei. Była to pierwsza grupa w Polsce wykorzystująca w takiej skali możliwości syntetyzatorów.

W 1975 Mateusz rozpoczął współpracę z Andrzejem Korzyńskim, wybitnym twórcą muzyki filmowej.

Arp Life to nie był koncertowy projekt. Energia twórcza kumulowała się w studiu nagraniowym, gdzie pojawiało się mnóstwo muzyków sesyjnych, zapraszanych przez Korzyńskiego, Śniegockiego i Święcickiego.

Z udziałem jazzowego perkusisty, Ryszarda Szumlicza, organisty Ryszarda Siwego, oraz gitarzysty basowego, Krzysztofa Potockiego, zrealizowali kilkanaście nagrań na zamówienie Polskiej Kroniki Filmowej, w których syntezator zajmował najważniejsze miejsce.

„To muzyka dziwna i niecodzienna – z jednej strony, oparta o żywą (niekiedy swingującą!) sekcję rytmiczną, z drugiej – o szeroki wachlarz surowych brzmień nieokiełznanego jeszcze instrumentu. Przypomina chwilami dokonania Johna Bakera z BBC Radiophonic Workshop i innych tuzów wczesnych, elektronicznych eksperymentów w europejskiej muzyce” (gadrecords.pl).

Arp Life to trzech aranżerów i kompozytorów, którzy pisali niezwykłe tematy. Co ciekawe, nigdy nie wykorzystali w swoich nagraniach polifonicznego syntezatora Arp Odysei, a najczęściej sięgali po minimooga czy Rolanda SH-1000.

ALBUM „HALO, WENUS” 1974 (wyd. 2017)

Projekt Arp Life nie przetrwał długo, ale pozostały nagrania, które GAD Records opublikowała w 2017, na płycie „Halo, Wenus”.

„Polska muzyka elektroniczna z 1974. Niecodzienna podróż przez galaktyczne mosty i monumentalne stalownie, z syntezatorem Arp Odyssey w roli głównej. W 1975 Czesław Niemen zrealizował album „Katharsis”. Była to pierwsza polska płyta z muzyką elektroniczną, ale nie pierwsza sesja z taką twórczością. Rok wcześniej, możliwościami syntezatora zafascynował się Mateusz Święcicki” (gadrecords.pl).

Na płycie znalazł się kompletny zapis sesji dla Polskiej Kroniki Filmowej oraz dwa zachowane nagrania radiowe zespołu Arp Life. W książeczce zamieszczono przedruk szkicu Mateusza Święcickiego z 1975 na temat projektu Arp Life, oraz notkę wydawcy o utworach.

Mateusz Święcicki – synthesizer
Ryszard Siwy – organ
Krzysztof Potocki – bass guitar
Ryszard Szumlicz – drums
„Stalownia Merkury” from „Halo, Wenus” 1974

„Astro Clock” from „Halo, Wenus” 1974

POPULARNE PIOSENKI z MUZYKĄ MATEUSZA ŚWIĘCICKIEGO

Święcicki zasłynął jako autor muzyki do ponad 300 piosenek bigbitowych, rockowych, jazz-rockowych i jazzowych, m.in. dla Breakout, No To Co, czy Stana Borysa.

Współpracował przy nagraniach radiowych i płytowych z Krystyną Prońko, Czerwonymi Gitarami, Komand Band, czy Dwa plus Jeden.

NIEBIESKO-CZARNI – ROCK-OPERA „NAGA”, 1972

Był współkompozytorem pierwszej polskiej rock-opery „Naga”, z librettem Grzegorza Walczaka, wykonywanej i nagranej na album w 1972 przez zespół Niebiesko-Czarni:
„Naga Vol. 1, Vol. 2” – Full Album 1972

„POD PAPUGAMI” to utwór, skomponowany na początku lat 60. przez ówczesnego prezentera radiowego, Mateusza Święcickiego, do którego słowa napisali Bogusław Choiński i Jan Gałkowski.

