sie 3 2021

Tony Bennett

Tony Bennett & Amy Winehouse – „Body and Soul”, Documentary in the Studio 2011

Oprac. Ewa Kałużna. Fot. tonybennett.com, jazztimes.com, Dave M. Bennett, Kevin Mazur, Mark Seliger.

 

Dzisiaj, 3 sierpnia 2021, 95 lat kończy

TONY BENNETT
(właśc. Anthony Dominick Benedetto; ur. 3 sierpnia 1926),

amerykański piosenkarz i wokalista, specjalizujący się w standardach, swingu i jazzie, gwiazda estrady i wokalistyki jazzowej, jedyny artysta, który łączy ze sobą dwa różne gatunki muzyczne – pop i jazz, odnosząc międzynarodowy sukces.
Sprzedał ponad 50 mln płyt na całym świecie.

W wieku 85 lat nagrał płytę z Amy Winehouse, w wieku 88 – z Lady Gagą, a w wieku 92 – z Dianą Krall.

W ciągu swojego długiego życia i ponad 70 lat na scenie, Tony Bennett przeżył wszystko – nędzę dziecka włoskich emigrantów, drogę na szczyt list przebojów w latach 50. i 60., załamanie kariery i ucieczkę w narkotyki w latach 80., i wielki powrót od początku lat 90., trwający do dziś.

Odciągnął młodych Amerykanów od rocka i Facebooka, pokazując im w MTV, jak wielka siła tkwi w The Great American Song Book.

W 1998, w nienagannie skrojonym garniturze, nieskazitelnie białej koszuli i modnym krawacie, zagrał nieprawdopodobny, bardzo udany występ, w zalanym deszczem i błotem Glastonbury, podczas festiwalu rockowego, gdzie został entuzjastycznie przyjęty przez ubłoconą młodzież. Cały jego zestaw koncertowy z tej okazji składał się z piosenek o pogodzie.

POCZĄTKI

Tony Bennett pochodzi z biednej rodziny włoskich emigrantów, mieszkających w Nowym Jorku.

Jego ojciec, John Benedetto, był sklepikarzem, a matka, Anna Suraci – krawcową. John Benedetto wyemigrował w 1906 z Podàrgoni, wiejskiego okręgu w Reggio Calabria na południu Włoch. Anna urodziła się w USA, wkrótce po tym, jak jej rodzice również wyemigrowali z regionu Kalabrii do USA w 1899.

John Benedetto zaszczepił synowi miłość do sztuki i literatury, oraz współczucie dla ludzkiego cierpienia.

Z ojcem, chorym i niezdolnym do pracy, dzieci dorastały w biedzie.

Ojciec Tony’ego zmarł, gdy chłopiec miał 10 lat.

Ta tragedia spowodowała, że Tony szukał ukojenia w muzyce. Dorastał, słuchając Ala Jolsona, Eddie’ego Cantora, Judy Garland i Binga Crosby’ego, a także artystów jazzowych, jak Louis Armstrong, Jack Teagarden i Joe Venuti.

Jego wujek, Dick, był tancerzem w wodewilu, co dało chłopcu wczesny kontakt z show biznesem.

W wieku 10 lat, Tony już śpiewał i występował na otwarciu mostu Triborough.

Kilka lat później zaczął studiować malarstwo i muzykę w nowojorskiej School of Industrial Art. Rzucił jednak szkołę w wieku 16 lat, by pomóc w utrzymaniu rodziny. Zarabiał na śpiewaniu we włoskich restauracjach w Nowym Jorku.

WOJNA

W listopadzie 1944, w czasie wojny, Anthony Benedetto został powołany do armii Stanów Zjednoczonych.

Pod koniec marca 1945 wojska amerykańskie wkroczyły do Niemiec. Podczas walk, Benedetto kilkukrotnie cudem uniknął śmierci. To doświadczenie uczyniło go zdeklarowanym pacyfistą.

Po zakończeniu wojny, Tony przebywał w Niemczech, gdzie śpiewał pod pseudonimem Joe Bari, i występował w musicalach. Tak rozpoczęła się jego powojenna kariera.

WŁASNY STYL i PSEUDONIM SCENICZNY

Do Stanów wrócił w 1946. Rozpoczął studia w American Theatre Wing, gdzie uczył się śpiewania bel canto, które pozwoliło mu zachować świetną kondycję głosu przez długie lata.

