31 marca 2020 zmarł w Paterson w stanie Nowy Jork, w wieku 59 lat, wskutek zakażenia wirusem Covid-19, legendarny amerykański trębacz jazzowy, wychowanek i protegowany Milesa Davisa, WALLACE RONEY,.

R.I.P. [*]

Urodził się w Filadelfii. Był synem Wallace'a Roneya, piastującego funkcje U.S. Marshal and President of the American Federation of Government Employees Local 102, wnukiem filadelfijskiego muzyka, Roosevelta Shermana, oraz starszym bratem saksofonisty tenorowego i sopranowego, Antoine'a Roneya.

Już wieku 4 lat, Wallace udowodnił, że jest cudownym dzieckiem, posiadającym słuch absolutny.

Gdy miał 7 lat otrzymał stypendium do Settlement School of Music, gdzie zgłębiał technikę gry na trąbce.

W wieku 12 lat, Wallace został najmłodszym muzykiem zespołu Philadelphia Brass Ensemble.

Przez 3 lata studiował u trębacza Sigmunda Heringa z tej orkiestry, zaś Hering regularnie promował młodego trębacza na recitalach i koncertach. W tym okresie, Roney poznał pierwszego ze swych wielkich mentorów - Clarka Terry'ego, który kładł szczególny nacisk na technikę, artykulację i panowanie nad oddechem.

Następnie Wallace przeprowadził się do Waszyngtonu, gdzie uczęszczał do Duke Ellington School of the Arts.
Tam kontynuował studia w dziedzinie gry na trąbce u Langstona Fitzgeralda z Baltimore Symphony Orchestra.

W wieku 15 lat Roney zadebiutował z zespołem Haki R. Madhubuti & Nation, gdzie spotkał m.in. Billa Hardmana, Valery'ego Ponomareva, Woody'ego Shawa, Johnny'ego Colesa i Freddie'ego Hubbarda.

Gdy miał 16 lat, grał z Cedar Walton Quartet, z udziałem Billy Higginsa, Sama Jonesa i Philly Joe Jonesa.
Spotkał wówczas Dizzy Gillespie'ego, który okazał się być kolejnym mistrzem nastoletniego trębacza. Dzięki niemu, Wallace nauczył się jeszcze więcej, przede wszystkim w zakresie zaawansowanych technik gry i sztuki improwizacji.

Roney szybko stał się uznanym trębaczem w Waszyngtonie. W 1979 i 1980 zdobył nagrodę DownBeat Award w kategorii Best Young Jazz Musician of the Year, a w 1989 i 1990 - nagrodę DownBeat Magazine's Critic's Poll, w kategorii Best Trumpeter to Watch.
Kolejnym etapem były studia w Howard University oraz w Berklee College of Music w Bostonie.

W owym czasie, Roney bywał regularnie w Nowym Jorku, gdzie pracował z Philly Joe Jonesem, a także kolejnym innym ważnym mentorem - Woodym Shawem.
W 1983, podczas koncertu w klubie The Bottom Line w Nowym Jorku, honorującego Milesa Davisa, Roney poznał swojego idola i późniejszego patrona.
Davis zapytał Wallace'a, jaką ma trąbkę. Gdy ten odparł, że nie ma żadnej, Davis dał mu swoją.
Miles patronował wielu karierom młodych muzyków, już sam fakt gry z nim był jak dyplom uniwersytecki. Roney był jednak jedynym trębaczem, któremu Davis poświęcił tyle uwagi.
Był też jedynym, któremu Miles oficjalnie patronował przez osiem lat, aż do swojej śmierci w 1991. Praca nad melodią, kreatywność, odwaga - to główne lekcje, które Davis dał młodemu trębaczowi.

W 1986 Wallace otrzymał telefon z zaproszeniem na trasę koncertową z Tonym Williamsem i Artem Blakeyem.
Zastąpił wówczas Terence'a Blancharda w Jazz Messengers Arta Blakeya. Dzięki tym występom, Roney stał się jednym z najbardziej poszukiwanych trębaczy na profesjonalnej amerykańskiej scenie jazzowej.

W 1987 podpisał kontrakt z wytwórnią Muse Records i wydał swoją pierwszą płytę - "Verses", do udziału w której zaprosił m.in. Tony'ego Williamsa: Wallace Roney - trumpet
Mulgrew Miller - piano
Gary Thomas - tenor sax
Charnett Moffett - bass
Tony Williams - drums
"Verses" Full Album 1987

Rok później, w 1988, nagrał drugi album - "Intuition", na którym wystąpił m.in. legendarny kontrabasista, Ron Carter, oraz perkusistka Cindy Blackman, późniejsza żona Carlosa Santany, a na saksofonie altowym zagrał Kenny Garrett:
Wallace Roney - trumpet
Mulgrew Miller - piano
Kenny Garrett - alto sax
Gary Thomas - tenor sax
Ron Carter - bass
Cindy Blackman - drums
"Intuition" Full Album 1988


Trzeci autorski album Roneya ukazał się w 1989 - "The Standard Bearer"
Wallace Roney - trumpet
Mulgrew Miller - piano
Gary Thomas - tenor sax
Charnett Moffett - bass
Cindy Blackman - drums
"Loose" z "The Standard Bearer" 1989


Kolejne lata przyniosły następne, istotne dla kariery Roneya, wydarzenia, m.in. dołączenie do kwintetu Tony'ego Williamsa i koncerty z Ornette'em Colemanem.