Pierwotnym wykonawcą był zespół Czerwono-Czarni, z wokalistą Józefem Ledeckim. Byla to wersja spokojna, operetkowa:
Czerwono-Czarni feat. Jozef Ledecki – „Pod Papugami” 1962

Przebój ten zyskał wielką popularność dzięki Czesławowi Niemenowi.

W 1963, w studiu radiowej Trójki, grupa Bossa Nova Combo, z gościnnym udziałem Niemena, nagrała wersję utworu w tempie bossa novy, z lekko zmienionym tekstem. Ta wersja została wydana dopiero na kompilacji „Gwiazdy mocnego uderzenia: Czesław Niemen” w 1991:
Czesław Niemen & Bossa Nova Combo – „Pod Papugami” 1963

Jesienią 1968 Czesław Niemen z zespołem Akwarele nagrał nową, soulową wersję utworu, który został wydany na płycie „Czy mnie jeszcze pamiętasz” w 1969:
Niemen i Akwarele – „Pod Papugami” from „Czy mnie jeszcze pamiętasz” 1969

Michał Urbaniak i Czesław Niemen nagrali w 1986 w Terrysound Studio w Nowym Jorku mini-album „Extravaganza”. Chcieli w ten sposób uczcić pamięć, zmarłego w 1985, Mateusza Święcickiego. Na krążku znalazły się dwa utwory, śpiewane przez Czesława Niemena.

Pierwszy, „High Horse”, to kompozycja Urbaniaka. Na stronie B znalazła się słynna kompozycja Mateusza Święcickiego „Pod papugami”, tym razem w aranżacji Urbaniaka:
Czesław Niemen & Michał Urbaniak – „Pod papugami” from „Extravaganza” 1986

Niemen często wykonywał tę piosenkę, w różnych aranżacjach, podczas swoich koncertów:

Czesław Niemen – „Pod Papugami”, Live in Sopot 1986, Audio

Czesław Niemen, Michał Urbaniak, Wojciech Karolak – „Pod Papugami”, Live @ Jazz Jamboree 1986

W 2003 Kora nagrała utwór, z aranżacją rozbudowaną o instrumenty dęte i smyczkowe, na album „Kora Ola Ola!”:
Kora – „Pod Papugami”, Official Video 2003

W 2012 Janusz Szrom wraz ze Zbigniewem Wromblem nagrali jazzową wersję, na płytę „Śpiewnik”:
Janusz Szrom & Zbigniew Wrombel – „Pod Papugami”, Live 2014
Janusz Szrom – vocal
Piotr Wrombel – piano
Zbigniew Wrombel – bass
Krzysztof Szmańda – drums

INNE HITY PIOSENKOWE z muzyką Mateusza Święcickiego

Karin Stanek – „Autostop”

Kasia Sobczyk – „Był taki ktoś”, Official Video

Czesław Niemen – „Przyjdź w taką noc”

Niebiesko-Czarni z Heleną Majdaniec – „Przyjdź w taką noc” 1965

Niebiesko-Czarni z Michajem Burano – „Ballada cygańska (Wezmę w drogę księżyc)”

PEDAGOG, PUBLICYSTA, POPULARYZATOR MUZYKI

Od 1973 wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie, gdzie prowadził seminarium z muzyki rozrywkowej i jazzowej, oraz z instrumentacji na zespoły różne. Wielokrotnie uczestniczył w seminariach naukowych, poświęconych popularyzacji muzyki.

Był wykładowcą warsztatów jazzowych w Chodzieży.

Autor licznych artykułów, recenzji i esejów, publikowanych w krajowej i zagranicznej prasie muzycznej, często pod pseudonimem San Mateo,

KSIĄŻKA „JAZZ – RYTM XX WIEKU” 1972

To pierwsza popularna historia muzyki jazzowej, wydana w 1972, przez Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych.