Opierając się na sugestii nauczyciela z American Theatre Wing, Tony opracował niezwykłe podejście, które polegało na naśladowaniu stylu i frazowania instrumentów muzyków jazzowych, takich jak saksofon Stana Getza czy fortepian Arta Tatuma. To pomagało mu improwizować, gdy interpretował piosenki.

W 1949 dokonał kilku nagrań pod pseudonimem Bari, dla małej wytwórni Leslie Records, jednak nie udało się ich sprzedać.

W tym samym roku, aktorka i piosenkarka Pearl Bailey rozpoznała talent Benedetto, i poprosiła go o supportowanie jej występu w Greenwich Village. Na koncert zaprosiła bardzo popularnego wówczas artystę scenicznego, Boba Hope’a. Po występie, Hope zdecydował się zabrać Benedetta w swoją trasę.

To właśnie Hope uprościł nazwisko sceniczne wokalisty do formy Tony Bennett.

COLUMBIA

W 1950 Bennett nagrał demo z „Boulevard of Broken Dreams”, po którym podpisał kontrakt z wytwórnią Columbia Records.

Do tej piosenki Tony wracał później wielokrotnie:

---

„Boulevard of Broken Dreams” – Live 1959

„BECAUSE of YOU” 1951

Ostrzeżony przez Millera, by nie naśladował Franka Sinatry, który właśnie opuszczał Columbię, Bennett rozpoczął swoją karierę jako wykonawca komercyjnych piosenek pop.

Pierwszym wielkim przebojem Bennetta była ballada „Because of You”, którą nagrał w 1951. Singiel sprzedał się w ponad milionie egzemplarzy:
„Because of You” 1951

Piosenka stała się utworem tytułowym jego debiutanckiego albumu z 1952, wydanego przez Columbię. Orkiestracji na płytę dokonał Percy Faith:
„Because of You” Full Album 1952

Tandem Millera i Faitha kontynuował pracę nad wszystkimi wczesnymi hitami Bennetta.

Nagranie Bennetta „Blue Velvet” było również bardzo popularne, szczególnie wśród ówczesnych nastolatków:
„Blue Velvet” 1952

PATRICIA

12 lutego 1952 Bennett poślubił studentkę sztuki z Ohio i fankę jazzu, Patricię Beech, którą poznał rok wcześniej, po występie w klubie nocnym w Cleveland.

Dwa tysiące ubranych na czarno fanek Bennetta zebrało się przed ceremonią w katedrze św. Patryka na Manhattanie w Nowym Jorku, w żałobie z powodu ślubu ich idola.

Parze urodziło się wkrótce dwóch synów – D’Andrea (Danny, ur. 1954) i Daegal (Dae, ur. 1955).

„RAGS to RICHES” 1953

1953 przyniósł kolejny wielki przebój – „Rags to Riches”, popularny nie tylko w USA, ale również w Wielkiej Brytanii. W przeciwieństwie do innych wczesnych hitów Bennetta, był to szybki kawałek, z elementami tanga:
„Rags to Riches” 1953

„CLOUD 7” 1955

W 1955 Bennett wydał swój drugi album – „Cloud 7”, z materiałem, zaczerpniętym z Great American Songbook. Album przedstawiał Bennetta w sposób inny niż jego materiał z przebojów z początku lat 50. Tutaj wykorzystano zespół muzyków jazzowych. Album został zaaranżowany przez gitarzystę Chucka Wayne’a i trębacza Charlesa Panely’ego:
Tony Bennett – vocal
Gene DiNovi, Harvey Leonard – piano
Chuck Wayne – guitar
Dave Schildkraut – alto sax
Al Cohn, Caesar DiMauro – tenor sax
Charles Panely – trumpet
Clyde Lombardi – bass
Sonny Igoe, Ed Shaughnessy – drums
„I Fall in Love too Easily” from „Cloud 7” 1955

„My Baby Just Cares for Me” from „Cloud 7” 1955

Mimo początku ery rock’n’rolla w połowie lat 50., kariera Bennetta rozwijała się bez zakłóceń, utrzymując do końca dekady aż osiem piosenek w zestawieniach list przebojów.