Szczególnie ważny był słynny występ z Milesem Davisem na festiwalu w Montreux, 8 lipca 1991, gdzie wykonane zostały utwory Davisa sprzed kilku dekad, w aranżacjach Gila Evansa.
Wówczas to, po raz pierwszy od trzech dekad (i niestety, ostatni), Davis powrócił do wykonywania materiałów z przeszłości, z albumów "Miles Ahead", "Porgy and Bess" i "Sketches of Spain".
Miles wystąpił ze swoim zespołem oraz orkiestrami The George Gruntz Concert Jazz Band i The Gil Evans Orchestra


Miles Davis - "Miles Ahead", Live @ Montreux 1991


Miles Davis - "My Ship", Live @ Montreux 1991


Miles Davis - "Boplicity", Live @ Montreux 1991


Album z tego koncertu, "Miles & Quincy Live at Montreux", ukazał się już po śmierci Davisa, w 1993, i otrzymał Grammy w kategorii Best Large Jazz Ensemble Performance


Z biegiem lat, Roney zaczął przywiązywać coraz większą wagę do projektów solowych. W rezultacie, ma on na koncie kilkanaście albumów w różnych stylistykach - hardbopowej, fusion, funkowej czy hip-hopowej. Wciąż jednak przyjmował także zaproszenia od innych muzyków, jak Jimmy Cobb, Chick Corea czy Herbie Hancock.

Rok 1991 przyniósł aż cztery płyty z udziałem Roneya. Były to dwa albumy, na których Wallace uczestniczył gościnnie - "Evidence - Vincent Herring with Wallace Roney, Mulgrew Miller, Ira Coleman, Carl Allen" i "Punto De Partida - Perico Sambeat Quintet feat. Wallace Roney, Tete Montoliu", oraz dwie autorskie - "Seth Air", z udziałem basisty Petera Washingtona, perkusisty Erika Allena, pianisty Jacky'ego Terrassona i swojego brata, saksofonisty Antoine'a Roneya, oraz "Obsession", z udziałem basisty Christiana McBride'a, perkusistki Cindy Blackman, pianisty Donalda Browna, oraz saksofonisty i flecisty Gary'ego Thomasa


Po dwuletniej przerwie, w 1993, Roney wydał dwie kolejne autorskie płyty - "Crunchin' " (z Ronem Carterem, Kennym Washingtonem i Geri Allen), oraz "Munchin' " (z Christianem McBride'em, Kennym Washingtonem, Geri Allen i Ravi Coltrane'em).

W 1994 Wallace pojawił się na legendarnym albumie " A Tribute to Miles", nagranym w 1992, w towarzystwie takich sław, jak: Ron Carter, Tony Williams, Herbie Hancock i Wayne Shorter.
Płyta była hołdem, złożonym gigantowi trąbki przez czterech z pięciu członków słynnego Kwintetu Milesa Davisa.
Rolę Milesa przejął na albumie Roney. Album zdobył Grammy w kategorii Best Jazz Instrumental Performance, Individual or Group:
"So What" z "A Tribute to Miles" 1994


"All Blues" z "A Tribute to Miles" 1994


W 1995 Roney ożenił się z jazzową pianistką, Geri Allen, która uczestniczyła w nagraniach jego albumów od 1993. Miał z nią dwie córki i syna. W latach 90. i 2000. Geri i Wallace nagrali wspólnie wiele płyt. Małżeństwo zakończyło się rozwodem, niedługo przed śmiercią Geri Allen w 2017.

W 1996 Wallace utworzył własny kwintet i wydał płytę "The Wallace Roney Quintet", w składzie:
Wallace Roney - trumpet
Carlos McKinney - piano
Antoine Roney - tenor sax
Clarence Seay - bass
Eric Allen - drums.
W kolejnych latach nagrywał dla Warner Bros. Records, Concord Records / Stretch Records czy High Note Records.
Zanim Roney skończył 40 lat w 2000, zostało udokumentowane ponad 250 jego nagrań. Najnowsze albumy to: 2010: "If Only for One Night" 2012: "Home" 2013: "Understanding" 2016: "A Place In Time" Ostatnią płytą autorską Roneya był album "Blue Dawn - Blue Nights" z 2019: "Bookendz" z "Blue Dawn - Blue Nights" 2019


"Why Should There Be Stars" z "Blue Dawn - Blue Nights" 2019



Wallace Roney zmarł 31 marca 2020, w St. Joseph's University Medical Center w Paterson, w stanie Nowy Jork, w wyniku powikłań po zakażeniu wirusem Covid-19.
Znalazł się w centrum epidemii w Stanach. Miał zaledwie 59 lat.
Posłuchajmy:
Tony Williams Quintet - Live in New York 1989
Wallace Roney - trumpet
Bill Pierce - soprano sax, tenor sax
Mulgrew Miller- piano
Ira Coleman - bass
Tony Williams - drums


Wallace Roney Quintet - "Plaza Real" (Wayne Shorter) - Live @ Al Modo, Salerno 2015


Wallace Roney Quintet - Live @ Catania Jazz 2015


Wallace Roney Group - Live @ Altes Kino, St Florian, Austria 2016
Wallace Roney - trumpet
Ben Solomon - sax
Anthony Wonsay - piano
Rahsaan Carter - bass
Eric Allen - drums


Wallace Roney Quintet - "Metropolis", Live @ Jazz Club Moods, Zurich 2018


R.I.P.
Wallace Roney May 25, 1960 - March 31, 2020


Fot. ©Jarek Rerych / Muzeum Jazzu

By muzeum • archiwum_x, Index-Up, Odeszli •