„Odłóżmy książkę, przygotujmy płyty lub taśmy. Zaprośmy przyjaciół. I razem posłuchajmy prawdziwego, dobrego jazzu” – takim zaproszeniem Mateusz Święcicki kończył swoją opowieść w książce „Jazz – rytm XX wieku”. Na kartach książki autor przedstawił sugestywny obraz stuletnich dziejów jazzu, sylwetki wybitnych twórców, okresy i style w muzyce jazzowej, nie stroniąc od anegdot i zakulisowych ciekawostek. O zawartości publikacji świadczą tytuły rozdziałów:

Wprowadzenie do historii jazzu i bluesa.
Historia jazzu i bluesa. Od Afryki do Nowego Orleanu. Prehistoria jazzu.
Pierwsza inwazja jazzu (1917-1929).
Druga inwazja muzyki rytmicznej. Era swingu (1934-1945).
Trzecia inwazja jazzu (1945-1955).
Ucieczka jazzu do filharmonii. Dążenie do połączenia z muzyką poważną.
Jazz w Polsce po drugiej wojnie światowej.
Kierunki rozwoju jazzu po roku 1960.
Big beat w Polsce i jego trzy etapy.
Prognozy.

TEATR, WODEWIL, FILM i INNA TWÓRCZOŚĆ

Debiutował, jako kompozytor, muzyką do sztuki Jerzego Broszkiewicza „Jonasz i Błazen” w Teatrze Ludowym w Warszawie.

Napisał muzykę do 60 sztuk teatralnych – klasyki, sztuk współczesnych, bajek dla dzieci. Realizował muzykę do spektakli teatralnych w Warszawie i Katowicach, efektowną ilustrację muzyczną dla fonoteki Wytwórni Filmów Dokumentalnych, a także muzykę do Polskiej Kroniki Filmowej.

Za muzykę do spektakli teatralnych otrzymał kilka nagród i wyróżnień.

Komponował również muzykę do słuchowisk radiowych, filmów krótkometrażowych.

Stworzył kilka utworów z pogranicza jazzu i muzyki poważnej, jak „Tryptyk jazzowy na kwartet smyczkowy i combo jazzowe”, „Płonąca żyrafa” na orkiestrę symfoniczną, zespół jazzowy i chór mieszany, „Wariacje jazzowe na temat koncertu skrzypcowego a-moll Feliksa Mendelssohna”.

Kompozytor muzyki do:
– oratorium „Mury Jerycha”
– wodewili „Dyrektor też człowiek”, „Król pikowy”
– 50 spektakli teatralnych, m.in. „Jonasz i błazen”, „Świętoszek”, „Piramidalny bohater”, „Sarkofag”, „Wesele”, „Gdy zabrzmią trąbek dźwięki”, „Trudna miłość”
– bajek dla dzieci „Królowa śniegu”, „Czarodziejskie krzesiwo”
– filmów krótkometrażowych i dokumentalnych „Kruk”, „Sąd nad Braćmi Polskimi”.

ŚMIERĆ

Bogata, intensywna i obciążająca działalność artystyczna Mateusza Święcickiego, odcisnęła swoje złe piętno na jego zdrowiu.

Zmarł nagle, na atak serca, 7 sierpnia 1985, podczas warsztatów jazzowych w Chodzieży. Miał zaledwie 51 lat.

R.I.P. [*]

Od 1987 (z przerwą w latach 2000-2006) radiowa Trójka przyznaje nagrody im. Mateusza Święcickiego – tzw. „Mateusze Trójki”, w kategorii muzyki rozrywkowej i jazzowej. Nagrody upamiętniają Mateusza Święcickiego, jako kompozytora i pierwszego kierownika Redakcji Muzycznej radiowej Trójki.

Z inicjatywy córki Mateusza Święcickiego, Justyny Święcickiej, dla uczczenia jego pamięci powstała strona internetowa mateuszswiecicki.pl

Fot. (mateuszswiecicki.pl) / 1967 Filipinki z Mateuszem Święcickim (bibliotekapiosenki.pl) / 1975 Z Andrzejem Korzyńskim (mateuszswiecicki.pl) / 1983 (bibliotekapiosenki.pl)

By Radosław Czapski • URODZINY •