Został również gospodarzem własnego programu w telewizji:
„The Tony Bennett Show” 1961

Właściciel filmu wyłączył możliwość odtwarzania na innych stronach.
Obejrzyj w YouTube:
https://www.youtube.com/watch?v=uJnbgjriSs0

BENNETT & BASIE 1959

Charakterystyczny dla późniejszych nagrań był album „Bennett & Basie – Strike Up the Band” (pierwotnie wydany jako „Basie Swings, Bennett Sings”) z 1959, nagrany z Count Basie Orchestra, na którym Bennett wykrystalizował jazzowy styl wokalistyki:
Tony Bennett – vocals
Ralph Sharon – piano
The Count Basie Orchestra:
Count Basie – piano
Freddie Green – guitar
Marshal Royal & Frank Wess – alto sax
Frank Foster & Billy Mitchell – tenor sax
Charlie Fowlkes – baritone sax
Thad Jones, Snooky Young, Wendell Culley & Joe Newman – trumpet
Benny Powell, Henry Coker & Al Grey – trombone
Eddie Jones – bass
Sonny Payne – drums
„Strike Up the Band” 1959

„Chicago” from „Strike Up the Band” 1959

PIERWSZE GRAMMY

W 1962 Bennett nagrał album z tytułowym utworem „I Left My Heart in San Francisco”, za który zdobył swoje dwie pierwsze Grammy – w kategoriach Record of the Year i Best Solo Male Vocal Performance
„I Left My Heart in San Francisco” Original Audio 1962

„I Left My Heart in San Francisco”, Live @ MTV Unplugged 2014

CARNEGIE HALL 1962

Długoletnia współpraca z pianistą Ralphem Sharonem zaowocowała wspólnym koncertem 9 czerwca 1962 w Carnegie Hall, zarejestrowanym na albumie:
„Tony Bennett at Carnegie Hall with Ralph Sharon and His Orchestra”, 1962 Full Album
Part 1

Part 2

BEATLEMANIA. SPADEK POPULARNOŚCI

W 1964 rozpoczęła się era The Beatles i Brytyjska Inwazja w Stanach i na całym świecie. Spowodowało to wyhamowanie zainteresowania jazzem, skierowanie większej uwagi na rock, a mniejszej – na pop, standardy i jazz.

Na wokalistów, takich jak Bennett, zaczęto naciskać, by nagrywali „współczesne”, bardziej rockowe kawałki. Okazało się, że Bennett nie radzi sobie w tym repertuarze.

Płyta „Tony Sings the Great Hits of Today!” z 1970 zawierała nieudane próby wykonania piosenek Beatlesów i innych aktualnych artystów rockowych, oraz śmieszną psychodeliczną okładkę:
„Something” (The Beatles) from „Tony Sings the Great Hits of Today!” 1970

SANDRA

Od 1965 Bennett i jego żona Patricia byli w separacji, co było między innymi efektem spędzania przez Bennetta zbyt dużej ilości czasu w trasach koncertowych.

W 1969 Patricia złożyła pozew o rozwód, z powodu cudzołóstwa. W 1971 ich rozwód stał się faktem.

Jeszcze w 1965 Bennett związał się z początkującą aktorką, Sandrą Grant. Para mieszkała razem przez kilka lat.

29 grudnia 1971 wzięli cichy ślub w Nowym Jorku.

Mieli dwie córki – Joannę (ur. 1970) i ​​Antonię (ur. 1974). Przeprowadzili się do Los Angeles.

PHILIPS RECORDS

W 1972 Bennett opuścił Columbię i przeniósł się do Philipsa w Anglii.

Przez pewien czas mieszkał w Londynie, gdzie prowadził program telewizyjny, we współpracy z Thames Television – „Tony Bennett at the Talk of the Town”.

Tony Bennett – „Girl Talk”, Live @ Royal Festival Hall, London, UK 1974

https://www.youtube.com/watch?v=JBpPx0ShSG0

WŁASNA WYTWÓRNIA

W wytwórni Philips Bennett próbował różnych podejść, w tym nagrywania kolejnego materiału z repertuaru Beatlesów, ale nie odniósł komercyjnego sukcesu. W związku z brakiem zainteresowania jego śpiewem, Philips nie przedłużył z nim kontraktu.

Przez kilka kolejnych lat pozostawał bez kontraktu nagraniowego.

Biorąc sprawy w swoje ręce, Bennett założył własną wytwórnię płytową – Improv.

Wydał kilka piosenek, które później stały się jego ulubionymi:
„What Is This Thing Called Love?” Cole’a Portera

a także dwa, dobrze oceniane, albumy z pianistą jazzowym, Billem Evansem:
„The Tony Bennett / Bill Evans Album” w 1975

„Together Again” w 1977

KRYZYS ŻYCIOWY

Od 1978 artysta nie nagrywał, skoncentrował się na malarstwie. Do dziś jego obrazy są niezwykle popularne w Stanach.

Nastąpiło wówczas ostateczne załamanie jego kariery wokalnej – Bennett nie miał żadnych kontraktów, menadżera ani koncertów, poza Las Vegas.

Przypłacił to okresowym uzależnieniem od narkotyków.

Wielki artysta znalazł się w dołku życiowym. O mało nie stracił swojego domu w Los Angeles.

Jego drugie małżeństwo rozpadło się w 1979, z powodu nadużywania przez Tony’ego narkotyków. Od tej pory małżonkowie żyli w separacji, choć oficjalny rozwód mieli uzyskać dopiero w 2007.

Po prawie śmiertelnym przedawkowaniu kokainy w 1979, Bennett wezwał swoich synów, Danny’ego i Dae’a, na pomoc: „Słuchajcie, zgubiłem się. Wygląda na to, że ludzie nie chcą słuchać muzyki, którą tworzę” – powiedział im.

DANNY RATUJE OJCA

Danny Bennett, początkujący muzyk, już wcześniej założył własny zespół, który jednak nie miał siły przebicia. Jego ojciec z kolei, miał olbrzymi talent muzyczny, ale miał też kłopoty z utrzymaniem swojej kariery, i nie miał zasobów finansowych.

Danny został menadżerem ojca.

Opanował jego wydatki, przeniósł go z powrotem do Nowego Jorku, i zaczął rezerwować mu występy w college’ach i małych teatrach, by odciągnąć go od niekorzystnego wizerunku „faceta z Vegas” i od narkotyków.

Po pewnym wysiłku, wdrożono udany plan spłaty długów. Piosenkarz spotkał się również z Ralphem Sharonem, który ponownie został jego pianistą i dyrektorem muzycznym, i był nim aż do swojej emerytury w 2002.

PONOWNIE na SZCZYCIE

W 1986 Tony Bennett ponownie podpisał kontrakt z Columbia Records, tym razem z kreatywną kontrolą swojego syna, jako menadżera.

Przełom nastąpił wraz z albumem „The Art of Excellence” z 1986, który pozwolił Bennettowi wrócić na muzyczne szczyty, po raz pierwszy od 1972:
„The Art of Excellence” 1972

LATA 90.

Danny Bennett czuł, że młodsza publiczność, która nie była zaznajomiona z twórczością jego ojca, zareagowałaby pozytywnie na jego muzykę, gdyby tylko miała szansę. Żadne zmiany w formalnym wyglądzie Tony’ego, stylu śpiewania, akompaniamencie muzycznym (The Ralph Sharon Trio lub orkiestra), ani w wyborze piosenek (ogólnie – Great American Songbook) nie były konieczne ani pożądane.

Danny zaczął regularnie wysyłać swojego ojca do programu „Late Night with David Letterman”, z młodszą, „modną” publicznością. Następnie, Tony pojawił się w „Late Night with Conan O’Brien”, a także w „The Simpsons”, „Muppet Show” i różnych programach MTV. Zagrał nawet serię koncertów charytatywnych, organizowanych przez stacje radiowe, zajmujące się alternatywnym rockiem.

Plan zadziałał.

Jak później wspominał Tony, „zdałem sobie sprawę, że młodzi ludzie nigdy nie słyszeli tych piosenek. Cole Porter, Gershwin – pytali: Kto to jest? Dla młodych ważna była inność, zgodnie z hasłem: Jeśli jesteś inny – wyróżniasz się”.

ZNOWU STANDARDY i KOLEJNE GRAMMY

Mimo natężenia ery disco, jakby na przekór, Bennett zaczął znów nagrywać standardy.

Kolejne lata przyniosły przebojowe longplaye:
„Astoria: Portrait of the Artist” z 1990

Następnie, kładąc nacisk na albumy tematyczne, wydał w 1992 hołd dla Sinatry:
„Perfectly Frank”

oraz w 1993 hołd dla Freda Astaire’a – „Steppin’ Out”

Za dwa ostatnie otrzymał Grammy, pierwsze od 1962.

DRUGA MŁODOŚĆ. BENNETT w MTV

Na początku lat 90. Bennett wystąpił podczas kilku MTV Video Music Awards, obok takich artystów, jak Red Hot Chili Peppers czy Flavour Flav, a jego wideo „Steppin’ Out with My Baby” zostało nadane w MTV. Stało się więc jasne, że zdobył uznanie młodych ludzi. W „The New York Times” napisano: „Tony Bennett nie tylko wypełnił lukę pokoleniową, ale całkowicie ją zasypał. Jest solidnie związany z młodym pokoleniem. Odciągnął ich od rocka, i to bez żadnych kompromisów”:

„Steppin’ Out with My Baby” – MTV Official Video 1993

Wraz z pojawieniem się Bennetta w kwietniu 1994 w programie „MTV Unplugged”, w Sony Studios w Nowym Jorku, zdobywanie młodej publiczności osiągnęło swój szczyt. 68-letni wokalista przeżywał drugą młodość.

Zarejestrowany tam album „Tony Bennett: MTV Unplugged” pokrył się platyną i, oprócz Grammy za najlepszy popowy występ wokalny (trzeci rok z rzędu), zdobył również Grammy w najważniejszej kategorii – Album of the Year:

„It Had to Be You” from „Tony Bennett: MTV Unplugged”, Live 1994

„Fly Me to the Moon” from „Tony Bennett: MTV Unplugged”, Live 1994

LATA 2000.

W 2006 otrzymał najwyższe wyróżnienie, przyznawane w USA muzykom jazzowym – National Endowment for the Arts, NEA Jazz Masters Award

W 2010 wziął udział w nagraniu piosenki „We Are the World” na rzecz ofiar trzęsienia ziemi na Haiti

„DUETS II” 2011. ŚMIERĆ AMY WINEHOUSE

W marcu 2011 Bennett nagrał z Amy Winehouse piosenkę „Body and Soul” na swoją płytę „Duets II. The Great Performances”:
Tony Bennett & Amy Winehouse – „Body and Soul”, Official Video 2011

Tony Bennett & Amy Winehouse – „Body and Soul”, Documentary in the Studio 2011

Artysta był zdruzgotany wiadomością o śmierci Amy. Nazwał artystkę „niezwykłym muzykiem z unikalną intuicją wokalną”, dodając, że „praca z nią była dla niego zaszczytem”. Była to ostatnia, nagrana przez Amy Winehouse piosenka, przed jej śmiercią. Amy zmarła 23 lipca 2011. Singiel został wydany 14 września 2011 – w dniu, w którym przypadałyby 28. urodziny Amy.

Album Bennetta „Duets II” ukazał się 20 września 2011.

Kiedy po pogrzebie ojciec Amy, Mitch Winehouse, zaczął realizować plany utworzenia fundacji charytatywnej jej imienia, Bennett jako jeden z pierwszych postanowił wesprzeć tę organizację. Dochód ze sprzedaży singla „Body and Soul” został w całości przekazany na konto fundacji.

Tony Bennett i Amy Winehouse otrzymali Grammy 2012 w kategorii Best Pop Duo / Group Performance, za ten właśnie singiel. W imieniu zmarłej córki, nagrodę odebrali rodzice

Ten film zawiera treści należące do partnera Artisan News Service, który zablokował jego wyświetlanie w tej witrynie lub aplikacji.
Obejrzyj ten film na YouTube:
https://www.youtube.com/watch?v=2xKTkheKIyI

BENNETT & LADY GAGA

1 lipca 2014 Lady Gaga i Tony Bennett wystąpili na największym festiwalu jazzowym w Montrealu:
Tony Bennett & Lady Gaga – „But Beautiful”, Live @ Festival de Jazz de Montréal 2014

Tony Bennett & Lady Gaga – „It Don’t Mean a Thing”, Live @ Festival de Jazz de Montréal 2014

Tony Bennett & Lady Gaga – „Sophisticated Lady”, Live @ Festival de Jazz de Montréal 2014

„CHEEK to CHEEK” 2014

9 września 2014 ukazał się pierwszy wspólny jazzowy album studyjny Bennetta i Lady Gagi – „Cheek to Cheek” (tytuł zaczerpnięto od utworu Irvinga Berlina)

https://www.youtube.com/watch?v=_TC_Rm6y1RY.

Album odniósł niesamowity sukces, zdobywając szczyty list sprzedaży na całym świecie, i otrzymując Grammy w kategorii Best Traditional Pop Vocal Album.

„Bennett i Gaga chcą przede wszystkim pokazać młodzieży, że poza Facebookiem, jest jeszcze Great American Songbook, i może być tak samo interesujący. Wersja podstawowa albumu to jedenaście utworów najwybitniejszych amerykańskich kompozytorów złotej ery, między innymi Cole’a Portera, Irvinga Berlina czy Duke’a Ellingtona. Klasyka klasyki. „I Won’t Dance” czy „Firefly” są tak przebojowe, że nadmierne grzebanie przy aranżach mogłoby je tylko zepsuć. Zamiast tego z maksymalną zręcznością wybrano utwory, przeplatając co bardziej rzewne swingującymi przebojami – wspaniałe „Lush Life”, śpiewane tylko przez Gagę, poprzedza taneczne „They All Laughted”. Po, opartej tylko na akompaniamencie pianina, balladzie „Sophisticated Lady” w wykonaniu Bennetta, następuje fantastyczne „Let’s Face the Music and Dance”, w którym artyści najpierw wymieniają się wokalami, żeby w kulminacyjnych momentach łączyć je ku chwale jazzu. Lady Gaga udowadnia, że nie tylko świetnie czuje współczesne czasy, domagające się wciąż skandali i zaskoczenia, ale też, żądający umiejętności, jazz” (kultura.onet.pl).

13 września 2014 został wyemitowany specjalny dokument – „Tony Bennett and Lady Gaga: Cheek to Cheek”, zawierający sceny z powstawania albumu.

Trasa koncertowa „Cheek to Cheek Tour” obejmowała 27 koncertów w Stanach Zjednoczonych i Europie. Wiele z nich było częścią jazzowych festiwali, jak Montreux Jazz Festival, Copenhagen Jazz Festival, North Sea Jazz Festival, New Orleans Jazz & Heritage Festival czy Umbria Jazz Festival. Występy duetu trwały od 30 grudnia 2014 do 1 sierpnia 2015:
Lady Gaga & Tony Bennett – „Cheek to Cheek”, Live @ Montreux 2015

Singlami, promującymi płytę, były
„Anything Goes”, Official Video 2014

i „I Can’t Give You Anything but Love”, Official Video 2014

NAJNOWSZA DZIAŁALNOŚĆ

25 września 2015 pojawił się album Bennetta i uznanego pianisty jazzowego, Billa Charlapa – „The Silver Lining: The Songs of Jerome Kern”

Płyta była kontynuacją serii albumów, poświęconych najlepszym piosenkom z Great American Songbook, ukłonem w stronę geniuszu Jerome’a Davida Kerna (1885-1945), jednego z najważniejszych amerykańskich kompozytorów muzyki teatralnej i popularnej XX w.

Tony Bennett & Bill Charlap – „Look For the Silver Lining”, Live 2015

Tony Bennett & Bill Charlap – „The Way You Look Tonight”, Live 2015

BENNETT & DIANA KRALL, „LOVE IS HERE TO STAY” 2018

14 września 2018 Bennett wydał płytę „Love Is Here to Stay”, nagraną wspólnie z Dianą Krall. Znalazło się tam 12 utworów, w większości dobrze znanych z wcześniejszych wykonań obojga wokalistów:
„Love Is Here to Stay” Album Trailer 2018

Płytę zapowiadał singiel „Fascinating Rhythm”

Nominacje do Grammy 2018 otrzymały dwie piosenki z tej płyty:
„Love Is Here to Stay” Official Video 2018

” 'S Wonderful” Official Video 2018

JAZZ

Ogromne znaczenie w twórczości Bennetta ma jego udział w koncertach i nagraniach wybitnych jazzmanów – od Herbie’ego Hancocka i Dizzy’ego Gillespie’ego po Dextera Gordona i George’a Bensona.
Bennett najlepiej porusza się w jazzowym standardzie, stąd jego jazzowa dyskografia obejmuje przede wszystkim nagrania, prezentujące kunszt wokalny i przebojowość wokalistyki Bennetta. Takie są albumy z kompozycjami Irvinga Berlina, z największymi standardami jazzu, a także nagrania z plejadą muzyków, jak Stan Getz, Herbie Hancock, Chico Hamilton, Herbie Mann, Art Blakey czy Bill Evans.
Wspaniałe są także interpretacje Bennetta jazzowych przebojów z repertuaru Billie Holiday, na albumie „On Holiday – A Tribute to Billie” z 1997

TO JESZCZE NIE KONIEC

Od czasu swojego powrotu na scenę w początkach lat 90., Bennett świetnie prosperuje finansowo. Nie ma zamiaru odchodzić na emeryturę. W odniesieniu do takich mistrzów, jak Pablo Picasso, Jack Benny czy Fred Astaire, mówi: „Oni byli aktywni do dnia swojej śmierci. Jeśli jesteś kreatywny, z wiekiem stajesz się coraz bardziej zajęty”.

95-letni artysta kontynuuje nagrywanie i trasy koncertowe. Jeszcze do końca lat 90. dawał setki koncertów rocznie, na których zawsze śpiewa przynajmniej jedną piosenkę (zwykle „Fly Me to the Moon”) bez mikrofonu lub wzmacniacza, demonstrując doskonałe umiejętności w zakresie projekcji wokalnej.

W 1998 opublikował autobiografię – „The Good Life: The Autobiography of Tony Bennett”.

SUSAN

Od 2007 Tony jest mężem, równo 40 lat młodszej od niego, Susan Crow (ur. 1966).

Susan jest znaną filantropką. Razem z mężem, założyła już 17 szkół dla trudnej młodzieży.

W jednym z wywiadów, Tony żartował, że poznał Susan „jeszcze przed jej narodzinami”. Ujawnił, że jej matka zrobiła sobie z nim zdjęcie, kiedy była w ciąży z Susan.

Według Tony’ego, on i Susan Crow spotykali się przez 20 lat, zanim jego rozwód z drugą żoną nie został sfinalizowany. Susan była jego wielką fanką, często prosiła o piosenki Bennetta w lokalnych stacjach radiowych, chodziła na jego koncerty.

W 1985, kiedy Susan miała 19 lat, a Tony zbliżał się do 60, ona założyła fan klub piosenkarza, co dawało jej możliwość otrzymywania przepustek za kulisy. Tak właśnie para spotkała się po raz pierwszy twarzą w twarz. „Nie tylko zgodziłem się przywitać się z nią za kulisami, ale poprosiłem ją, by umówiła się ze mną na wieczorną randkę” – wspomina Tony.

Od 2005 para umawiała się regularnie przez dwa lata, a następnie pobrali się, gdy tylko Tony sfinalizował rozwód z Sandrą Grant.

„Nie mogę powiedzieć, że nie zauważyliśmy 40-letniej różnicy wieku, kiedy poznaliśmy się. Ale teraz ledwo ją zauważamy. Jesteśmy kompatybilni pod wieloma względami, mamy te same zainteresowania. Susan to kobieta o mądrym, dojrzałym charakterze, która wniosła równowagę i zadowolenie do mojego życia. Jej dobroć pomaga mi myśleć trzeźwo, dobrze żyć i, jestem całkiem pewien – żyć długo!” – wyznaje Tony (hitc.com)

DYSKOGRAFIA Tony Bennett wydał 57 albumów studyjnych, 11 koncertowych, 31 kompilacji i 81 singli https://en.wikipedia.org/wiki/Tony_Bennett_discography

GRAMMY https://www.grammy.com/grammys/artists/tony-bennett/1073

Bennett jest laureatem 18 Grammy i 36 nominacji. Otrzymał także Grammy Lifetime Achievement Award
Posłuchajmy pięknych duetów Bennetta z największymi kobiecymi gwiazdami, z albumu „Duets II: The Great Performances” 2011:
Tony Bennett & Aretha Franklin – „How Do You Keep The Music Playing”, Official Video 2011

Tony Bennett & Natalie Cole – „Watch What Happens”, Official Video 2011

Tony Bennett & Norah Jones – „Speak Low”, Official Video 2011

Tony Bennett & Lady Gaga – „The Lady Is a Tramp”, Official Video 2011

Tony Bennett & Amy Winehouse – „Body and Soul”, Official Video 2011

Tony Bennett & Diana Krall – „Love Is Here to Stay”, , Official Video 2018

HAPPY 95th BIRTHDAY to TONY BENNETT !!!

Fot. 1955 (tonybennett.com) / Tony & Aretha 2011 (jazztimes.com) / Tony & Amy 2011 (Dave M. Bennett) / Tony & Lady Gaga 2014 (Kevin Mazur) / Tony & Diana 2018 (Mark Seliger) / Tony & his third wife, Susan Crow, 2020 (tonybennett.com)

By Radosław Czapski • URODZINY •